Κακοφτιαγμένο, κιτς, συντηρητικό και καθόλου αστείο, το δεύτερο μέρος της τηλεοπτικής σειράς ντροπιάζει τις ένδοξες στιγμές της Κάρι, της Σαμάνθα, της Σαρλότ και της Μιράντα .

Τίποτε δεν έχει μείνει από το τηλεοπτικό «Sex and the City», την σειρά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε την γυναικεία χειραφέτηση- ή για να το πω αλλιώς τον τρόπο που αποδεχόμαστε το φλερτ ή ακόμη και την απόρριψη.

Μακριά από τη Νέα Υόρκη οι τέσσερις φίλες μοιάζουν ασπόνδυλες, άχαρες, φιγούρες κιτς σε μια ανούσια και μπανάλ κομεντί της συμφοράς.

Παντρεμένες πια, εκτός βέβαια από την Σαμάνθα, έχουν φτάσει πια στον πάτο της κατινιάς, στο απόλυτο μηδέν της παλιομοδίτικης συντήρησης. Ούτε σε αποτυχημένα ελληνικά απογευματινά σίριαλ δεν βλέπουμε τις περιπέτειες που ζουν στο πρώτο ημίωρο της ταινίας. Κι εκεί που το καταπίνουμε, με την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει στην συνέχεια, αυτές αποφασίζουν να πάνε στο Αμπου Ντάμπι για να ξεσκάσουν, να αισθανθούν και πάλι νέες και ελεύθερες.

Τι «Sex and the City» όμως είναι αυτό χωρίς το City; Πως είναι δυνατόν η πόλη που το εξέθρεψε να δίνει τη θέση της στο Αμπού Ντάμπι;

Η Νέα Υόρκη πέθανε. Ζήτω τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα!

Κάτω από το περίβλημα λοιπόν της απελευθέρωσης, στο βασίλειο του λογοπαίγνιου και της έξυπνης ατάκας, δεν υπάρχουν πια παρά παλιομοδίτικα κλισέ πέμπτης κατηγορίας. Εκεί που δοξάζονταν το καλό γούστο και το στυλ, βλέπουμε μόνο μικροαστικές αρλούμπες, εξόφθαλμο κιτς και επαναλαμβανόμενη αρλουμπολογία.

Η απουσία σοβαρής πλοκής χειροτερεύει την κατάσταση και η τεράστια διάρκεια (146 λεπτά) επιτείνει την αφηγηματική χαλάρωση, τις βλακώδεις επαναλήψεις και τα κρύα αστεία.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ