Από τη Σίσσυ Μενεγάτου
Φωτό: νικος βαρδακαστανης
Η Κάτια Δανδουλάκη ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα, μέχρι που μια κακιά μάγισσα λες και ζήλεψε την ευτυχία της και της πήρε ό,τι πολυτιμότερο είχε. Ευτυχώς της άφησε το πάθος για το θέατρο, την αγάπη των φίλων της και το πείσμα να παλεύει για αυτά που πιστεύει. Μπορεί στο θέατρο να λέει «Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας» και να σπάει ταμεία, αλλά στο ΛΟΙΠΟΝ άνοιξε την καρδιά της σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση-ψυχής. Άλλωστε, δεν έκρυψε ποτέ τίποτα από το κοινό, που τη λατρεύει για την ειλικρίνειά της και τη λεβεντιά με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή όσο και αν πονάει.
Πέρυσι ζήσατε τα πιο θλιβερά σας Χριστούγεννα, όταν στις 29 Δεκεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος σας σύντροφος Μάριος Πλωρίτης. Πώς νιώθετε αυτές τις γιορτές;
«Για μένα δεν μπορεί να ειπωθεί με λέξεις ένα συναίσθημα τόσο ακραίο και βαθύ. Ορίζεται με στάση ζωής. Μαθαίνω να ζω μια άλλη ζωή, που δεν την ξέρω, που τώρα τη γνωρίζω, που δεν μου αρέσει, που δεν με ευχαριστεί, και το μόνο που μου δίνει χαρά είναι η δουλειά μου και οι φίλοι μου. Για να είμαι λοιπόν ειλικρινής με τον κόσμο, περνάω τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου. Ευγνωμονώ ωστόσο τον Θεό για τη ζωή που μου έχει δώσει και προσπαθώ πραγματικά με πολύ μεγάλο πόνο ψυχής να αντλώ από την καθημερινότητα θετική ενέργεια. Πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν μου αρέσει να περιφέρω κανέναν Επιτάφιο προς τα έξω, όμως ευτυχώς έχω τη δουλειά και μπορώ και ξεχνιέμαι κάποιες ώρες πάνω στη σκηνή».
Μου είχατε πει παλιότερα ότι «το σημαντικότερο για μένα είναι μια αγκαλιά, την οποία έχω, αλλά δεν θέλω ποτέ να μου λείψει»...
«Να λοιπόν που αυτή η αγκαλιά μου έλειψε και τώρα μου έχει μείνει η πολύ ουσιαστική και ευλογημένη αγκαλιά των φίλων μου και της δουλειάς μου».
Είναι ευτυχία να έχεις καλούς φίλους...
«Η μεγαλύτερη. Σε αυτήν τη δύσκολη ώρα αυτοί με έσωσαν. Και αυτοί με έσωζαν πάντα. Για τη φιλία πάλεψα, δόθηκα, δούλεψα για τους φίλους μου, όπως δούλεψαν και εκείνοι για μένα. Δεν πιστεύω ότι κατακτάς κάτι αν δεν δώσεις τον εαυτό σου σ' αυτό».
Πώς θα περάσετε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά;
«Στο θέατρο θα περάσω όλες τις μέρες..Μας μένει μόνο μια αργία τη Δευτέρα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, αλλά δεν έχω κάνει κανένα πλάνο. Αυτήν τη στιγμή δεν έχω συναισθηματικό ορίζοντα μέσα μου.
Μακάρι να μπορέσω να ονειρευτώ τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων. Νομίζω ότι αυτές οι γιορτές είναι το ωραιότερο παραμύθι για τα παιδιά. Μου αρέσει να περπατάω στους δρόμους που είναι φωτισμένοι και θα προσπαθήσω να βρω την ηρεμία μου σε κάποια φιλική κουβέντα. Μόνο αυτό μου δίνει χαρά, ανακούφιση θα ήταν η πιο σωστή λέξη, γιατί δεν ξέρω αν έχω νιώσει χαρά εδώ και αρκετό καιρό».
Παραμύθια της σκηνής και της ζωής
Ποια ήταν η πιο αγαπημένη σας συνήθεια τα Χριστούγεννα, που θα την ακολουθήσετε και φέτος και ας σας πονάει;
«Η αγαπημένη μου συνήθεια όταν ήμουν μικρή ήταν να στολίζω μόνη μου το χριστουγεννιάτικο δέντρο και μια φορά που οι γονείς μου θέλησαν να μου κάνουν έκπληξη και το βρήκα έτοιμο θυμάμαι τη δυστυχία που ένιωσα στην ψυχή μου. Όταν το είδαν αυτό οι γονείς μου, στεναχωρήθηκαν πολύ, γιατί εκείνοι ήθελαν να μου δώσουν χαρά. Τότε κατάλαβα ότι η μεγαλύτερη χαρά είναι να φτιάχνεις μόνη σου το παραμύθι σου. Αυτή, λοιπόν, τη χαρά έχω στο θέατρο: ότι μπορώ δηλαδή και φτιάχνω τα παραμύθια μου μόνη μου. Στη ζωή, που δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα παραμύθια ακριβώς όπως τα θέλουμε, τα φτιάχνει και κάποιος άλλος, που είναι πιο δυνατός από εμάς, τον οποίο πιστεύω πάρα πολύ. Είμαι άνθρωπος που πιστεύει ότι υπάρχει ένας Θεός, που τον ονομάζει ο καθένας όπως θέλει μέσα του, μια δύναμη, μια ενέργεια που είναι πάνω από εμάς και που εμείς μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά κάποιος μπορεί να κάνει περισσότερα. Το έχω δεχτεί αυτό με απόλυτη ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη και αφήνομαι στα απρόβλεπτα της ζωής, στα δύσκολά της και πιθανώς στα εύκολα. Φέτος δεν έχω τη διάθεση να στολίσω δέντρο, αλλά θέλω να περπατήσω στην εορταστική πόλη».
Κάνετε shopping αυτές τις μέρες;
«Δεν προλαβαίνω. Μια παραμονή Χριστουγέννων μόνο αν θα βγω να αγοράσω μικρά δωράκια, γουράκια ή μικροπραγματάκια. Αυτό με διασκεδάζει πολύ. Φέτος δεν έχω ούτε αυτήν τη διάθεση, αλλά θέλω να κάνω βόλτες στους στολισμένους δρόμους».
Μου είχατε πει παλιά ότι «η ζωή μου όλη, η χαρά μου είναι στις μικρές καθημερινές χαρές που ζω με το σύντροφό μου».
«Όταν πάψει λοιπόν να υπάρχει το άλλο μισό, που για μένα ο Μάριος ήταν πάνω από το μισό, ήταν το 80% της ζωής μου, όλα, και τα αντανακλαστικά μου ακόμα, δεν βρίσκουν πού να ακουμπήσουν.
Αυτήν τη δουλειά κάνω τώρα με τον εαυτό μου. Για δυόμισι ώρες που είμαι πάνω στη σκηνή, το ότι παίζω μια κωμωδία είναι μεγάλη ανακούφιση, αλλά, πιστέψτε με, συγκεντρώνομαι πάρα πολύ για να βρω αυτήν τη δύναμη. Θέλω να κάνω την παράσταση έτσι, που να δώσω χαρά τουλάχιστον στον κόσμο».
Το έργο αυτό εισβάλει στα παρασκήνια του θεάτρου, φωτίζει αλήθειες, απομυθοποιεί και σαρκάζει τη showbiz. Είναι σαν να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα ενός καμαρινιού...
«Αυτό ακριβώς είναι, κλείνοντας το μάτι στο θεατή, ότι ελάτε τώρα, ξέρουμε ποια είναι η πραγματικότητα, ελάτε να κάνουμε ποια δεν είναι.
Είναι και λίγο αυτοβιογραφικό αυτό το έργο;
«Πολύ. Να μην παραλείψω να πω για την τιμή που μου έχει κάνει ο Γιώργος Μαρίνος. Ο Γιώργος ήταν για μένα πάντα ένα είδωλο, ένας μύθος και ένας φίλος πολύ κοντινός, που όταν μου έκανε την τιμή να πει ναι στο κάλεσμά μου, αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη ευτυχία. Ευχαριστώ, λοιπόν, ον Γιώργο Μαρίνο, την Κατιάνα Μπαλανίκα, που ήμασταν από το σχολείο μαζί, αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθούμε πάνω στο σανίδι, τον Κώστα Σπυρόπουλο, που έχουμε περάσει μαζί κλάματα και γέλια, γιατί είμαστε πολύ φίλοι. Είμαι περήφανη για όλους τους συνεργάτες μου.
Και πραγματικά είναι πολύ μεγάλη ευτυχία να συναντάς τους φίλους σου και στη σκηνή. Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Δημήτρη Αποστόλου που μου έκαναν αυτό το υπέροχο δώρο, το οποίο ήρθε τη στιγμή που το ήθελα πάρα πολύ και τους ευγνωμονώ για αυτό».
Στα πρόθυρα της χρεοκοπίας
Στο έργο υποδύεστε μια ντίβα του θεάτρου, που όμως έχει και αποτυχίες. Φτάσατε κάποια φορά σε οικονομικό αδιέξοδο, όπως η Κάτια της παράστασής σας;
«Έφτασα πολλές φορές στα όρια της χρεοκοπίας για το θέατρο. Με δάνεισαν όλοι οι φίλοι μου και εκείνοι με κράτησαν στη ζωή. Έχω φτάσει άπειρες φορές στα όρια της απελπισίας, λόγω της παραγωγής στο θέατρο. Ενώ η τηλεόραση μου έδωσε μόνο χαρές. Για το θέατρο πούλησα και το σπίτι μου στο Πόρτο Ράφτη. Τώρα δεν έχω καν σπίτι δικό μου, μένω στο νοίκι. Αλλά το σπίτι ήταν πάντα χτισμένο στα όνειρά μου. Ήταν το θέατρο, το οποίο δεν ανήκει καν σε μένα. Το έχω νοικιάσει για πάρα πολλά χρόνια. Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν με ένοιαξε ποτέ. Και το σπίτι στο Πόρτο Ράφτη το είχα αγοράσει γιατί ήταν το μεγάλο όνειρο του μπαμπά μου ένα σπίτι στη θάλασσα. Και για το μόνο που λυπήθηκα ήταν ότι χάλασα το όνειρο του πατέρα μου όταν το πούλησα».
Τόσο πολύ αγαπάτε το θέατρο;
«Το αγαπάω σαν κάτι εξαιρετικά πολύτιμο, κάτι που με έχει πονέσει πάρα πολύ και με έχει ματώσει, αλλά που μου έχει δώσει ουσιαστικό πέταγμα στον ουρανό και στα σύννεφα. Το θέατρο έχει γεμίσει την ψυχή μου ευτυχία και ποίηση».
Τόσα χρόνια, περίπου τριάντα πέντε στο θέατρο, και ο χρόνος λες και δεν έχει περάσει από πάνω σας...
«Μήπως τον ξορκίζω με αυτόν τον τρόπο; Δηλαδή μου έχει δώσει ο Θεός μια μεγάλη ασπίδα, επειδή ακριβώς δέχτηκα την ηλικία μου, αυτή η συμφιλίωση, λες και έχουμε κάνει μια συμμαχία με το χρόνο. Νιώθω μέσα μου σαν να τελείωσα χθες το γυμνάσιο».
Το λίφτινγκ, ο κακός λύκος και η Σταχτοπούτα
Έχετε κάνει λίφτινγκ;
«Θα σας πω τη θέση μου στο θέμα αυτό. Είμαι υπέρ της αισθητικής και των πλαστικών επεμβάσεων, αλλά κατά της παραμόρφωσης. Αν θέλει μια επώνυμη να βγει και να το διατυμπανίσει ότι έκανε πλαστική επέμβαση και να γίνει εξώφυλλο, είναι δικαίωμά της. Εγώ είτε έκανα είτε δεν έκανα λίφτινγκ δεν θα έλεγα ποτέ τίποτα, όπως δεν έχω πει ποτέ τίποτα για την προσωπική μου ζωή. Άσε που το έχουν και σαν ντροπή. Λένε: Α, αυτή έκανε πλαστική!. Δεν καταλαβαίνω, γιατί να μην κάνει;
Τα μανεκέν, οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές ή οι πολιτικοί που εμφανίζονται δημόσια δεν πρέπει να κοιτάξουν να διατηρήσουν την ομορφιά τους και την αισθητική τους; Να σας πω και κάτι άλλο; Είτε πεις ότι έκανες λίφτινγκ είτε πεις ότι δεν έκανες θα πουν ότι έκανες. Οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να απαντήσεις».
Ποια είναι η ευχή σας για την καινούργια χρονιά;
«Υγεία και ψυχική ηρεμία. Αυτό εύχομαι σε όλο τον κόσμο. Και από κει και πέρα νομίζω ότι αξίζει να ζούμε την κάθε στιγμή. Η ζωή μάς δίνει πολύ ωραία παραμύθια να τα ζούμε, που έχουν και δράκους, έχουν όμως και καλές νεράιδες. Και οι νεράιδες έχουν τη θέση τους στη ζωή και οι δράκοι και ο κακός λύκος, αλλά και η Σταχτοπούτα, τα αγγελάκια των Χριστουγέννων και τα συννεφάκια».
