Ο Michael Kein (συμπρωταγωνιστής του στα "Παιχνίδια μυαλού") είπε ότι είναι η καλύτερη ερμηνεία που έχει δει ποτέ, καλύτερη ακόμα κι από εκείνες του λόρδου Olivier και του Richard Burton. Κι όχι μόνο αυτό αλλά συνεχίζει λέγοντας ότι φοβήθηκε πως δε θα τα καταφέρει όταν έμαθε πως θα υποδυθεί τον συγκεκριμένο ρόλο αλλά τελικά έφερε στη σκηνή τον πιο αληθινό Άμλετ και έκανε το κοινό να κατανοήσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ήρωας. Οι κριτικοί των μεγάλων εφημερίδων της Νέας Υόρκης χωρίστηκαν σε στρατόπεδα- Οι μισοί τον χαρακτηρίζουν σκέτη απογοήτευση κι αν κάθε ηθοποιός ήταν σαν αυτόν, οι ερμηνείες για τις ανεπαίσθητες στιγμές θα ήταν αχρείαστες. Κι οι άλλοι μισοί υπερενθουσιασμένοι υποστηρίζουν ότι η ερμηνεία του ήταν ηλεκτρισμένη, γεμίζει τη σκηνή με την παρουσία του κι ότι είναι πολύ μεγάλο ταλέντο.

Όλα αυτά για τον κύριο που λέγεται Jude Law και την ερμηνεία του ως Άμλετ στο Broadway. Δεύτερη φορά μετά τις "Αδιακρισίες" το 1995 και το βραβείο Τόνι, ανέβηκε στην σκηνή- σήμα κατατεθέν της θεατρικής Νέας Υόρκης κι έχει προκαλέσει ένα μικρό χαμό. Όχι μόνο στα ταμεία αλλά και στα word των δημοσιογραφων που θα μπορούσαν να γεμίζουν κάθε μέρα με κείμενα για τον Άγγλο ηθοποιό.

Από τον εναλλακτικό Sherlock Holmes του Guy Richie και τη συμμετοχή του ως ένας απ’ τους αντικαταστάτες του Heath Ledger στο μαγικό κόσμο του Terry Gilliam, (The imaginarium of Dr. Parnassus), τις γυναίκες που θυμίζουν τα πολλά του πουκάμισα μέχρι την καινούρια κόρη που ήρθε απ' το πουθενά. Το πρόβλημα με τον γόη Law είναι ότι δεν αποτελεί μόνο τη χαρά των κουτσομπολίστικων κατακίτρινων φύλλων αλλά απασχολεί και τους απένταντι πιο σοβαρούς των τεχνών και των γραμμάτων. Δολοφονικός συνδυασμός με λίγα λόγια.

Κική Παπαδοπούλου