Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Την πρώτη φορά, το 2006 στην Αθήνα, ο Ντίμα Μπιλάν έφθασε στην πηγή, έσκυψε, αλλά δεν ήπιε νερό, αφού τα «τέρατα» της Φινλανδίας έδωσαν μια στον «πρίγκιπα της στέπας» και τον άφησαν στη δεύτερη θέση της Γιουροβίζιον. Δύο χρόνια μετά, ο Ρώσος συμμετέχει και πάλι στο διαγωνισμό κι αυτή τη φορά είναι περισσότερο από ποτέ σίγουρος ότι η νίκη είναι δική του. Να το είδε όνειρο; Μπα. Να ήταν η καλύτερη παρουσία στο Βελιγράδι; Μπααα και πάλι μπαααα.

Ο ίδιος πιστεύει ότι η μεγάλη (;) νίκη οφείλεται στην ωριμότητα του και το ταλέντο του, που και τα δύο τα καλλιέργησε τα τελευταία δύο χρόνια. Εδώ κι αν γελάμε. Όταν λέει «ωριμότητα» τι ακριβώς εννοεί; Να κυκλοφορεί με μπράβους λες και είναι ο Τζάστιν Τιμπερλέικ; Να αγνοεί επιδεικτικά τους πάντες, δημοσιογράφους και συνδιαγωνιζόμενους; Να αργεί προκλητικά στις πρόβες και στις συνεντεύξεις Τύπου; Ή μήπως είναι «ωριμότητα» και «ταλέντο» να άδεις(;) ξυπόλητος στον πάγο και να ξεσκονίζεις όλο το παρκέ, χωρίς να λερωθεί το λευκό πουκάμισο και λευκό παντελονάκι; Αν και αυτό είναι ταλέντο των καθαριστριών. Λαμπίκο είχαν κάνει τη σκηνή.

Αν ο Ντίμα πιστεύει ότι η νίκη του οφείλεται καθαρά και μόνο στη παρουσία του, στο τραγούδι και στη χορογραφία με τον πάγο, ε τότε να στείλουμε του χρόνου εμείς αναστενάρηδες να πάθουν πλάκα οι Ευρωπαίοι. Εκεί να δει ταλέντο ο «πρίγκιπας της στέπας», που δεν έδειξε ίχνος συγκίνησης για τη νίκη. Τς, τς. Κι αν το γεγονός ότι μόνο μία χώρα (Ισραήλ) εκτός ανατολικού μπλοκ του έδωσε δωδεκάρι, δεν του λέει τίποτε, στους υπόλοιπους λέει πολλά.