Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Αυτό που χαρακτήριζε τη φετινή Γιουροβίζιον ήταν ότι ο διαγωνισμός θύμιζε περισσότερο αυτό που πραγματικά είναι, μουσικός θεσμός και ουχί πρόγραμμα του τσίρκο Μεντράνο! Τα «νούμερα» φέτος στον τελικό ήταν λίγα, ενώ το κιτς δεν ήταν η σημαία του διαγωνισμού. Το, δε, επίπεδο ήταν υψηλότερο από άλλες χρονιές και πολλές συμμετοχές ξεχώρισαν με την παρουσία της.

Με λίγα λόγια οι διοργανωτές της Γιουροβίζιον πέτυχαν αυτό που ήθελαν, να πετάξουν από τον τελικό τα διάφορα κουλά και παράξενα και να ανεβάσουν το επίπεδο, που τα τελευταία χρόνια είχε πέσει δραματικά και δικαίως οι περισσότεροι χαρακτήριζαν τον διαγωνισμό ως το «πανηγύρι του κιτς, της χρυσόσκονης και των υπερβολών». Βέβαια, το ξεσκαρτάρισμα δεν μπορεί να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη και υπήρξαν συμμετοχές να μας θυμίζουν τον παλιό καλό καιρό της Γιουροβίζιον, όπως η Ισπανία, η Γαλλία, κυρίως η Λετονία με τους Πειρατές, αλλά και η Βοσνία Ερζεγοβίνη, που προς μεγάλη έκπληξη τερμάτισε δέκατη.

Ωστόσο, οι πρώτες εννέα χώρες - με εξαίρεση τα αδέλφια πλύστρες της Βοσνίας - είχαν ξεχωρίσει από τους ημιτελικούς, ενώ η πρώτη δεκάδα περιλάμβανε μπαλάντες και ποπ χορευτικά τραγούδια. Αυτό που ξεχώρισε, επίσης στο Βελιγράδι ήταν οι χορογραφίες. Οι περισσότερες χώρες και κυρίως οι πρώτες είχαν προσέξει ιδιαίτερα το στήσιμό τους και το αποτέλεσμα ήταν επαγγελματικό. Κι ευτυχώς για όλους - και κυρίως για την Ελλάδα - ο σκηνοθέτης μετά το τόσο κράξιμο που έφαγε, πρόσεξε ιδιαίτερα τα πλάνα.