Ιστορίες από τη ζωή της διηγήθηκε η Νίκη Σερέτη που τη βλέπουμε σπάνια. Το έκανε για λογαριασμό της εκπομπής Πρωίαν σε είδον.

«Σαν παιδί ήμουν μουρτζούφλικο, πολύ στριμμένο άντερο, κακό παιδί. Το έχω και τώρα αλλά αυτό το παιδί το φιλάω, το αγκαλιάζω, δεν το κρίνω και σιγά σιγά αρχίζει ο ένας να κλείνει το μάτι ο ένας στον άλλον.

Όταν συναντήθηκα με το θέατρο είπα "αυτό θέλω να κάνω". Στύλωσα τα πόδια και η συγχρονικότητα με έφερε σε αυτή τη μεγάλη αγάπη.

Από τις πιο ωραίες φάσεις της ζωής μου στο θέατρο ήταν η συνάντησή μου με τον μεγάλο δάσκαλο, θεατράνθρωπο Γιώργο Μιχαηλίδη. Ήταν ένας άνθρωπος που σε έπαιρνε από το χέρι και σε οδηγούσε στο θαύμα.

Είχα τη χαρά να συμμετέχω στην τελευταία ταινία του ποιητή Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Μου είχε πει ότι με θέλει πάρα πολύ. Εγώ αντιστεκόμουν γιατί είχα ακούσει ότι είναι απαιτητικός και με τρόμαζε. Με έπεισε και με περίμενε. Είχα μία μέρα ρεπό και άρχισε να χτυπάει από το πρωί γιατί ο Αγγελόπουλος με έψαχνε να ξανακάνουμε την σκηνή γιατί είχε δει ε΄να σύννεφο για να κάνει αυτή τη συγκεκριμένη εικόνα που είχε στο μυαλό του.

Τηλεόραση είχα πολύ καιρό να κάνω, είμαι πολύ συγκεκριμένη σε αυτά που θέλω να κάνω μέχρι που με πήρε ο Μανούσος Μανουσάκης για το Δίχτυ και πήγα με μεγάλη χαρά να τον συναντήσω. Είχαμε κάνει το Τμήμα Ηθών και με είχε καλέσει και σε ένα θεατρικό αλλά έφυγα. Έπρεπε να γίνει αυτό το κλείσιμο λίγο πριν "φύγει" οπότε το είδα σαν δώρο.

Υπάρχει μια μόδα ότι οι ηθοποιοί πρέπει να υποφέρουν, να είμαστε στην σκηνή και να φέρνουμε τα μίζερα, μικρά μας θέματα. Αλλά ο θεατής έρχεται να κοινωνήσει και αυτό που θα του δώσεις πρέπει να είναι καθαρό».