Με διαφορά η πιο πυρετώδης ταινία του Ζιλ Ντασέν, η «Νύχτα Και Η Πόλη» δε σέβεται καμία παραδοσιακή λογική κλιμάκωσης. Ξεκινά με το, εμμονοληπτικά καδραρισμένο, τρέξιμο του Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ στους εχθρικούς δρόμους του Λονδίνου. Και κλείνει με την εικόνα του ίδιου άντρα να τρέχει κάτω από το βλέμμα της νύχτας και της πόλης, λες και δε σταμάτησε για εκατό ολόκληρα λεπτά. Λες και εγκλωβίστηκε σε ένα κλειστό κύκλωμα παραλόγου, από το οποίο μπορεί να τον βγάλει μόνο ένα τραγικό τέλος.

Ο Χάρι είναι ένας Αμερικάνος στο Λονδίνο και πρέπει να πεθάνει. Ισως να πρόκειται για προβολή των φόβων του ίδιου του Ντασέν, καθώς εγκατέλειπε κακήν κακώς την Αμερική του Μακάρθι για να δει με παρθένο μάτι τη βρετανική πρωτεύουσα. Και να τη χαρτογραφήσει ως πόλη-λαβύρινθο, όπου οι νυχτερινοί δρόμοι μοιάζουν με παγίδες και οι κλειστοί χώροι με κλουβιά. Οπου το φως της ημέρας σπανίζει, έχοντας παραχωρήσει το έδαφος σε ένα εξπρεσιονιστικό παιχνίδι σκιών, και οι άγριες γωνίες λήψης του Ντασέν μεγιστοποιούν την αίσθηση της ασφυξίας. Πολύ σωστά ειπώθηκε ότι «Η Νύχτα Και Η Πόλη» είναι ένα φιλμ νουάρ τόσο μεγαλειώδες, ώστε να κουβαλά την αύρα της αρχαίας τραγωδίας. Είναι όμως και τόσο κτηνώδες, ώστε να νιώθεις ότι μπορείς να οσμιστείς τον ιδρώτα των τραγικού ήρωά του.

Κωνσταντίνος Σαμαράς