<Αγαπημένε μου Σωτήρη,


«Εεεεε, οοοοο. Πήρα για την Μαντόνα χαρτάκι μαγικό»! Μέχρι, όμως, να κρατήσω το μαγικό χαρτάκι για τη συναυλία της «Βασίλισσας» στο χέρι μου, που μέσα σε λίγη ώρα έγινε ανάρπαστο, πέρασα τα Πάθη του Χριστού. Θεέ μου, σχώρνα τη βλάστημη, αλλά το πρωί της δικής μου... Μεγάλης Παρασκευής πέρασα τα πάνδεινα, στημένη επί τέσσερις ώρες στην ουρά για ένα εισιτήριο. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι... δούλεψα πολύ ίσκιο, αλλά και πάλι έκανα πολλές θυσίες για χάρη της Μαντόνα.

Καταρχήν, για να είμαι πολύ νωρίς στο Ο.Α.Κ.Α. ξύπνησα στις 7 το πρωί! Ξέρεις, πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησα τέτοια ώρα; Στην πενταήμερη πριν δέκα χρόνια! Αμέ. Αλλά για την Μαντόνα, χαλάλι. Όλα τα κάνω, όπως να πάω στο Ο.Α.Κ.Α. με τον καύσωνα, χωρίς να έχω μαζί μου καπελάκι, αντηλιακό, μαγιό και σταυρόλεξο. Άλλοι, πιο προνοητικοί και υποψιασμένοι είχαν φέρει τα πάντα μαζί τους. Και πάλι καλά, διότι στον ίσκιο που καθόμουνα έλυσα τόσο SUDOKU, όσο δεν είχα λύσει ποτέ μου. Βοήθησα και τη διπλανή μου - τι αγενέστατη που είμαι. Δεν ρώτησα ποτέ το όνομα της - στα Σκανδιναβικά σταυρόλεξα.

Το τι κουτσομπολιό ρίξαμε, όσοι καθόμασταν στον ίσκιο, δε λέγεται. Λόξυγκα θα είχαν όλοι οι κοσμικοί. Σχολιάζαμε, βεβαίως και την ατελείωτη ουρά, ενώ συχνά πυκνά όλο και κάποιος ερχόταν κι έριχνε τη... ράδιο αρβύλα του. «Στην Πανεπιστημίου γίνεται πανικός. Έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι» έλεγε ο ένας κι εμείς απαντούσαμε με ένα «Γουάοου»! Όταν, όμως, μας έλεγαν ότι εξαντλούνται τα εισιτήρια, μας έπιανε τρόμος, μήπως και δεν προλάβουμε να πάρουμε το πολυπόθητο εισιτήριο. Τσάμπα το στήσιμο; Είχαμε ανταπόκριση ακόμη και από Θεσσαλονίκη και μας έλεγαν ότι κι εκεί γίνεται Πα-νι-κος! Α ρε Μαντόνα, για χάρη σου οι Έλληνες της τελευταίας στιγμής έγιναν... Ευρωπαίοι! Σε κάποια φάση είδαμε να έρχεται μία κάμερα του STAR και τρέξαμε όλοι να κρυφτούμε στα δέντρα, μήπως και μας τραβήξουν πλάνο. Δεν είναι να βγαίνουμε στην τηλεόραση, όλοι σκαστοί από τη δουλειά μας. Και τι να πούμε; "Φανταστικό αφεντικούλη, φιλιά από Ο.Α.Κ.Α";

Αν κι ένα αφεντικό έστειλε τον υπάλληλο να πάρει δύο VIP εισιτήρια. Κι αυτός (ο υπάλληλος) ήταν τα μάλα χαρούμενος, διότι όπως μας εξήγησε: "Μακριά από τη δουλειά και όπου αλλού". Θα πήγαινε μετά και για τον καφέ του. Το άλλο; Είχαμε και νούμερα. Ούτε σε ουρά της Εθνικής να ήμασταν. Αφού ερχόταν κάποιος και ζητούσε να του δώσουμε το νουμεράκι μας ή έστω να τον βολέψουμε μαζί μας. Αμ, πριτς. Γιατί, άντε και είσαι καλός άνθρωπος και το κανείς, το ξύλο από τους υπόλοιπους... λιοπυροκαμένους, ποιος το τρώει; Εδώ, σου λέω, επέστρεψα στο τέλος στη θέση μου, που με νύχια και δόντια (και την ομπρελίτσα τους) κράτησαν για την «αφεντιά» μου η Γεωργία και η Χριστίνα και οι πισινοί «όρμηξαν» να με φάνε. Από που ξεφύτρωσε, σου λένε αυτή; Ευτυχώς, τα κορίτσια είχαν κάνει τα κονέ τους και τους εξήγησαν ότι είμαι το «153».

Σα να μην έφθανε αυτό, εμφανίζεται μία κοπέλα δίπλα μου (κι αυτή του ίσκιου) και λέει ότι είμαστε παρέα. Μπαστακώθηκε εκεί και δεν έλεγε να φύγει. «Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου δεν σε ξέρω. Θα φάμε ξύλο» τίποτε αυτή. «Δήμητρα, θέλεις αντηλιακό» μου λέει και βάζω τα κορίτσια να «καθαρίσουν» για πάρτη μου. Στον ίσκιο δεν επέστρεψα, διότι είπα να εκμεταλλευτώ λίγο την κατάσταση και να πάρω το χρωματάκι μου. Πάντως, αν δεν ήταν και ο ίσκιος, δεν την έβγαζα καθαρή. Όχι, τίποτε άλλο, ήταν εκεί και η πανταχού παρούσα κάμερα του STAR και θα με έβλεπα πρώτο θέμα στις ειδήσεις.... «Λιποθυμίες για ένα εισιτήριο της Μαντόνα»!

Περισσότερες λεπτομέρειες για την... οδύσσεια που έζησαν όσοι πήγαν από το πρωί για να αγοράσουν ένα εισιτήριο στο... MADONNA: H Οδύσσεια ενός Εισιτηρίου!