Ο Γιόγκι Μπέαρ χαρακτηρίζεται από δύο πράγματα: καταρχήν, είναι «πιο έξυπνος από την μέση αρκούδα» και δεύτερον, έχει εμμονή με τα καλάθια του «πικ-α-νίκ». Αυτή είναι μάλλον και η συνολική ανάπτυξη του συμπαθέστατου καρτούν της Hanna-Barbera ως χαρακτήρα - γι’αυτό άλλωστε είναι προφανές ότι δεν προσφέρεται για κινηματογραφική μεταφορά. Σε κάθε περίπτωση, οι εγκέφαλοι των στούντιο είπαν να βγάλουν λίγο ακόμη ξύγκι από τη μύγα που ακούει στο όνομα «κλασικό κινούμενο σχέδιο σε 3D» κι ένωσαν τις φωνές των Νταν Ακρόιντ και Τζάστιν Τίμπερλεϊκ για να πασπαλίσουν την εγγυημένη επιτυχία.

Όπως είναι αναμενόμενο, τα ευρήματα εξαντλούνται στο πρώτο πεντάλεπτο, το σενάριο θυμίζει παιδικές κωμωδίες της δεκαετίας του ‘80 ενώ τα ίδια αστεία επαναλαμβάνονται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας - κι ας μην γέλασε κανείς την πρώτη φορά. Οι μικροί σινεφίλ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα και θα μπουν με φόρα στο τρισδιάστατο σύμπαν του Γιόγκι αλλά οι ενήλικες θα έρθουν αντιμέτωποι με μια σειρά αναπάντητων αποριών: Γιατί οι ανθρώπινοι χαρακτήρες εντυπωσιάζονται από μία εξωτική χελώνα αλλά όχι από αρκούδες που μιλάνε; Τι ποτίσανε τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ για να δώσει τη φωνή του στον Μπου Μπου; Και, κυρίως, πότε θα σταματήσει η επιδρομή στο χρονοντούλαπο για την παραγωγή ενός ακόμη εργοστασιακού προϊόντος με την σφραγίδα του 3D;

Φαίδρα Βόκαλη