Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Περίεργος λαός είμαστε εμείς οι Έλληνες και δεν μας πιάνουμε πουθενά. Τριανταένα χρόνια συμμετέχουμε στην Γιουροβίζιον και κάθε χρόνο που επιστρέφαμε από τον διαγωνισμό με...αέρα κοπανιστό, όλοι αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο συμμετέχουμε, αφού γινόμαστε ρεζίλι των σκυλιών. Και να εκπομπές επί εκπομπών για να αναλύσουμε το θέμα, όπου εκτός των άλλων ψάχναμε γιατί δεν μπορούμε μία φορά να πάρουμε την πρώτη θέση, κατηγορώντας τις ανατολικές και βόρειες συμμαχίες που μας είχαν στην απ’ έξω. Και φέτος, που φέραμε επιτέλους την πρώτη θέση και καταφέραμε όχι μόνο να μπούμε σε συμμαχία, αλλά να δημιουργήσουμε μία δική μας, την βαλκανική, υπάρχει πάλι γκρίνια και ξανά μανά εκπομπές επί εκπομπών να ασχολούνται με το θέμα, έχοντας τον τίτλο «Διχάζει η Γιουροβίζιον».

Μόνο που τώρα, αυτοί που βγαίνουν και γκρινιάζουν ή κατηγορούν, είναι οι δήθεν «ποιοτικοί» και «κουλτουριάρηδες» της χώρας, οι οποίοι έπαθαν πανικό μετά τη νίκη στην Γιουροβίζιον. Λες και η Παπαρίζου είναι ο....Αρμαγεδδών κι έρχεται να καταστρέψει την ποιοτική τους υπόσταση. Η αγωνία τους, δε, είναι τόσο μεγάλη που έβγαιναν στα διάφορα παράθυρα, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουν πως δεν πρόκειται για «εθνική νίκη», αλλά απλώς για μία νίκη. Λοιπόν, κανείς δεν μίλησε ή έγραψε πως πρόκειται για «εθνική νίκη». Αυτοί που ίσως να το βλέπουν έτσι είναι ο κόσμος, που το βράδυ του Σαββάτου βγήκε στους δρόμους με τη σημαία στην πλάτη να πανηγυρίσει για την μεγάλη...εθνική επιτυχία! Εξάλλου, εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας αυθόρμητος λαός, που ακόμα και στο τάβλι να κερδίζαμε, θα βγαίναμε στους δρόμους (έστω και λίγοι) να πανηγυρίσουμε που...η Ελλαδάρα κέρδισε.

Σίγουρα, η πρωτιά στην Γιουροβίζιον δεν είναι ανάλογη με αυτή στο Euro ή στην Ολυμπιάδα. Είναι όμως μία πολύ σημαντική νίκη που εδώ και τριανταένα χρόνια την προσπαθούσαμε, αλλά δεν ερχόταν. Άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε στείλει στο «μουσικό πανηγύρι» (πέρα από τους διάφορους τυχαίους) την Μαρίζα Κοχ, την Μαρινέλα, την Βίσση, τον Ρουβά, την Γαρμπή. Αυτό σημαίνει, πως ο θεσμός δεν μας ήταν παντελώς αδιάφορος, διότι διαφορετικά δεν θα συμμετείχαμε σε αυτόν, όπως η Ιταλία καλή ώρα. Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια (από τότε που οι Antique έφεραν την τρίτη θέση) δώσαμε μεγαλύτερη σημασία κι έγινε περισσότερη διαφήμιση. Πέρυσι, είχαμε βαρεθεί να ακούμε το Shake it και να παρακολουθούμε την κάθε κίνηση του Ρουβά, από την ώρα που ξύπναγε μέχρι να κοιμηθεί. Φέτος, κάποια κανάλια ασχολήθηκαν με αυτήν την επομένη μέρα του τελικού στην Κων/πολη, ενώ τους τελευταίους μήνες κάθε μέρα έπαιζε θέμα Γιουροβίζον.

Η παροιμία λέει «Λέγε λέγε το κοπέλι κάνει το παιδί να θέλει», οπότε λογικό κι επόμενο ήταν ο κόσμος, όχι μόνο να ενδιαφερθεί για τον διαγωνισμό, αλλά και να πάει στο Ζάππειο το βράδυ του τελικού, να κατέβει στην Ομόνοια για τους σχετικούς πανηγυρισμούς, αλλά και να στηθεί με τις ώρες στο προαύλιο της ΕΡΤ για να υποδεχθεί την Παπαρίζου. Κάποιος είπε «γιατί δεν βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν για το διεθνές βραβείο μουσικής που πήρε από την UNESCO ο Θεοδωράκης». Μα ασχολήθηκε κάποιο κανάλι με την επιτυχία αυτή; Στα ψιλά το περάσανε και την είδηση δεν την ξέρουν ακόμη και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «ποιοτικοί». Και για να τελειώνει εδώ το θέμα. Οι γνήσιοι «ποιοτικοί» και πνευματικοί άνθρωποι της Ελλάδας, όπως η Μαρία Φαραντούρη, ουδεμία απειλή ένιωσαν από τη νίκη της Παπαρίζου. Αντίθετα, την συνεχάρησαν για την επιτυχία και μέχρι εκεί. Ούτε πανηγυρισμοί μα ούτε και κατακραυγές. Αυτές, ανήκουν στους δήθεν και σε όσους αρέσκονται να βγάζουν Καλομοίρες από τούρτες. Εμείς οι υπόλοιποι κοιτάμε να ρίξουμε ξανά σε χειμερία νάρκη την υποανάπτυκτη πλευρά μας, που αφυπνίσθηκε το βράδυ του Σαββάτου με μία απλά...σπουδαία και καλοδεχούμενη νίκη!


Αν ξέρεις κάτι που δεν ξέρω, πες το μου με ένα e-mail:
[email protected]