Η Θέμις Μαρσέλλου απευθυνόμενη σ’ όλη την οικογένεια, έστησε μία πλούσια παράσταση με πληθωρικά σκηνικά, χορό και τραγούδια και μας μετέφερε στη Νέα Υόρκη του 1930. Αμέσως λοιπόν, μετά το οικονομικό κραχ, η Γκρέης Φάρελ (Κατερίνα Παπουτσάκη), η γραμματέας του δισεκατομμυριούχου Όλιβερ Γουώρμπακς (Μιχάλης Χατζηγιάννης), επιλέγει ένα ορφανό κοριτσάκι για να φιλοξενηθεί στην έπαυλη του αφεντικού της και ευαισθητοποιείται τόσο πολύ μ΄αυτό που τελικά θέλει να το υιοθετήσει. Όμως η μικρή ηρωίδα πιστεύει ότι οι γονείς της ζουν και του ζητάει να τους ψάξει. Εκείνος αποφασίζει να δώσει μια γερή αμοιβή στους γονείς –αν εμφανιστούν- και από κει αρχίζουν τα προβλήματα. Η κακιά διευθύντρια (Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου σε διπλή διανομή) οργανώνει μια σκευωρία με τον επίσης κακό αδελφό της, Ρούστερ (Αργύρης Αγγέλου) και την αδίστακτη φίλη του, Λίλυ (Ιωάννα Πηλιχού), που θέτουν σε κίνδυνο τη μικρή, αθώα Άννυ…
Παρόλο που η Θέμις Μαρσέλλου (σκηνοθεσία, απόδοση κειμένου – στίχων) έκανε πολύ καλή δουλειά και μας χάρισε ένα αξιοπρεπές και πέρα ως πέρα χορταστικό μιούζικαλ, δεν μπορούμε να μην διατυπώσουμε την ένστασή μας ως προς την ανεξήγητα μεγάλη διάρκεια της παράστασης, που άγγιξε σχεδόν τις τρεις ώρες. Αφενός μεν δεν μπορεί ένα θέαμα που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια να διαρκεί τόσο πολύ, καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρατήσει αμείωτη την προσοχή των παιδιών, αφετέρου δε κάποιες σκηνές (όπως αυτή των αστέγων, οι ατέρμονες πολιτικές συζητήσεις, αλλά κυρίως η μακρόσυρτη σκηνή της ραδιοφωνικής εκπομπής) όχι μόνο δεν προσέδωσαν κάτι παραπάνω στην παράσταση, αλλά της αφαίρεσαν ένα μεγάλο μέρος της δυναμικής της και αποπροσανατόλισαν τις μικρές κυρίως ηλικίες.
Εξαιρετικά τα μικρά κορίτσια του ορφανοτροφείου με προεξάρχουσα την Αννυ (Δανάη Βασιλοπούλου) που μαζί με την Κατερίνα Παπουτσάκη έκλεψαν την παράσταση. Η τελευταία έδωσε στην παράσταση ένα ξεχωριστό μπρίο με την εξαιρετική φωνή, τις χορευτικές της δυνατότητες και γέμισε ουκ ολίγες φορές τη σκηνή.
Λίγος ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στο ρόλο του Όλιβερ Γουώρμπακς. Εξαιρετικά αμήχανος στην αρχή, αρκετά πιο «ζεστός» στη συνέχεια έδωσε μία μονοδιάστατη και σχεδόν… ακίνητη ερμηνεία στον χαρακτήρα του που μόνο με μιούζικαλ δεν σύναδε. Κουρασμένη η Αννα Παναγιωτοπούλου στο ρόλο της Μις Χάνιγκαν, ιδιαίτερα στα χορευτικά της νούμερα, έδωσε μία αξιοπρεπή ερμηνεία προστατευμένη, ωστόσο, μέσα στη μανιέρα της στριμμένης και κακεντρεχούς διευθύντριας.
Αναμενόμενος ο Αργύρης Αγγέλου στο ρόλο του απατεώνα αδελφού της Μις Χάνιγκαν, εκνευριστική καρικατούρα η φιγούρα της Ιωάννας Πηλιχού στο ρόλο της κοπέλας του.
Το παράδοξο της παράστασης είναι ότι παρόλα τα αρνητικά της, είναι πολύ ευχάριστη και καταφέρνει να αφήσει σε μικρούς και μεγάλους ένα θετικό μήνυμα, αυτό της αγάπης.
Ερωτήσεις των μικρών συνοδών μας:
- (Στη σκηνή που ο Ρούσβελτ και μερικοί άλλοι αμερικανοί πολιτικοί κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν) Ο κύριος με το πουκάμισο στο τραπέζι είναι ο Αλέξης Τσίπρας;
- Οι κακοί γιατί δεν υποκλίθηκαν στο τέλος;
Γεωργία Οικονόμου
