Στον Ρινόκερο σταδιακά όλοι οι άνθρωποι μεταλλάσσονται σε παχύδερμα-ρινόκερους. Οι υπάλληλοι ενός μεγάλου γραφείου, ακόμη και ο διευθυντής του, καθώς και ο διανοούμενος, υπερήφανος και ωραίος Ζαν (Γιώργος Χρυσοστόμου). Μόνο ο μικροκαμωμένος Μπερανζέ (Μανώλης Μαυροματάκης), ένας από τους «χαμένους» της ζωής, ψιλοαποτυχημένος, τρομαγμένος και μάλλον εξαρτημένος από το ποτό, καταλήγει να είναι ο μόνος που αντιστέκεται σθεναρά στο κίνημα της ρινοκερίτιδας που έχει πλήξει όλη την πόλη.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος,μετά το εκπληκτικό Mistero Buffo σκηνοθετεί τον Ρινόκερο, το αριστούργημα του Ιονέσκο, στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες. Με στοιχειώδη σχεδόν σκηνικά και μία μικρή, αλλά στιβαρή ομάδα ηθοποιών, κατόρθωσε αυτό που σε άλλους θα φαινόταν ακατόρθωτο. Έστησε μπροστά μας μία ολόκληρη πολιτεία, έβαλε ρινόκερους να την ποδοπατούν και έκανε το παράλογο να φαίνεται στα μάτια μας λογικό. Με σκηνοθετική μαεστρία έφερε το έργο του Ιονέσκο στα μέτρα μας, ανέδειξε με χειρουργική ευστοχία όλες τις διαχρονικές πτυχές του και με όπλο το καυστικό μαύρο χιούμορ του μας κεραυνοβόλησε με την ρινοκερολαίλαπα θέτοντας και σε εμάς τους ίδιους το δίλημμα.
Ο Μανώλης Μαυροματάκης ήταν ο ιδανικός Μπερανζέ. Μολονότι εξωτερικά είναι μικροκαμωμένος με ήσυχη φυσιογνωμία, σχεδόν εύθραυστος, είναι ο μόνος που δεν κάμφθηκε από το κίνημα των ημερών. Χωρίς εξάρσεις, με μια εσωτερική δυνατή ερμηνεία, απέδωσε πολύ πιστά τον φαινομενικά αδύναμο ψυχισμό του μικροϋπαλληλάκου που κανείς δεν έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλα τελικά αποδεικνύεται ο πιο αγνός, σταθερός και πιστός στην ανθρωπιά του και στις αρχές με τις οποίες έχει γαλουχηθεί.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου για άλλη μια φορά μας εντυπωσίασε με το εύρος του υποκριτικού του ταλέντου. Τόσο σαν Ζαν όσο και σαν διευθυντής του γραφείου δίνει και στους δύο (διαφορετικούς) ρόλους την προσωπική του σφραγίδα. Σ' αυτόν ανήκει αδιαμφισβήτητα η καλύτερη σκηνή της παράστασης στην οποία μεταμορφώνεται σε ρινόκερο, καταρρίπτοντας έτσι και αναιρώντας μπροστά στον φίλο του Μπερανζέ όλη την κοσμοθεωρία που με τόσο πάθος υπερασπιζόταν λίγο πριν.
Έκπληξη η ερμηνεία της Ηρούς Μπέζου στο ρόλο της γλυκιάς Νταίζης που δέχεται πρόσκαιρα τα συναισθήματα του Μπερανζέ, αντιστέκεται σθεναρά στις σειρήνες των ρινόκερων, αλλά στο τέλος λυγίζει. Σταθερός ο Θανάσης Δήμου, μας έπεισε απόλυτα με την λιτή και ουσιαστική ερμηνεία του σε ένα ρόλο που είχε έντονες συναισθηματικές εσωτερικές συγκρούσεις. Συνεχίζει τις καλές του εμφανίσεις ο Γιώργος Παπαγωργίου, ο οποίος ανταποκρίνεται με άνεση σε ότι του ζητείται και αναμενόμενα θετική και ευχάριστη η Ευαγγελία Καρακατσάνη.
Εν κατακλείδι «Ο Ρινόκερος» με τα διαχρονικά και τόσο επίκαιρα μηνύματα παρουσιάζεται έξοχα από τον Θωμά Μοσχόπουλο σαν μια τραγική αλληγορία του σήμερα. Βρίθει κοινωνικών και πολιτικών προεκτάσεων και είναι στην ευχέρεια, αλλά και πνευματική ενάργεια του καθενός το ποια τελικά ερμηνεία θα του δώσει…
Γεωργία Οικονόμου
