Οι σχέσεις μεταξύ αδελφών αλλά και γονιών με τα παιδιά τους είναι ολοένα και πιο πολύπλοκες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα ξεκινούν από το γεγονός ότι οι γονείς συνειδητά ή ασυνείδητα επιλέγουν να κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά τους, δείχνοντας μεγαλύτερη αδυναμία σε ένα από αυτά.

Η κλινική ψυχολόγος Άννα Κανδαράκη μιλώντας στο Όλα για τη ζωή μας εξήγησε γιατί οι γονείς δεν πρέπει να ξεχωρίζουν τα παιδιά τους αλλά και γιατί το ευνοημένο παιδί είναι τελικά αδικημένο στην πραγματική ζωή:

«Όταν ένας άνθρωπος έχει αδέρφια αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία του. Στην ψυχοθεραπεία ρωτάμε εάν κάποιος έχει αδέρφια. Ακόμα και από τον τρόπο που κάθεται κάποιος καταλαβαίνεις αν έχει αδέρφια. Τα μοναχοπαίδια κάθονται στην μέση του καναπέ. Έχουν μάθει να είναι στο κέντρο. Σχεδόν οντά οι σχέσεις των αδερφών δεν είναι καλές. Δεν υπάρχουν αδέρφια στην Ελλάδα που να μην έχουν τσακωθεί έστω μια φορά στην Ελλάδα. Υπάρχει από πίσω το αίσθημα της αδικίας και είναι έντονο και ριζώνει.

Όταν έρχεται το δεύτερο παιδί έχουν οι δύο να μοιραστούν στον μπαμπά και τη μαμά, που δεν υπάρχει πιο ιερή σύνδεση. Από εκεί ξεκινάει μια σχέση ότι πρέπει να μοιραστώ κάτι το οποίο έχω καταγράψει ότι μου ανήκει. Είναι ανθρώπινο να έχουμε διαφορετική σύνδεση με το κάθε μας παιδί. Δεν γίνεται να υπάρχει η ίδια σχέση από τους γονείς προς τα αδέρφια.

Πολλές φορές οι γονείς δεν παραδέχονται την αδυναμία τους σε ένα από τα παιδιά τους, και αυτό που «πονάει» περισσότερο είναι ότι το αρνούνται. Αν το παραδεχτεί ο γονιός αυτό προσφέρει μία ανακούφιση στο άλλο παιδί καθώς είναι θέμα του γονιού και δεν υπάρχει "ευθύνη" στο παιδί. Ακόμα και το όνομα λέει πολλά. Το ότι ένα παιδί έχει το όνομα του πατέρα μας για παράδειγμα, που του είχαμε αδυναμία, παίζει ρόλο. Κάθε παιδί έχει μία μοναδική σχέση με ένα μέλος της οικογένειας. Είναι φυσιολογικό αλλά αν ριζώσει με στραβό τρόπο θα δημιουργήσει βαθιά τραύματα στην ενήλικη ζωή. Ο "ευνοημένος" της οικογένειας, είναι ο πραγματικά αδικημένος στην έξω ζωή, γιατί ο «ευνοημένος» που του χαριζόμαστε επειδή του έχουμε αδυναμία ή επειδή τον θεωρούμε αδύναμο. Συνήθως προσπαθούμε να προστατεύσουμε τον αδύναμο και τον βγάζουμε στην ζωή είτε με το αίσθημα ότι "μου χρωστάνε όλοι άρα πρέπει να με βοηθήσουν" είτε ότι "όντως είμαι αδύναμος άρα πρέπει να ζητάω βοήθεια"», τόνισε.