ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.60.377
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ιερά Οδός 30
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150 & 170 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Υπόσχεται η αφίσα πρόγραμμα και θέαμα διαφορετικό.
Την πίστεψα κι εγώ και αφέθηκα να το φανταστώ χλιδάτο, με τους οντάδες του, τα μπακιρένια, τα χρυσά και τα γυάλινα διακοσμητικά του, με τα πουπουλένια μαξιλάρια του, λέμε τώρα, με τα σκαλίσματά του, τα βαριά υφάσματά του, τους ναργιλέδες να καπνίζουν, τα χανουμάκια να σκανδαλίζουν, τις χάντρες να κροταλίζουν, και τις φωνές να με κάνουν να λιώνω από νταλκά, σεβντά και ωχ αμάν, αμάν ίντα 'παθα η κριτικιά..

Κυρίως όμως το είχα φανταστεί με καλλίφωνους τραγουδιστές (που άκουσα ευτυχώς), σε τραγούδια πραγματικά οριεντάλ και 'διαφορετικά' και όχι σε μεταφράσεις του "Να του πεις πως είμαι καλά περνάω μια χαρά" στα τούρκικα ή σε αμετάφραστα "Χτύπα κι άλλο".

Διότι αυτά τα ακούω παντού, ξαναλέω. Δε χρειαζόταν να πάω το Bodroom με τη χρυσή πόρτα για να με ξανα-ξενερώσουν.
Στο 30 της Ιεαράς Οδού λοιπόν θα δεις μία περίληψη ενός οριεντάλ θεάματος το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που κυκλοφορεί στην Αθήνα, αρκεί να είχε τολμήσει.

Διότι και το συγκρότημα "Mosaic" (μία εξαιρετική τραγουδίστρια κι ένα τύπος που παίζει κανονάκι) ήταν πολύ καθώς πρέπει και μερικές από τις δεύτερες φωνές ήταν καλές (μερικές ήταν άστα να πάνε αλλά να μην τα χαλάσουμε τώρα σ' αυτό).

Το ρεπερτόριο όμως ήταν το ανυπέρβλητο μπάχαλο.
Μισρλού αλά Ταραντίνο, Ποντιακά, τραγούδια τούρκικα (που όπως είπε και η φίλη μου η Λένα "σήμερα ακούσαμε και μερικά καλά τραγούδια έστω και στα τούρκικα), σουξέ της Καίτης (από το "θα μελαγχολήσω" μέχρι το "Άκουσε αγόρι μου απόψε θα μπούνε οι όροι μου" και το "Ναρκωτικό μου"), σουξέ της εποχής (άσχετα), "Σ' έχω κάνει Θεό", "Τέσσερις πήγε μου 'πες πάλι φύγε", "Μου 'χεις κάνει τη ζωή μου κόλασηηη", "Τσικουλάτα", αυτό που τον ψάχνει μέχρι και στην Κίνα, Σότης Βολάνης (το παλιό εκείνο το σουξέ), "Πότε Βούδας πότε Κούδας", και "Είμαι στα χάι μου όταν σ' έχω πλάι μου".
Έχεις ακούσει μεγαλύτερο αλαλούμ; Ούτε κι εγώ.
Κάποια στιγμή μάλιστα το θέμα κατάντησε και εντελώς πληκτικό από πάνω, αφού πέσανε μια σειρά ατέλειωτων ομοειδών ρεφρέν που μας ρίξανε τα κεφάλια στα τραπέζια αντί να μας ανεβάσουν πάνω τους.
Θα μου πεις, "Μα υπήρχαν τα περιφερόμενα ανά την αίθουσα τουμπλέκια και οι χορεύτριες με τα πέπλα και τις χάντρες στον αφαλό πάνω στη σκηνή και οι άλλες χορεύτριες με τα μίνι που σκαρφάλώναν πάνω στα τραπέζια κι έκαναν ότι κουνιούνται αλά χορός της κοιλιάς (ενώ στην πραγματικότητα κουνιόντουσαν σαν να τις βάραγε τ' αγιάζι από κάτω και λόγω ψύχρας.. καταλαβαίνεις).
Υπήρχαν αλλά τι να το κάνεις;

Άκουσε αγόρι μου απόψε θα μπω στο βαπόρι μου
Θα μπω στο βαπόρι μου μπας και με πάει στη γη του εδώ γιατί όλο στη χώρα του αλλού βρίσκομαι χωρίς να το θέλω.
Συνεχίζω όμως την αναμετάδωση από το Bodroom (το οποίο να σημειώσω ότι διαθέτει κι έναν τεράστιο ναργιλέ ασημένιο που τον κέρασε η Καίτη σε ένα από τα πρώτα τραπέζια που κάθονταν κάτι φίλοι της):

Διαθέτει επίσης και πλάσμα (του ανδρικού βασιλείου αλλά χωρίς να παίρνω κι όρκο) το οποίο έκανε μία πάρα πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση στη σκηνή με ένα χρυσό πλισέ ύφασμα που όταν άνοιγε στο πλάι έκανε το πλάσμα (πλάτη) να μοιάζει με πουλί.

Όταν γύρισε εν φας είδαμε ότι το υπερθέαμα ήταν μακιγιαρισμένο αλά αρχαίος Αιγύπτιος, με κόσμημα γύρω από το λαιμό και διάδημα στο μέτωπο, με πάρα πολύ χρυσόσκονη πάνω σε όλο το ημίγυμνο μελαψό σώμα (για να μοιάζει σέξιδρωμένο) και πάρα πολύ μαύρη μπογιά γύρω από τα μάτια (για να μοιάζει με τοιχογραφία από πυραμίδα).

Το αιγυπτιακό δείγμα τύπου μούμια που ο θόρυβος τη σήκωσε από τη σαρκοφάγο, δεν μπορώ να πω ότι χόρευε και ως μπαλέτο Μπολσόι αλλά μπορεί μετά από τόσους αιώνες στη μαύρη ξάπλα να ήταν ακόμα πιασμένο.

Με το που έσκασε μύτη αυτό το ανδρικότροπο ιπτάμενο, σκάει μύτη και το πλήρες μπαλέτο ντυμένο επίσης αλά αρχαία Αίγυπτος και μετά να σου κι η Καίτη με το διαφανές από το γοφό και κάτω φούξια φόρεμα και το κέντημα στο στέρνο και δώσ' του και οι φωτιές μαζί με τις φλόγες της κολάσεως και, εν πάση περιπτώσει, πάνω που είπα επιτέλους θα το κάψουμε το μαγαζί να λιώσει ο καρασεβντάς να πλημμυρίσει ο τόπος, ανοίγει το στόμα της η Καίτη και τι νομίζεις ότι βγαίνει από μέσα;
"Το ναρκωτικό μου
είσαι εσύ μωρό μου"
Και μετά ξανανοίγει το στόμα της η Καίτη και λέει:
"Άκουσε αγόρι μου
απόψε θα μπούνε οι όροι μου
Θέλω εκπλήξεις τρελές
Πρωινό στο κρεβάτι
Στο παραμύθι σου να 'μαι
εγώ η Χιονάτη
Θέλω να γράφεις μηνύματα
Όπως και πρώτα
Κι όταν παίρνει φωτιά το κορμί
Να 'χεις υπομονή"
Και έρχομαι και ξενερώνω πάλι με τον ταχυ-εκσπερματία που τι δουλειά έχει μέσα στα ιδρωμένα κορμιά (έστω και λόγω glitter) και στα χανούμια, ρωτάω, τι δουλειά έχει???
Άμα μπορεί κάποιος να μου πει τη σωστή απάντηση παρακαλώ να μου στείλει μέιλ επειγόντως.
Να πω επίσης ότι οριεντάλ ίσον χλιδή και ηδονή και όχι ρετάλια τούρκοειδών δήθεν αντικειμένων ή ρούχων που μοιάζουν σαν να τα έχει ανασύρει κάποιος από τα ερείπια του τελευταίου σεισμού.

Τελικά αξίζει να πάω;
Τι να σου πω.
Ξέρω ένα μαγαζί στην Αθήνα, που λέγεται "Χίλιες και δύο νύχτες" το οποίο είναι γνήσιο οριεντάλ, ωραία διακοσμημένο και σερβίρει και ανατολίτικους καλομαγειρεμένους μεζέδες κι έχει και αληθινούς ναργιλέδες που καπνίζουν κανονικά και ωραία live μουσική -τι άλλο να ζητήσεις;

Τώρα αν επιμένεις να πας στο Bodroom φρόντισε να πας Σάββατο που έχει κόσμο απ' ότι μου είπαν γιατί την Κυριακή που πήγα εγώ ήταν πάνω από το μισό μαγαζί άδειο και δε γίνεται ανατολίτικο γλέντι με άδειες καρέκλες, τους σερβιτόρους και τους λουλουδούδες.

Κρίμα πάντως θα πω, κλείνοντας, διότι μου άρεσε η ιδέα του τσαμπουκά της Καίτης που βγήκε μόνη της σε μια πίστα και με μια δυνατή ιδέα για κάτι διαφορετικό.
Κρίμα που αντί να αφήσει το διαφορετικό να ανάψει σαν φωτιά το υπέταξε στη συμβατικότητα των συνταγογραφημένων και φωτοτυπημένων προγραμμάτων.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Ο ήχος ήταν ψιλοεκνευριστικά δυνατός και παραδομένος σε εμάς σαν "μασημένη" τροφή (μην τυχόν και δεν καταλάβουμε τα οριεντάλ στοιχεία του οι αστοιχείωτοι).
Με τα εκκωφαντικά του και με τα ηλεκτρικοαφόρητά του χάθηκε η λαγνεία από την ατμόσφαιρα που θα όφειλε να συνοδεύει ένα πρόγραμμα με τέτοια ιδέα.
Γιατί, για παράδειγμα το κανονάκι, αυτό το τόσο κομψό όργανο, να πρέπει να παίζεται σαν όργανα σε χεβιμεταλάδικη μπάντα δεν θα καταλάβω ποτέ.
Άριστα δέκα θέλω να βάλω στον ντράμερ του συγκροτήματος τόσο για τα τύμπανα που έπαιζε με μέτρο και εξαιρετική αίσθηση ρυθμού όσο και για το αισθησιακότατο τουμπελέκι το οποίο περιέφερε ανά την αίθουσα και ξεσήκωνε τις κυρίες να χορέψουν.
Εξαιρετική φυσιογνωμία επίσης, μπράβο του.
Γενικά αν εξαιρέσεις τα ντεσιμπέλ και τις ηλεκτρικοδυτικές ενορχηστρώσεις τύπου πίστα (που ήταν εντελώς εκτός θέματος) οι μουσικοί έπαιζαν καλά κι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.
Να σημειώσω εδώ ότι σχεδόν πάντα οι μουσικοί σώζουν την κατάσταση στα περισσότερα μαγαζιά ?με ελάχιστες εφιαλτικές όμως εξαιρέσεις.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]