Είδαμε το Αστέρι της Λιλιπούπολης [που δυστυχώς δεν έλαμψε]

13.01.2015
«Το αστέρι της Λιλιπούπολης» παρακολουθήσαμε στη σκηνή του θεάτρου Ρεξ από το Εθνικό Θέατρο. Ομολογουμένως, οι προσδοκίες μας ήταν εξαιρετικά μεγάλες, καθώς και μόνο το «βαρύ» όνομα της Λιλιπούπολης στον τίτλο είχε καταστήσει όλο αυτό το θεατρικό εγχείρημα πολύ ενδιαφέρον.

Δυστυχώς, όμως, οι προσδοκίες μας δεν εκπληρώθηκαν. Το «Αστέρι της Λιλιπούπολης» είναι μια μέτρια παράσταση, μια παράσταση που σέβεται μεν τους μικρούς θεατές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περιμένει κάποιος να δει σ’ ένα Εθνικό θέατρο. Γιατί σε μία κρατική σκηνή, το λιγότερο που περιμένει κάποιος βλέποντας ένα παιδικό μιούζικαλ είναι να υπάρχει ζωντανή μουσική και όχι μουσική και τραγούδια από cd.

Να σημειωθεί εδώ, πως το έργο αυτό ουδεμία σχέση έχει με τη θρυλική Λιλιπούπολη. Ανήκει μεν στον κύκλο παραμυθιών της Λιλιπούπολης, είναι όμως «πλημμυρισμένο» από καινούργια τραγούδια του Δημήτρη Μαραγκόπουλου, ενώ η Ρεγγίνα Καπετανάκη και ο Βασίλης Ρίσβας επεξεργάστηκαν καινούργιες ιδέες δίνοντα σε καινούργιους ήρωες σε ένα ξεχωριστό αστερισμό, τον «αστερισμό της Λιλιπούπολης». Έτσι, το νέο αυτό παραμύθι διαδραματίζεται στη Λιλιπούπολη και ήρωάς του είναι ο Μπρίλης, ένα ξεχωριστό αστέρι του Ουρανού, που γεννήθηκε χωρίς τη μια του αχτίδα και αποφασίζει να επισκεφτεί τη Γη. Φτάνοντας στην υπέροχη χώρα της Λιλιπούπολης, συναντά τα παράξενα πλάσματα που ζουν εκεί. Μετά από πολλές περιπέτειες, καταλήγει στη θάλασσα γίνεται φίλος με τον Αστερία και τον Μέμο, το χταπόδι. Η γνωριμία αυτή θα αποτελέσει την αφετηρία μιας ξεχωριστής φιλίας, μιας φιλίας που θα σκορπίσει απλόχερα και ανιδιοτελώς τα δώρα της στον Μπρίλη.

Η σκηνοθετική της προσέγγιση της Ρεγγίνας Καπετανάκη ήταν συμπαθητική, απολύτως όμως αναμενόμενη και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο στίγμα ή εύρημα που θα μπορούσε να «τσιγκλίσει» ή να γοητεύσει ιδιαίτερα τα παιδιά. Η σκηνογραφική επεξεργασία με backdrop animation του Αντώνη Κοτζιά λειτούργησε ικανοποιητικά, αλλά επιεικώς ανέμπνευστα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα κοστούμια της Έρσης Δρίνη. Τέλος, οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν μηχανικές, σχεδόν διεκπεραιωτικές με μοναδική ίσως εξαίρεση τον δροσερό Γιάννη Σοφολόγη στο ρόλο του Μέμου, του χταποδιού.

Αξίζει να δει κάποιος με τα παιδιά του την παράσταση αυτή; Ναι, αρκεί να μην έχει μεγάλες προσδοκίες. Γιατί στην παράσταση αυτή έχουν γίνει εκπτώσεις και μάλιστα μεγάλες… γι΄αυτό και το Αστέρι αυτής της Λιλιπούπολης δεν… έλαμψε.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]