Το έργο «Φήμες» στη σκηνή του Θεάτρου «Γκλόρια» στάθηκε η αφορμή να επιστρέψει στο θεατρικό σανίδι η Χίλντα Ηλιοπούλου, η κόρη του γνωστού κωμικού Ντίνου Ηλιόπουλου. Η ηθοποιός σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση μιλάει για πρώτη φορά μετά το θάνατο της μητέρας της για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, ενώ δεν ξεχνάει και τον πατέρα της. από τη ΜΑΡΩ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ

Η καινούργια προσπάθεια στην καριέρα σου ξεκινάει από το Θέατρο «Γκλόρια»

«Δεν είναι καινούργια προσπάθεια. Ο λόγος που απουσίαζα είναι γιατί ήθελα να κάνω οικογένεια. Ουσιαστικά, ήθελα να μεγαλώσω τα δύο παιδιά μου μόνη μου, να είμαι κοντά τους. Έκανα, όμως, σπικάζ και μεταγλωττίσεις κι έτσι δεν χάθηκα τελείως από το χώρο».

Συζήτησες με το σύζυγό σου την απόφασή σου να επιστρέψεις;

«Είχα μια πρόταση πριν από τα Χριστούγεννα, το σκέφτηκα, το συζήτησα πολύ με τον άντρα μου. Έβρισκα όμως συνεχώς δικαιολογίες και του έλεγα: Τώρα τι θα γίνει, θα γυρνάς εσύ από τη δουλειά και εγώ θα φεύγω;. Ήταν λίγο μίζερος ο τρόπος που σκεφτόμουν. Δεν ήταν ακόμα η ώρα, γιατί, όταν χτύπησε το τηλέφωνο από το Θέατρο Γκλόρια, αμέσως είπα: Ναι, ξεκινάω, και όλα πήγαν ρολόι».

Τι δουλειά κάνει ο σύζυγός σου;

«Είναι designer και κάνει ειδικές κατασκευές».

Δεν έχει σχέση με το χώρο του θεάματος

«Όχι. Είναι όμως καλλιτέχνης. Έχουμε την ίδια κουλτούρα. Όταν δημιουργείς και σχεδιάζεις, είσαι καλλιτέχνης».

Στο «Γκλόρια» πήρες τη θέση της Μαρίας Γεωργιάδου. Σε φόβισε ότι θα σου ασκηθεί κριτική;

«Δεν το σκέφτηκα καν αυτό. Έχω αυτοπεποίθηση στο χαρακτήρα που έχω δημιουργήσει, ειδικά στην κωμωδία. Δεν με φοβίζει καν η κριτική που ίσως μου ασκηθεί. Στο συγκεκριμένο θέατρο, μάλιστα, νιώθω πολύ άνετα, διότι σ' αυτό ήταν και η προτελευταία δουλειά που έκανα πριν μείνω έγκυος. Έχω το δικό μου στυλ και χαρακτήρα ως ηθοποιός. Επιπρόσθετα, δεν πήγα με πλάγιο τρόπο να πάρω τη δουλειά κάποιου άλλου συναδέλφου. Η Μαρία Γεωργιάδου είχε προβλήματα υγείας και ήταν σύμφωνη. Δεν υπήρξε ίντριγκα».

Υπάρχουν όμως ίντριγκες στο χώρο του θεάτρου

«Υπάρχουν. Αλλά δεν τις έχω ζήσει. Ο μπαμπάς μου έλεγε: Ακόμα και αν δεν μιλάς και απλώς ακούς μια συζήτηση, είναι σαν να κουτσομπολεύεις. Οπότε, απέχω πολύ από αυτές τις συζητήσεις και τις παρέες».

Πριν από τρεις περίπου μήνες έφυγε η μητέρα σου από τη ζωή. Φαντάζομαι ότι η απώλειά της ήταν μεγάλο χτύπημα.

«Δυστυχώς, είναι παραπάνω από μεγάλο χτύπημα. Με την αδερφή μου τα τελευταία χρόνια έχουμε περάσει πολλούς θανάτους και, δυστυχώς, όλοι είναι από αρρώστια. Επειδή ήμασταν δεμένη ως οικογένεια. Εκτός από τη μαμά και τον μπαμπά μου, έφυγαν επίσης κοντινοί μας συγγενείς. Όμως, ο θάνατος της μητέρας μου ήταν το πιο σοβαρό χτύπημα για μένα».

Ο λόγος;

«Για πολλούς λόγους Όταν χάνεις τη μητέρα σου, χάνεις το τούνελ από το οποίο βγήκες. Επίσης, επειδή μέναμε στην ίδια πολυκατοικία με τη μαμά μου, τη φρόντισα πολύ, όπως και τον μπαμπά μου, όχι μόνο εγώ, αλλά και η αδερφή μου. Ήταν πάρα πολλά χρόνια άρρωστη είχε καρκίνο και είναι από τα θαύματα της φύσης ότι κρατήθηκε στη ζωή τόσα χρόνια. Ξεπέρασε το θάνατο αρκετές φορές και ήταν γερή, όχι κατάκοιτη. Απλώς το τελευταίο διάστημα, που ήταν πιο βαριά η κατάστασή της, αφιερώθηκα σε εκείνη. Θυμάμαι ότι όταν δεν ήταν καλά, είχα μιλήσει με μια αγαπημένη της φίλη και της είπα: Ξέρεις, δεν είναι καλά. Εκείνη μου απάντησε: Εγώ εύχομαι για τη φιλενάδα μου, που είναι σαν αδερφή μου, να φύγει γρήγορα για να μην υποφέρει. Της είπα τότε: Χαίρομαι που το εύχεσαι εσύ, διότι εγώ αυτή τη στιγμή, ακόμη και κατάκοιτη, θέλω να είναι απλώς κοντά μου. Αυτός ο θάνατος είχε πολύ διαφορετικό δεσμό από τους άλλους».

Θυμάσαι κάτι που σου είπε η μητέρα σου και έμεινε χαραγμένο στο μυαλό σου;

«Θα σου πω μόνο ότι η στάση της ήταν τέτοια, που όντας δίπλα της, δεν τολμούσες να παραπονεθείς, να γκρινιάξεις και να μουρμουρίσεις. Ήταν ένας άνθρωπος που αγάπησε τη ζωή, τον εαυτό της και αγαπήθηκε πολύ. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και η δύναμή της ήταν παραδειγματική. Μόνο αισιοδοξία έπαιρνες από αυτή τη γυναίκα. Θυμάμαι την περίοδο που έκανε χημειοθεραπεία, που είχε έρθει κάποια στιγμή στην κουζίνα όπου καθόμουν. Ήταν φαλακρή, πράσινη, με μεγάλους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, αδύνατη και καθόταν με κατεβασμένο το κεφάλι, το οποίο στήριζε με τα χέρια της. Της είχα γυρίσει την πλάτη, γιατί έκανα μια δουλειά, και σκεφτόμουν: Θεέ μου, πώς νιώθει αυτή η γυναίκα τώρα;. Εκείνη την ώρα είπε: Θεέ μου, πόσο καλά αισθάνομαι. Συγκλονίστηκα! Νομίζω ότι ο λόγος που αυτή η γυναίκα έζησε τόσο καλά και ας ήταν σοβαρά άρρωστη πολλά χρόνια είναι το ότι ποτέ δεν γκρίνιαξε, δεν σχολίασε, δεν μουρμούρισε. Αυτά είναι παραδείγματα ζωής».

Πόσο βαρύ ήταν το όνομα του πατέρα σου για σένα;

«Από την ώρα που γεννήθηκα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Οπότε, δεν τον εντυπωσίασε ποτέ αυτή μου η απόφαση. Στην αδερφή μου, που λίγο πιο μετά αποφάσισε να ξεκινήσει την καλλιτεχνική καριέρα, είπε: Το έχεις σκεφτεί καλά;. Εγώ γλίτωσα αυτή την ερώτηση, γιατί ήταν δεδομένο. Όμως, η χαρά του ήταν πολύ μεγάλη. Το όνειρό του ήταν να είμαστε όλοι μαζί σαν οικογένεια σε μια σκηνή. Το ήθελε πάρα πολύ. Δεν έγινε ποτέ, αλλά του άρεσε πολύ που ήμασταν καλλιτεχνικό σπίτι, γιατί και η μητέρα μου ήταν μπαλαρίνα. Του άρεσα πολύ και ως ηθοποιός».

Τι σχόλια σου έκανε;

«Ο μπαμπάς δεν χάριζε κάστανα. Δεν με σχολίασε ποτέ, γιατί ήταν ευχαριστημένος με αυτά που έκανα».

Σε αγκάλιασαν οι συνάδελφοί σου ως κόρη του Ντίνου Ηλιόπουλου;

«Το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά πιστεύω πραγματικά ότι ήταν κόμπλεξ ηλικίας, ότι εγώ δεν μπορούσα να χωρέσω εύκολα στην ταυτότητα της κόρης του Ηλιόπουλου. Κανένας δεν έχει κακή πρόθεση, εκτός αν εσύ θέλεις να την προκαλέσεις. Όντας πιο ώριμη και πιο μεγάλη και απέχοντας από τη δουλειά, κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό μας».

Πώς νιώθεις βλέποντας τις ταινίες του;

«Δεν βλέπω τις έγχρωμες Συνειδητοποίησα πριν από λίγο καιρό την αιτία. Παρόλο που έχει πεθάνει τόσα χρόνια, δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις έγχρωμες ταινίες του, γιατί είναι στην ηλικία που τον γνώρισα και πονάω. Δεν τον βλέπω ούτε στις τελευταίες φωτογραφίες του. Εκεί πονάω ακόμα περισσότερο».

Ήταν αυστηρός;

«Καθόλου».

Του είχες πει για το πρώτο σου φλερτ;

«Όχι, αν και γνώρισε τις παρέες μου. Μιλούσα περισσότερο στη μαμά».

Περάσατε οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια;

«Ο μπαμπάς δεν ήταν από τους ηθοποιούς που έκανε μεγάλη περιουσία. Περνούσαν κρίσεις οι δικοί μας, αλλά εμάς δεν μας έλειψε κάτι. Σπουδάσαμε στην Αμερική, όμως κάποια στιγμή τελείωσε το βαλιτσάκι και έπρεπε να δουλέψουμε για να ζήσουμε. Και πάλι αυτό έκανε τον κύκλο του. Δεν είμαι ούτε κακομαθημένη ούτε καλομαθημένη. Ήξερα από την αρχή της ζωής μου ότι ένας άνθρωπος πρέπει να εργάζεται. Έτσι, από πολύ νωρίς στηριχτήκαμε στα πόδια μας».

Ποιος από τους δύο γονείς σου ήταν περισσότερο αυστηρός;

«Είχαν και οι δύο σαν μεγάλες αξίες την ευγένεια και την πειθαρχία. Δεν το θεωρώ αυστηρότητα. Υπήρχε συγκεκριμένη ιεραρχία στο σπίτι Σεβόμασταν τις ηλικίες μας, τις θέσεις μας, το περιβάλλον μας. Δεν ξεφύγαμε από τα όρια. Δεν ήμουν το παιδί που φοβόντουσαν. Στα 14 μου μου έδειξαν εμπιστοσύνη και πήγα στην Αμερική για σπουδές ολομόναχη, χωρίς να ζω καν σε οικοτροφείο, αλλά μόνη μου σε διαμέρισμα. Μπορώ να σου πω ότι πιο πολλές αταξίες έκανα στα 25 μου, παρά όταν ήμουν μικρή».

Θυμάσαι τον πατέρα σου στη σκηνή;

«Δεν ξεχνιέται. Μία φορά θυμάμαι που το κοινό χειροκροτούσε επί 10 λεπτά. Δεν έχει πει κανείς κακή κουβέντα ποτέ για τον μπαμπά μου, μπροστά μου τουλάχιστον, γιατί πίσω από τους τοίχους δεν ξέρω».

Τι εισπράττεις από τους παλιούς ηθοποιούς, όταν λες ότι είσαι η κόρη του Ηλιόπουλου;

«Όλοι έχουν να πουν κάποια ιστορία. Τον αγαπούσαν πολύ. Υπάρχουν ηθοποιοί τους οποίους συναντώ και θυμούνται που πήγαινα στα καμαρίνια. Όμως, αν κάποιος δεν με ξέρει, δεν πάω να πω: Γεια σας, είμαι η κόρη του Ντίνου!».

Έκανες μια εμφάνιση στην τηλεόραση τελευταία;

«Στην τηλεοπτική σειρά Ευτυχισμένοι μαζί, η οποία τελείωσε».

Έχεις νέα πρόταση για κάτι καινούργιο;

«Όχι, δεν έχω προλάβει να δω τι γίνεται στην αγορά. Ακόμη ψήνομαι. Τώρα αρχίζω να ακούγομαι ξανά και ζεσταίνομαι κι εγώ μαζί. Δεν βιάζομαι! Δεν θέλω να τα κατακτήσω ξαφνικά. Θέλω να έχω διάρκεια στην επαγγελματική μου δραστηριότητα. Δεν αγχώνομαι. Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή μου. Ξέρω τώρα ποια είμαι. Τώρα είμαι πάλι ηθοποιός και όλα θα κυλήσουν ομαλά».

Έχεις κάποιο φυλαχτό; Είσαι προληπτική;

«Γενικά έχω φυλαχτά. Ειδικά όταν βρίσκομαι στη δουλειά, έχω τα γούρια μου. Είμαι προληπτική στο θέατρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω τα γούρια που μου έφτιαξαν τα παιδιά μου για το νέο έτος: τις φωτογραφίες τους. Ναι, είμαι προληπτική στη δουλειά».

Αν ένα από τα παιδιά σου σου πει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός και συνεχιστεί και τρίτη γενιά, τι θα του πεις;

«Δεν θα εμποδίσω ποτέ κανένα, αρκεί να ξέρουν, όπως γνωρίζαμε κι εμείς, ότι αυτή η δουλειά είναι με τη σεζόν και θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι θα είναι σε συνεχή αναζήτηση. Ξέρω ότι ο μπαμπάς ήταν 86 ετών όταν πέθανε και ακόμα είχε αγωνία αν θα δουλέψει. Δεν πετούσα στα σύννεφα ποτέ. Η ανασφάλεια ριζώνει μέσα σου, διότι, όπως και να το κάνουμε, κλείνουμε μία επαγγελματική συνεργασία κάθε φορά. Και μέχρι να κλείσεις την επόμενη έχεις αγωνία. Αν, λοιπόν, τα παιδιά μου θελήσουν να ακολουθήσουν κάτι καλλιτεχνικό, δεν θα ήθελα να σταθώ εμπόδιο. Όλοι περνάμε κρίση σε όλες τις δουλειές. Και τα δύο μου παιδιά, πάντως, έχουν καλλιτεχνικές τάσεις. Η κόρη μου τραγουδάει και δημιουργεί τραγούδια, ο γιος μου φτιάχνει παραμύθια και έχει κάτι που είχα κι εγώ: ακούει τη βρύση να τρέχει και κουνάει το κεφάλι σύμφωνα με το ρυθμό. Αισθάνεται ότι τα πάντα είναι μουσική, ρυθμός, και είναι μόλις 3,5 ετών».

Ενδεχομένως και να είναι ο επόμενος Ντίνος Ηλιόπουλος

«Εύχομαι να μη γίνει Ντίνος Ηλιόπουλος, αλλά ο εαυτός του».

Τι θα ήθελες να κάνεις στη δουλειά σου από εδώ και πέρα;

«Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω τη Γλυκιά Ίρμα. Είναι ένα παλιό μιούζικαλ, γαλλικό. Το είχε παίξει ο μπαμπάς μου με τη Λαμπέτη και εγώ το πρόλαβα όταν το έπαιξε με τη Μαριάννα Τόλη. Το είχα εκμυστηρευτεί μάλιστα στον μπαμπά μου και μου έλεγε: Αποτυχία θα είναι, είναι αποτυχημένο έργο».

Θέλεις να παίξεις στην Επίδαυρο;

«Έχω όνειρο να παίξω σε τέτοιες παραστάσεις και σε τέτοια θέατρα. Είναι ιστορία. Ακόμη και να πατήσεις τα πόδια σου εκεί είναι μεγάλο πράγμα. Με φοβίζει, χρειάζομαι καθοδήγηση και ασφάλεια».

Βλέπεις τηλεόραση;

«Τώρα με τα παιδιά βλέπω λιγότερο χρόνο τηλεόραση. Βλέπω όσο χρειάζεται για να ξέρω τι γίνεται, τι δουλειές βγαίνουν, τι γίνεται στο χώρο μας, τι αλλαγές υπάρχουν, πώς γυρίζονται και να έχω μια ιδέα».

Αλήθεια, πιστεύεις στον Θεό;

«Είμαι άνθρωπος με πολύ μεγάλη πίστη, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα και θρησκευτικό. Την είχα χάσει για πάρα πολλά χρόνια, αλλά τώρα πιστεύω πάρα πολύ. Δεν σημαίνει αυτό ότι πιστεύω στον Θεό, στην εκκλησία ή στον Χριστό. Ίσα ίσα μπορεί να απέχω λίγο από αυτά. Η πίστη είναι προσωπικό πράγμα και θα ήμουν πολύ λίγη αν δεν πίστευα».