Στην τέχνη (της ζωής) δεν πρέπει να καταδικάζουμε τίποτα στο πυρ το εξώτερον εάν δεν μπορούμε να έχουμε προσωπική άποψη. Και η ροκ όπερα «Jesus Christ Superstar» ήταν από τις λίγες παραστάσεις που μου είχαν ξεφύγει στο εξωτερικό. Άρα, θεωρώντας ως δεδομένο ότι η παραγωγή θα είναι απλούστερη στην Ελλάδα και όλη τη συνηθισμένη γκρίνια για όποια υπερπαραγωγή έρχεται στη χώρα μας, αποφάσισα να κλείσω τα αφτιά μου στις κατάρες της κυρίας Λουκά και να παρακολουθήσω την παράσταση. Δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει η γνώμη μου, διότι δεν είμαι καλλιτεχνικός συντάκτης ή κριτικός θεάτρου (σας παραπέμπω στη Μαριλένα Παναγιωτοπούλου!), αλλά η πρεμιέρα σαν κοσμικό γεγονός ήταν καταπληκτικό.

Θα μου πείτε, υπερβάλλω Και όμως, η βραδιά ήταν ένα ενδιαφέρον mix & match επωνύμων. Όπως ακριβώς και η παράσταση, που συνδυάζει το ροκ με την όπερα και αποτελεί ένα υπέροχο δείγμα της δουλειάς του Andrew Loyd Weber! Από τον υπουργό Πολιτισμού Γιώργο Βουλγαράκη μέχρι τον Νίκο Μουρατίδη, τον ανατρεπτικό Βαγγέλη Περρή και την Αλεξάνδρα Παλαιόλογου. Ένα ελαφρύ κλίμα fun και «τρέλας» επικρατούσε πριν από την παράσταση, με όλους να κάνουμε πλάκα μεταξύ μας. Βέβαια, δεν μπορώ να πω, μετά την παράσταση υπήρχε και λίγος σκεπτικισμός σχετικά με κάποια σημεία. Αλλά οποιοσδήποτε σκεπτόμενος και έστω ελάχιστα μορφωμένος θεατής γνωρίζει ότι πήγε σε μια παράσταση και όχι στο μάθημα Θρησκευτικών της Ε Δημοτικού!