Μαζί, όπως κάνουν σχεδόν τα πάντα βρέθηκαν καλεσμένοι στον καναπέ της εκπομπής «Στούντιο 4» της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου, η Ελένη Χατζίδου και ο Ετεοκλής Παύλου.

Το ζευγάρι των παρουσιαστών του Breakfast@Star που είναι κι ένα ευτυχισμένο και φουλ αγαπημένο αντρόγυνο ξεδίπλωσε στην εκπομπή όλο το χρονικό του σοβαρότατου τραυματισμού του Ετεοκλή από πυροβολισμούς που οδήγησε και στον ακρωτηριασμό του ποδιού του αλλά και το πώς εξελίχθηκε η δική τους γνωριμία.

«Εκείνο το απόγευμα βρέθηκα στη μέση μιας συμπλοκής οπαδών, ένας από όλους αυτούς έβγαλε ένα όπλο και θέλησε να μου πάρει τη ζωή. Το να νιώθεις ότι «φεύγεις», είναι ένα συναίσθημα το οποίο το κουβαλάς για πάντα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο άσχημο συναίσθημα είναι να νιώθεις ότι τελείωσαν όλα. Είναι ένα μοναχικό μονοπάτι, δεν μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν όχι γιατί δεν μπορεί ο άλλος να το αντιληφθεί, ή δεν σ’ αγαπάει, αλλά επειδή είναι κάτι πολύ δύσκολο, πολύ εσωτερικό που παλεύεις κι εσύ ο ίδιος να το ερμηνεύσεις. Μπορεί να σου πάρει και μία ζωή να το αντιληφθείς» ξεκίνησε να λέει ο Ετεοκλής Παύλου με αφορμή το τραγούδι και το κλιπ «Φίλε μου ζήσε» που τραγουδάει η γυναίκα του ειδικά για εκείνον και συνέχισε:

«Θα πω κάτι βαρύ και λίγο στενάχωρο, δεν θέλω να ακουστεί δυσοίωνο αλλά αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να φτάνεις τόσο κοντά στον θάνατο, να το βιώνεις όλο αυτό και μετά αυτή την ανάμνηση να την κρατάς για πάντα. Θα ήθελα με έναν τρόπο να φεύγει. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου, πάνω σου, είναι βαρύ πολύ»

-Ένιωσες τη στιγμή που σε πυροβόλησαν ότι αυτό είναι…πεθαίνω;

«Ένιωσα ότι πεθαίνω. Ήταν η στιγμή που έβγαλα αίμα από το στόμα, είδα έτσι θολά τα λαμπάκια του ασθενοφόρου να φεύγουν και ένιωσα ότι φεύγω. Και θα μοιραστώ μαζί σας και μια ανάμνηση.
Έχω ως εικόνα τον εαυτό μου ξαπλωμένο στον δρόμο με ένα σεντόνι από πάνω. Είναι μια εικόνα που την είπα μετά από καιρό στους τραυματιοφορείς. Τους ρώτησα «γιατί μου βάλατε σεντόνι» και μου είπαν «πού το ξέρεις;» και τους λέω το είδα».

-Κι όταν ξύπνησες και ήσουν ζωντανός πώς είναι αυτό το συναίσθημα;

«Ήμουν στην εντατική, ξύπνησα, δεν ήξερα αν γλίτωσα, δεν ήξερα που είμαι. Ήμουν σε κώμα ένα μήνα και… όταν ξύπνησαν δεν ήξερα πού είμαι. Η μητέρα μου πήρε την απόφαση και υπέγραψε για το να μου ακρωτηριάσουν το πόδι. Αφού ξύπνησα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κουνηθώ και μου πήρε 7 μήνες να ανοίξω ένα μπουκάλι με νερό μόνος μου. Ήμουν πολυτραυματίας, έκανα 15-16 χειρουργεία. Δεν είχα δύναμη να σηκώσω τα χέρια μου».

-Εσείς πότε συναντιέστε; Σε ποια φάση σου Ετεοκλή;

«Είχα πάει τα πάνω μου, είχα γίνει ξανά καλός και φλερτάραμε χωρίς να το ξέρουμε και θέλω να πω κάτι για αυτόν τον άνθρωπο. Της εξήγησα από την αρχή και της έδειξα και το πρόσθετο μέλος γιατί ήθελα να ξέρει την αλήθεια. Θέλω να πω γιατί πολλές φορές… Μετά το ατύχημα έχω βιώσει και φλερτ που με απέρριψαν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Μου έχει πει κοπέλα ότι δεν θα ήθελα να είμαι μαζί σου ποτέ γιατί έχεις πρόσθετο μέλος. Είναι μια δύσκολη κατάσταση και θέλω να περάσω ένα μήνυμα ότι δεν είναι απαραίτητα κακός αυτός ο άνθρωπος. Πρέπει να σεβόμαστε και το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, του πώς φαντάζεται τη ζωή του. Είναι δική του επιλογή και είναι και αυτή σεβαστή».

-Είχες πάντα την ωριμότητα να το αντιμετωπίσεις έτσι;

«Όχι βέβαια. Και έχω κλάψει κι έχω στενοχωρηθεί. Πληγώθηκα κι από εκεί και πέρα κλείνεσαι»

-Αυτή η απογοήτευση πώς είναι;

«Σκληρή. Αλλά κι αυτό μου το έβγαλε η Ελένη όταν τη γνώρισα πια, είπα αν ο Θεός μου έφερε αυτή τη δυσκολία για να μου φέρει αυτό το δώρο, χαλάλι»

-Εσύ Ελένη όταν σου τα είπε όλα αυτά πώς ένιωσες;

«Εκτίμησα ότι ο Ετεοκλής μου ανοίχτηκε από την πρώτη στιγμή, είπαμε τόσα πολλά. Θαύμασα τη δύναμή του. Ήταν σαν να δέθηκα αυτόματα. Την αναπηρία την είδα μόνο ως δύναμη, δεν σκέφτηκα κάτι αρνητικό. Ερχόντουσαν φίλες μου και το πήγαιναν από εδώ, το πήγαιναν από εκεί και δεν το έλεγαν κατευθείαν… Οι κολλητές μου τώρα… Μου έλεγαν «δεν σε ενοχλεί και πως είναι στο σπίτι, τον βοηθάς»; Δεν χρειάστηκε να τον βοηθήσω κάπου και αν χρειαστεί θα τον βοηθήσω, όπως αν χρειαστώ κι εγώ θα με βοηθήσει. Σχέση έχουμε, αγαπιόμαστε. Το μεταφράζω όλο μόνο ως καλό και ως το καλύτερο παράδειγμα που μπορεί να έχει το παιδί μας».

-Σε ενόχλησε η αντίδραση από το περιβάλλον, από την οικογένεια;

«Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι οι γονείς μου ενώ είναι μεγάλοι άνθρωποι και το είχα και φυσιολογικό να μου πουν κάτι… δεν μου είπαν τίποτα. Ήθελαν μόνο να τον γνωρίσουν, να δουν αν είναι καλό παιδί. Τίποτα άλλο και μείναμε σε αυτό, αν είναι καλό παιδί, αν με προσέχει και με αγαπάει. Οι φίλες μου ήταν περίεργες πιο πολύ. Ο Ετεοκλής είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού».