Η εγγονή της που έχει και το όνομά της, Ειρήνη Παπαδογεώργη, που τότε ήταν μικρή για να της επιτρέψουν να τη χαιρετίσει στο νοσοκομείο έφτιαξε ένα τρυφερό βίντεο αφιέρωμα σε εκείνη που φέρνει δάκρυα στα μάτια. Η Ειρήνη, μιλάει για τη γιαγιά Ειρήνη, τη δική της γιαγιά και αποκαλύπτει και την υπέροχη ιστορία αγάπης μεταξύ εκείνης και του συζύγου της του Γιώργου- 62 χρόνια κοινής ζωής που λίγο μετά το δικό της θάνατο, έφυγε κι εκείνος από τη ζωή.
«Σήμερα 25 Ιανουαρίου κλείνουν 12 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο πιο ξεχωριστός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ, η γιαγιά μου η Ειρήνη Κουμαριανού. 12 χρόνια κι όμως νιώθω σαν να ήταν μόλις χθες που με αγκάλιαζε, που γελούσαμε που μιλούσαμε για τη ζωή και για τα όνειρά μας. Η γιαγιά μου δεν ήταν μόνο μια εξαιρετική ηθοποιός με ταλέντο που μαγνήτιζε τους πάντες. Ήταν πάνω από όλα η καλύτερη μαμά, η πιο τρυφερή γιαγιά ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, αγάπη και σοφία. Ένας φάρος ανθρωπιάς που φώτιζε τη ζωή όλων γύρω της.
Στη σκηνή έλαμπε, οι ερμηνείες της είχαν ψυχή, βάθος και αλήθεια όμως το μεγαλύτερο έργο της δεν παίχτηκε ποτέ στη σκηνή, παίχτηκε στη ζωή της μέσα από την οικογένεια που δημιούργησε, την αγάπη που σκόρπισε και τις αξίες που δίδαξε. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε την ικανότητα να κάνει τον καθένα να νιώθει μοναδικός, αγαπητός και ξεχωριστός. Η γιαγιά μου ήταν η αγκαλιά που έκλεινε μέσα της όλη τη ζεστασιά του κόσμου, ήταν τα μάτια που έβλεπαν πάντα το καλό στους ανθρώπους, ήταν η φωνή που με συμβούλευε, που με ηρεμούσε και που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω.
Ποτέ δεν κρατούσε κακία σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Ποτέ δεν το έβαλε κάτω παρ’όλες τις στενοχώριες ή τις αρρώστιες που ενδεχομένως να είχε. Δεν δεχόταν εύκολα βοήθεια ούτε ακόμα από τον άντρα της. Ποτέ δεν μίλησε άσχημα σε κανέναν.
Μεταξύ εκείνης και του παππού μου υπήρχε πάντα η προσφώνηση…Γιώργο μου, Ειρήνη μου και τίποτα άλλο. Ακόμα κι αν μεταξύ τους διαφωνούσαν, δηλαδή τι λέω, σχεδόν ποτέ δεν μπορούσε να διαφωνήσει με κάποιον το κράταγε μέσα της. Δεν ήταν μόνο η γιαγιά μου, ήταν και το παράδειγμά μου.
Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο, θυμάμαι τη ζωή της και τη νιώθω κοντά μου. Γιαγιά μπορεί να έχουν περάσει 12 χρόνια αλλά η παρουσία σου είναι παντού. Είναι στις αναμνήσεις μου, στη φωνή σου που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, στις αρχές που μου δίδαξες και που με καθοδηγούν. Είσαι πάντα εδώ στις καρδιές μας και στην ψυχή μας.
Σου χρωστάω πολλά, σε ευχαριστώ για άλλα τόσα. Για την αγάπη σου και την καλοσύνη σου, για το φως που άφησες πίσω σου. Σου υπόσχομαι ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να σε θυμάμαι, να σε τιμώ και να σε αγαπώ.
Μακάρι να είχα την ευκαιρία να σε χαιρετίσω στο νοσοκομείο για τελευταία φορά όπως χαιρέτισες όλους όσους βρισκόντουσαν εκεί και αγαπούσες αλλά βλέπεις εγώ ήμουν μικρή για να έρθω εκεί να σου πω το τελευταίο αντίο.
Σήμερα στέλνω την αγάπη μου εκεί ψηλά στη δική σου αγκαλιά. Ξέρω ότι με βλέπεις, με ακούς και με προστατεύεις μαζί με τον παππού που ύστερα από λίγο καιρό που έφυγες δεν άντεξε, ήρθε να σε συναντήσει. Έτσι είναι όταν λες στον άνθρωπό σου το για πάντα το κρατήσατε 62 ολόκληρα χρόνια… είστε πονηροί εσείς.
Ένα ζευγάρι, μια οικογένεια που πάντα θαύμαζα, μακάρι στο ελάχιστο να σας μοιάσω και σου λέω όπως σου έλεγα πάντα, σ’ αγαπώ γιαγιά μου για πάντα. Να πεις σ’ αγαπώ και στον Γιώργο σου, μη μου ζηλεύει. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Η εγγονή σου»
