Ενας εκπληκτικός (και καθαρά κινηματογραφικός) χαρακτήρας με απίστευτα πλούσια ζωή, μεταφέρθηκε δυο φορές μέσα στην ίδια χρονιά στο σινεμά και το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό και τις δυο φορές. Είναι κι αυτό ένα επίτευγμα!

Μετά την Αννά Μουγκλαλίς η οποία, επί δύο ώρες, κατακρεουργούσε την Σανέλ στο «Σανέλ και Στραβίνσκι» του Ζαν Κουνέν, έρχεται η Οντρέ Τοτού, σαφώς καλύτερη, αλλά και εμφανώς ανεπαρκής να ερμηνεύσει μια τόσο δύσκολη προσωπικότητα.

Η Κοκό Σανέλ (1883- 1971) ήταν η σχεδιάστρια που καθιέρωσε την απλότητα στην υψηλή ραπτική, εκείνη που όρισε την έννοια της ακριβής κομψότητας κι απελευθέρωσε τη γυναίκα από τα περιττά στιλιστικά βαρίδια, τα φτερά και τους κορσέδες. «Οι μόδες βγαίνουν από τη μόδα, το στυλ όμως ποτέ» ήταν το μότο της.

Στη μόδα ήταν θεά, στο σινεμά απλώς ένα διπλό ναυάγιο.

Φτωχό και ορφανό κορίτσι που τραγουδούσε σε καμπαρέ (σ΄ αυτό μοιάζει κάπως με την Εντίθ Πιάφ) η Γκαμπριέλ Μπονέρ Σανέλ γεννήθηκε πάμφτωχη και δεν έμαθε ποτέ ούτε καν να σχεδιάζει. Όπως βλέπουμε και στην ταινία, τα ρούχα τα έφτιαχνε η ίδια με τα χέρια της ή απλώς εξηγούσε στους τεχνίτες πως ακριβώς να κόψουν και τι να ράψουν. Αυτό είναι και το μόνο ενδιαφέρον της ταινίας: το πώς ακριβώς δούλευε η Σανέλ. Το ποια ήταν δηλαδή πριν γίνει διάσημη, ποιοι άνδρες σημάδεψαν τη ζωή της και πως εμπνεύστηκε αυτό το αυστηρό και λιτό, σχεδόν ανδρικό, στυλ που καθόρισε τις συλλογές της.

Χωρίς να πέφτει σε κουραστικές παραφωνίες η Αν Φοντέν προσπαθεί να καταγράψει τη γυναικεία μόδα στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα και να εξηγήσει τον τρόπο που η Σανέλ κήρυξε επανάσταση με τα ρούχα της. Δεν θα έλεγα βέβαια ότι αρκούν όλα αυτά για να κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών κι έτσι η ταινία μοιάζει φτιαγμένη για τους φανατικούς της μόδας. Όσοι δεν θέλουν να μάθουν την κάθε λεπτομέρεια από τη νεανική ζωή της Σανέλ, μάλλον θα πλήξουν θανάσιμα.

Ορέστης Ανδρεαδάκης