Χειμαρρώδης και σαρκαστικός ο διάσημος πλέον συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» επανέρχεται με μια εξίσου δυναμική αλλά πλατωνική ερωτική ιστορία. «Η κόρη του Παρτιζάνου», το νέο του μυθιστόρημα, διαβάζεται απνευστί.

Η εικόνα του παραπλανητική. Ο κύριος απέναντί μου μοιάζει με λογιστή ή στέλεχος επιχείρησης. Ο Λουί ντε Μπερνιέρ κρύβει τέλεια το ανήσυχο και τολμηρό πνεύμα του μέσα στη βρετανική του εμφάνιση.

Είστε Αγγλος με γαλλικό όνομα.

Είμαι Αγγλος αλλά κατάγομαι από Γάλλους προτεστάντες. Το 18ο αιώνα ένας πρόγονός μου, ο Ζαν Αντουάν, μετανάστευσε στην Ιρλανδία. Περίπου 100 χρόνια αργότερα ήρθαν οι συγγενείς μου στην Αγγλία. Αν κι εγώ δεν μιλάω γαλλικά διατηρούμε ακόμα σχέσεις με τους συγγενείς μας στη Γαλλία.

Θα ξεκινήσω από το τέλος. Γιατί τα βιβλία σας δεν έχουν happy end;

Μου αρέσουν τα unhappy endings. Στην πραγματική ζωή οι σχέσεις έχουν συχνότερα άσχημο τέλος. Είναι δραματικό.

Είστε απαισιόδοξος;

Αν και η φιλοσοφική μου διάθεση είναι πεσιμιστική ως άνθρωπος είμαι αισιόδοξος. Οι σχέσεις δυστυχώς ξεκινούν με όνειρα αλλά καταλήγουν λάθος.

Ακόμα κι όταν καταλήγουν στο γάμο;

Και πάλι μπορεί να αποτύχουν. Νομίζω ότι σημασία έχει το ταξίδι. Πρέπει να το απολαύσεις και όταν έρθει η στιγμή να δεις αν πρέπει να το συνεχίσεις ή όχι.

Δύσκολα θα πει κάποιος «Ι do» αν έχει διαβάσει το βιβλίο σας. Παρουσιάζετε το γάμο με τα πιο μελανά χρώματα.

Εσείς οι γυναίκες δεν το φαντάζεστε αλλά οι άντρες μιλάμε μεταξύ μας.

Ναι ξέρω, για μπάσκετ, ποδόσφαιρο...

Οχι, μιλάμε πολύ για όλα όσα συμβαίνουν στη σχέση μας.

Μιλάτε για σεξ ή και για πιο συναισθηματικά θέματα;

Γιατί το σεξ δεν είναι συναισθηματικό; Συνάντησα στην Ισπανία κάποιον που σύχναζε κάθε βράδυ στο ίδιο μπαρ κι έπινε. Δεν ήταν αλκοολικός. Απλώς δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι του. Μου έδειξε μια φωτογραφία της γυναίκας του και ήταν τόσο μουτρωμένη! Μου λέει: «Αυτός είναι ο λόγος που δεν γυρνάω σπίτι μου».

Νομίζω ότι αν ρωτούσατε τη γυναίκα του θα σας έλεγε το ίδιο.

Σίγουρα. Ο έρωτας είναι μια παγίδα της φύσης για να γεννάμε παιδιά. Οταν επιτελείται ο στόχος, ο έρωτας τελειώνει.

Εχετε αδυναμία σας στους Βαλκανικούς λαούς. Γιατί μας συμπαθείτε;

Επειδή μου αρέσουν οι τρελοί άνθρωποι. Μου αρέσει η κουλτούρα σας, η μουσική σας? με κάνουν χαρούμενο. Νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου με τον ίδιο τρόπο που νιώθω σπίτι μου τη Γαλλία.

Είστε και μουσικός.Τι μουσική παίζετε;

Παίζω κλασική κιθάρα, μαντολίνο και φλάουτο και ό,τι έχει χορδές. Μου αρέσει πολύ η παραδοσιακή μουσική αλλά και οι Βαλκάνιοι συνθέτες, τα ισπανικά κομμάτια για κιθάρα αλλά και η ροκ.

Αν το βιβλίο σας ήταν μουσική, τι είδος θα ήταν;

Θα ήταν κάτι δυνατό και δραματικό όπως ο Τσαϊκόφσκι. Είναι μια θλιβερή ιστορία.

Είστε ο Κρις, ο ήρωας του βιβλίου; Η Ρόζα υπήρξε στ’ αλήθεια;

Οχι, δεν είμαι ο Κρις. Το μόνο κοινό που έχουμε είναι ότι ξέρω πώς ένιωθε στη σχέση του. Είναι μια γενιά μεγαλύτερος. Δεν καταλαβαίνει τους Rolling Stones και τον Bob Dylan, έχει μείνει εκτός. Η Ρόζα όμως είναι αληθινή. Είχα γνωρίσει μια γυναίκα που μου έλεγε ιστορίες για τη Σερβία και τους Παρτιζάνους.

Ελεγε την αλήθεια;

Δεν ξέρω. Εγώ την πίστεψα αλλά ο εκδότης μου όχι.

Αν το βιβλίο σας γίνει ταινία, ποιους θα θέλατε για πρωταγωνιστές;

Το πρόβλημα με τις ταινίες είναι ότι οι παραγωγοί θέλουν τους πρωταγωνιστές όμορφους. Οπως στο «Pretty Woman». Εχεις δει πολλές γυναίκες σαν την Τζούλια Ρόμπερτς να κάνουν πιάτσα; Εγώ όχι. Ποτέ δεν είπα ότι οι ήρωές μου είναι όμορφοι. Μάλλον θα μου άρεσε το φιλμ να γυριστεί στη Γαλλία, οι Γάλλοι είναι πιο κατάλληλοι, είναι ωραίοι και καταθλιπτικοί.

Υπήρξατε μηχανικός αυτοκινήτων, δάσκαλος, αρχιτέκτονας κήπων...

...και καουμπόης στην Κολομβία.

Μάλλον κάνατε καλά που γίνατε συγγραφέας. Εχετε πολύ ενδιαφέρουσα ζωή.

Ομως ποτέ δεν είχα μια κανονική δουλειά και ποτέ δεν είχα αρκετά λεφτά... για πολύ καιρό ήμουν φτωχός.

ΤΑΝΙΑ ΜΑΡΚΟΥΤΣΑ