Oι μποξέρ που ξεκινάνε ως αουτσάιντερ στο τέλος πάντα τα καταφέρνουν - στις ταινίες. Αυτό είναι ένα μόνο από τα κλισέ που κυριαρχούν στα φιλμ με θέμα το μποξ και τα υπόλοιπα είναι τόσα πολλά που μπορεί κανείς να πει πως οι “ταινίες-μποξ” αποτελούν αυτόνομο είδος με τους δικούς του ξεχωριστούς κανόνες. Ο “Fighter” ωστόσο δεν είναι χαρακτήρας επινοημένος στο χαρτί, αλλά βασίζεται σε έναν αθλητή με σάρκα και οστά, τον “Ιρλανδό“ Μίκι Γουορντ και τον προσωπικό του δρόμο προς την επιτυχία.
Σε σκηνοθεσία του Ντέηβιντ Ο Ράσελ, αυτό το biopic μπορεί άνετα να υπερηφανεύεται για την τεχνική του αρτιότητα αλλά και τις δυνατές ερμηνείες. Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, η κινητήρια παραγωγός δύναμη για χρόνια πίσω από το πρότζεκτ, ερμηνεύει τον κεντρικό χαρακτήρα, που προσπαθεί να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην οικογένειά του, την γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος και την επικίνδυνη ενασχόλησή του με το μποξ. Ο αδερφός του, ο Ντίκι, πρώην αξιόλογος μποξέρ και νυν πρεζάκι, τον προπονεί και η μητέρα του, Άλις, είναι η μάνατζέρ του. Οι δυο τους είναι αυτοί που καταστρέφουν ουσιαστικά την καριέρα του Μίκι, αφήνοντάς τον εκτεθειμένο και μετέωρο ανάμεσα στην αγάπη του για αυτούς και τον θυμό του για τα λάθη τους τα οποία πληρώνει ο ίδιος.
Ο Κρίστιαν Μπέιλ, εμφανώς αδυνατισμένος και καταπονημένος, είναι αγνώριστος στον ρόλο του Ντίκι θυμίζοντάς μας πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για τις ανάγκες ενός ρόλου (όπως παλιότερα στο “Machinist”), ενώ η Μελίσα Λίο είναι συγκλονιστική στο ρόλο της μάνας που βλέπει τα παιδιά της ως άλογα κούρσας. Αμφότεροι κέρδισαν Βραβεία ερμηνείας Β’ Ρόλων στις Χρυσές Σφαίρες, θέτοντας έτσι δυναμικά τις υποψηφιότητές τους για τα αντίστοιχα βραβεία Όσκαρ.
Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και το απαιτούμενο μελόδραμα, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο αδέρφια, η αγάπη μιας αγνής κοπέλας (Έιμι Άνταμς), ματωμένες γροθιές και η πληγωμένη υπερηφάνεια του αρσενικού. Όταν όλα τελειώνουν όμως, αυτό που μένει πιο έντονα είναι ο αγώνας ενός ταπεινού και καταφρονεμένου ενάντια σε δυνάμεις μεγαλύτερες από τον ίδιο και η αίσθηση του “Δαβίδ και Γολιάθ” μύθου, που φέρνει αναπόφευκτα συγκρίσεις. Ο Ράσελ, ως έξυπνος άνθρωπος, προσπάθησε όχι να επανεφεύρει το είδος αλλά να το προσεγγίσει με φρέσκια ματιά. Και παρότι έφτιαξε μια πολύ καλή ταινία, αν τοποθετήσουμε νοητά το “Fighter” δίπλα στο “Οργισμένο Είδωλο” ή ακόμη και τον “Ρόκυ”, αναρωτιόμαστε τι καινούριο έχει να προσφέρει.
Φαίδρα Βόκαλη
