Με καθυστέρηση έγινε γνωστός ο θάνατος του γλύπτη, ζωγράφου και χαράκτη Κώστα Ανδρέου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε προχωρημένη ηλικία, 90 ετών, στις 8 Οκτωβρίου, στην Αθήνα. Γεννημένος το 1917 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, ο Ανδρέου εμφανίστηκε για πρώτη φορά με έργα του το 1942 στη Β Καλλιτεχνική Επαγγελματική Εκθεση.

Μετά τα δύσκολα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, στην οποία πήρε ενεργά μέρος, γνωρίστηκε με καλλιτέχνες, όπως οι Τσαρούχης, Κόντογλου, Πικιώνης, Μόραλης κ.ά., και το 1945 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης.

Στη γαλλική πρωτεύουσα συνέχισε τις σπουδές του, συνεργάστηκε με τον Λε Κορμπιζιέ και από το 1947 εγκαταστάθηκε στο Μον Παρνάς. Αρχικά δούλεψε την πέτρα, το ξύλο και τον πηλό και αργότερα στράφηκε στο μέταλλο και στην οξυγονοκόλληση, περνώντας από το εξπρεσιονιστικό λεξιλόγιο σε αφηρημένους και σουρεαλιστικούς τύπους. Η ανθρώπινη μορφή και τα ζώα ήταν κυρίαρχα στα έργα του, αλλά η καλλιτεχνική πορεία του Ανδρέου χαρακτηρίστηκε από τον πλούτο της μορφοπλαστικής του φαντασίας.

Χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες του 20ου αιώνα. Κορυφαία επιβράβευση, μεταξύ πολλών άλλων, η απονομή του μεταλλίου Legion d ΄ Honneur με απόφαση του προέδρου Ζακ Σιράκ πριν από λίγα χρόνια.

«∆εν είχα καμία επιθυμία να κάνω κλασική τέχνη, εννοώ να τιμήσω τους προγόνους μου. Αυτό δεν είχε νόημα. Για να απελευθερωθώ από τα παραδοσιακά υλικά, το 1947 έβαλα ως στόχο μια νέα τεχνική: τον οξυγονοκολλημένο ορείχαλκο. Το αποτέλεσμα ήταν όμοιο με την επεξεργασία γενικότερα του ορείχαλκου με τη διαφορά πως ο οξυγονοκολλημένος ορείχαλκος δουλεύεται απ' ευθείας. Γρήγορα κατάλαβα πως το υλικό ανταποκρινόταν στη φύση μου ως δημιουργού, για να εκφράσω καλύτερα τη φαντασία μου και την ποίησή μου. Το έργο μου έχει μια πολύ μεγάλη ποικιλία εκφράσεων και θεμάτων και μια προσωπική συνέχεια».

Ο οξυγονοκολλημένος ορείχαλκος του επέτρεψε να επινοήσει μια νέα «γλώσσα» τεχνικής για να πραγματοποιήσει τα έργα του: μια γλώσσα αντίθετη στην παράδοση, δηλαδή το άμεσο σκάλισμα, το πρόπλασμα κλπ. «Από τότε σχεδιάζω μέσα στο χώρο, τόσο τον εξωτερικό όσο και τον εσωτερικό, με νήματα από ορείχαλκο και φέρνω στο φως μια δημιουργία πέρα από την επιφάνεια, στην οποία συχνά δίνω τον τίτλο «Εσωτερική ζωή». Επιπλέον αυτή η πλαστική γλώσσα μου δίνει τη δυνατότητα να εφευρίσκω διαρκώς απροσδόκητα σχήματα.

Το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη προσελκύεται από την ανθρώπινη μορφή και ειδικότερα τη γυναικεία. Η σαγήνη που ασκεί στον Ανδρέου η γυναίκα είναι καθοριστική στην ογκώδη ζωγραφική του παραγωγή, όπου η γυναίκα-μάνα, η γυναίκα-έρωτας ή σύντροφος έχει τη δική της ξεχωριστή θέση.

Το έργο του Κώστα Ανδρέου εντυπωσιάζει στο σύνολό του σε όγκο και ποιότητα: πάνω από 500 γλυπτά, ανάγλυφα και μικρογλυπτική, ισάριθμους πίνακες, 50 σειρές χαρακτικά, τέμπερες και πολλά σχέδια. Έργα του κοσμούν σήμερα πολλές αξιόλογες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο.

Ο Ανδρέου επίσης είχε την ευκαιρία να εκθέσει με κάποιους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, όπως ο Πάμπλο Πικάσσο (1961 και 1962), ο Ανρί Ματίς (1961) και ο Μαξ Έρνστ (1962). Η πινακοθήκη-βιβλιοθήκη του προαστίου La Ville du Bois του Παρισιού, όπου έζησε όλα αυτά τα χρόνια, φέρει το όνομά του.