Από την ΑΡΙΑΝΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ο μοναχογιός του χορευτή-χορογράφου Φώτη Μεταξόπουλου γεννήθηκε με το άστρο του διάσημου πατέρα του και των σταρ συνεργατών του. Άστρο που του έπεσε... βαρύ όταν άρχισε να καταλαβαίνει τον εαυτό του και αποφάσισε ότι θέλει να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα και το δικό του όνομα σε αυτή τη ζωή. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του στον κόσμο του χορού και των εμπειριών, που κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα... Ξενιτεύτηκε στο Παρίσι. Σπούδαζε χορό το πρωί με δάσκαλο τον Μορίς Μπεζάρ, ενώ το βράδυ χόρευε στο καμπαρέ «Μoulin Rouge» για να πληρώνει τις σπουδές του και για τα προς το ζην. Αργότερα έκανε σπουδές κλασικού μπαλέτου στο Λονδίνο και λίγο αργότερα δοκίμασε τις δυνάμεις του στη Νέα Υόρκη. Σιγά σιγά, με σκληρή δουλειά και υπομονή, κατέκτησε τον προσωπικό του χώρο στην τέχνη του και κανείς δεν τον αποκαλούσε πια «γιο του Φώτη», αλλά όλοι γνώριζαν τον Πάνο Μεταξόπουλο. Η τηλεόραση ανέδειξε το ταλέντο του και τα κανάλια έριζαν για το ποιο θα προλάβει να τον έχει στο δυναμικό του. Μέχρι που ήρθαν τα τρία τηλεοπτικά talent shows, στα οποία ήταν δάσκαλος, κριτής και πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, με πολυσυζητημένη την αυστηρή και πολλές φορές εκρηκτική του συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά. Τον κατέκριναν πολλοί, διαφώνησαν κάποιοι, αλλά όλοι συμφώνησαν σε κάτι: Ο Πάνος Μεταξόπουλος ήταν πάντοτε αληθινός και ήθελε να αποκαλύψει στο τηλεοπτικό κοινό την επίπονη διαδρομή που απαιτείται για να ασχοληθεί κάποιος με το χορό υπεύθυνα. Σήμερα, στην πιο ώριμη καλλιτεχνική του περίοδο, ετοιμάζει μια μοναδική παράσταση με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και φυσικά πολύ χορό!
«Ιts show time», λοιπόν, και η παράσταση αρχίζει... Πες μας λίγα λόγια...
«Είναι μια θεατρική παράσταση με στοιχεία μιούζικαλ. Η ιστορία γεννήθηκε μέσα από αλήθειες. Έκανα μια ακρόαση εδώ και καιρό για ένα έργο που ήθελα να ανεβάσω. Επειδή δεν ήταν αυτό που ήθελα, στην πορεία έμεινα με τους ηθοποιούς και τους χορευτές της παράστασης και την αρχική ιδέα. Αναζητώντας ποιο έργο θα αντικαταστήσει το υπάρχον, γεννήθηκε μια παράσταση από την πραγματικότητα. Με τη θεατρική ομάδα ΕΧ-ΑΝΙΜΟ δέσαμε καλλιτεχνικά, όπως και με τον επιχειρηματία Σπύρο Μουρελάτο, και ξεκινήσαμε στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε καλά και τώρα στην Αθήνα ξεκινάμε στις 19 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Coronet».
Με εφόδιο τα βιώματα και τις εμπειρίες του χορογράφου και του δάσκαλου-κριτή στις επιτροπές των talent shows παίζεις τον Πάνο ή κάποιον άλλο δάσκαλο στο έργο;
«Τον Πάνο, δυστυχώς».
Γιατί δυστυχώς;
«Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να παίξεις τον εαυτό σου στο θέατρο. Και όταν είμαι πάνω στη σκηνή, προσπαθώ να είμαι κάποιος άλλος και όχι εγώ».
Ο ρόλος του Πάνου ποιος είναι δηλαδή;
«Ο ρόλος μου ως σκηνοθέτης στην παράσταση λειτουργεί σαν ρυθμιστής της ψυχοσύνθεσης των παιδιών, για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Τα διαφορετικά όνειρα αυτών των παιδιών συνθέτουν ένα χορογραφημένο μωσαϊκό με δυνατούς διάλογους. Το πώς χειρίζεσαι αυτά τα παιδιά αλλά και τις αντιδράσεις τους τα βλέπουμε μέσα από το έργο. Αυτό γίνεται με μια ανατροπή, που αποτελεί και ένα από τα δυνατά στοιχεία της παράστασης. Και στις μέρες μας, που η νέα γενιά έχει πολλούς προβληματισμούς, νομίζω ότι κάτι έχει να πει αυτό το έργο».
Ποιο στοίχημα επιδιώκει να κερδίσει αυτή η παράσταση ανάμεσα σε τόσες άλλες;
«Πρώτα απ όλα να περάσει καλά ο θεατής, να γελάσει με το έξυπνο χιούμορ του έργου, να προβληματιστεί με τους έντονους διαλόγους, να χορέψει στο ρυθμό της μουσικής, να κλάψει από συγκίνηση και φεύγοντας να πάρει κάτι μαζί του για να το αξιοποιήσει στο δρόμο για το δικό του όνειρο».
Όπως μου ακούγεται, βγάζει και μια μελαγχολία για κάποιους που άφησαν το όνειρό τους να χαθεί;
«Ναι, ακριβώς. Βγάζει μια μελαγχολία για τη δική μου γενιά. Αυτός ο άνθρωπος, ο δάσκαλος του έργου, κάνει τα όνειρα των άλλων πραγματικότητα, αλλά δεν έκανε ποτέ το δικό του».
Κάπου εδώ, όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος των μεγάλων, που όσα δεν έζησαν απαιτούν να τα ζήσουν μέσα από τη ζωή των παιδιών τους...
«Δίνει πολλές απαντήσεις η παράσταση και πολλοί γονείς, δάσκαλοι και καθηγητές και σχολεία που την είδαν μας έδωσαν συγχαρητήρια για τα ερεθίσματα και τις απαντήσεις που πήραν μέσα από το έργο σε διαλόγους που έχουν κάνει εκατοντάδες φορές με μαθητές και τα παιδιά τους».
Πώς δέχθηκε η Θεσσαλονίκη την παράσταση; Και γιατί ξεκινήσατε από τη Θεσσαλονίκη;
«Ξεκίνησα την καριέρα μου το 1983 στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το είδα συμβολικά. Με ενοχλεί που τα πάντα ξεκινούν από την Αθήνα και τελειώνουν στην Αθήνα. Δέχομαι πολλά τηλεφωνήματα από γονείς που μου λένε Κύριε Μεταξόπουλε, γιατί όλα στην Αθήνα, γιατί να μην μπορούμε να στείλουμε το παιδί μας εδώ;. Δέχτηκαν θερμά την παράσταση. Δεν υπήρχε κάποιος που να μην ήρθε, πριν φύγει από το θέατρο, να μας πει μια κουβέντα. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση».
Η εμπειρία σου από τα reality ήταν πολύτιμη για να γεμίσεις με υλικό αυτή την παράσταση;
«Η ιστορία με το χορό στην Ελλάδα είναι πίκρα! Υπάρχουν ομάδες, αλλά πολύ λίγες, που δουλεύουν και λίγα παιδιά μπορούν να ζήσουν από το χορό. Είχα βρει παιδιά με φοβερές δυνατότητες, αλλά δεν υπήρχε το αύριο... Το αύριο τι είναι; Να χορεύουν στα μπουζούκια πίσω από τον οποιονδήποτε; Όταν γεννήθηκε αυτή η ιδέα, ανάμεσα στα άλλα παιδιά που είχα βρει στο So you think you can dance υπήρχαν κάποια που είχαν ξεχωρίσει, επικοινώνησα μαζί τους. Άλλοι λείπουν, άλλοι σπουδάζουν, αλλά για καλή μου τύχη ο Λούκας ήρθε από την Κύπρο και η Γιώτα από την Αμερική και τους έχω μαζί μου στην παράσταση. Ο σωστός δάσκαλος αναγνωρίζει τις αξίες, δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις πράξη αυτά που λες και διδάσκεις εσύ ο ίδιος. Ξέρεις πόσες φορές το εγώ μου είναι έτοιμο να ξεπεταχτεί επάνω;».
Όταν χόρευες νεαρός στου Μπεζάρ στο Παρίσι και ως γιος Μεταξόπουλου, γνωστός παντού, πέρασες τη φάση του ψώνιου;
«Το εγώ είναι τεράστιο. Και βέβαια το πέρασα».
Πώς το αντιμετώπισες;
«Ο χρόνος και οι σφαλιάρες που τρως σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται και ποιος είσαι επί της ουσίας. Με κατέκριναν που αντιμετώπιζα τα παιδιά αυστηρά, μα δεν είχα το δικαίωμα να τους χαδέψω τα αφτιά. Έπρεπε να καταλάβουν από την αρχή ότι ο χορός δεν είναι παιχνίδι, είναι σοβαρή υπόθεση και ως τέτοια έπρεπε να τον αντιμετωπίσουν».
Η παράσταση έχει και προσωπικά βιώματα;
«Όλα τα βιώματα που έχω ζήσει εδώ και 27 χρόνια σε Παρίσι, Λονδίνο, Ν. Υόρκη. Παραστάσεις σε κλασικό μπαλέτο, σε καμπαρέ. Όλα αυτά σιγά σιγά κούμπωσαν το ένα μέσα στο άλλο και έγιναν ένας τοίχος στον οποίο θα μπορούσα να χτίσω κάτι. Έτσι γεννήθηκε αυτή η παράσταση».
Έχει πολύ προσωπικά σου στοιχεία;
«Υπάρχει μέσα ένας μονόλογος-ξέσπασμα, που είναι ο Πάνος. Αλλά δεν σου κρύβω πόσο δύσκολο μου είναι αυτό. Τελικά, ένα πράγμα έχει σημασία πάνω στη σκηνή αλλά και στη ζωή, πάνω απ όλα να είσαι αληθινός. Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή. Το να είσαι αληθινός έχει πάρα πολύ κόστος. Όλοι σήμερα φοράνε ένα προσωπείο. Κι εγώ το έχω φορέσει κάποιες φορές παλιότερα. Ξέρεις τι δύσκολο είναι να το βγάζεις και να πατάς το πόδι σου σταθερά πάνω στη σκηνή και τη ζωή;».
Αυτός ο αληθινός Πάνος είχες φανταστεί ότι θα δημιουργούσε μια σχολή απομίμησης στις τηλεοπτικές επιτροπές με σκοπό την τηλεθέαση;
«Όχι, βέβαια, αλλά καθένας έχει το δικό του δρόμο να τραβήξει και το δικό του χαρακτήρα».
Σε είχε πειράξει που κάποιοι σε είχαν κατακρίνει τότε;
«Καλά έκαναν. Δεν τους αδικώ. Είχαν δίκιο. Γιατί αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην τηλεόραση. Σε μια σχολή χορού, σε μια παράσταση, σε ένα θέατρο γίνονται. Όταν γίνονται στην τηλεόραση, είναι πολύ δυνατό το σοκ ενός ανθρώπου να βλέπει να συμβαίνουν μπροστά του. Όποιος έχει δουλέψει επί της ουσίας σε αυτόν το χώρο ξέρει ότι εγώ δεν ήμουν αυστηρός, αλλά ήταν πολύ δυνατό το χαστούκι».
Εσύ ποτέ δεν αστειεύτηκες με το χορό, απ ό,τι λένε οι γνώστες του χώρου.
«Όταν μπήκα στη διαδικασία να κάνω τηλεόραση, είχα πράγματα που ήθελα να πω χρόνια και δεν μπορούσα να τα πω. Πράγματα που ήθελα να πω και στον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά να τον εκθέσω και μπροστά στους άλλους. Δεν σου κρύβω, καταλάβαινα όταν κάτι που έλεγα δεν άρεσε στο κόσμο. Δεν ήθελα να πάρω τον κόσμο με το μέρος μου. Δεν με ενδιέφερε. Ήθελα να πω την αλήθεια. Με πονάει εμένα; Με κάνει εμένα κακό; Τότε είμαι κακός. Με κάνει καλό; Είμαι καλός. Αν πεις μόνο την αλήθεια, μπορεί να μην αρέσει σε όλο τον κόσμο και να είναι αποδεκτή, αλλά είναι η αλήθεια σου. Δεν μπορεί να σε κατακρίνει κάποιος γι αυτό. Μπορεί να με κατέκριναν ότι είμαι κακός, αυστηρός, αλλά ήμουν αληθινός».
Είχες πει παλιότερα ότι «ο χορός δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά στην Ελλάδα». Πιστεύεις ότι με τους διαγωνισμούς ταλέντων στο χορό άλλαξαν τα πράγματα;
«Βγήκαν νέα παιδιά και ο κόσμος ανακάλυψε το χορό. Ξαφνικά πολλά νέα παιδιά πήγαν σε σχολές και βρήκαν μια διέξοδο στη ζωή τους. Ο χορός απελευθερώνει, νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου. Έλεγα πάντα στα παιδιά: Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος χορεύει άσχημα ή ωραία. Με ενδιαφέρει αν αγαπάει αυτό που κάνει ή όχι. Εάν το αγαπάς, θα κάνεις τα αδύνατα δυνατά και θα τα καταφέρεις. Αν είσαι ψεύτικος και χρησιμοποιείς το χορό σαν μέσο για να γίνεις διάσημος ή για να βγάλεις λεφτά, δεν κάνεις, φίλε μου».
Η μεγάλη δημοσιότητα από την τηλεοπτική προβολή σου έκανε καλό;
«Εκ πρώτης όψεως καλό μου έκανε. Έγινα πιο αναγνωρίσιμος στον κόσμο λόγω τηλεόρασης, που είναι το μέσο που κυριαρχεί παγκόσμια. Το ερώτημα είναι αν με το να είσαι κάθε μέρα στην τηλεόραση, είσαι και κάτι. Εκεί την πατάνε όλοι. Η πραγματική ζωή δεν είναι η τηλεόραση. Η τηλεόραση είναι μια εικονική πραγματικότητα, μια παραίσθηση που ξαφνικά το τόσο το κάνει τεράστιο. Και αυτό το παθαίνουν όλοι οι άνθρωποι της τηλεόρασης και το έχω πάθει κι εγώ, γι αυτό σ' το λέω. Ξαφνικά νομίζεις ότι είσαι ο θεός ο ίδιος».
Και πώς το χειρίζεσαι αυτό;
«Όταν πας το βράδυ και κοιτάς τη μούρη σου στον καθρέφτη και του λες για ηρέμησε λίγο, αγόρι μου. Την πάτησα κι εγώ ειλικρινά πολλές φορές. Ξέρεις τι είναι να σου λένε ότι κάνεις 70% τηλεθέαση; Ξέρεις για πότε ψωνίζεσαι;».
Τι περιμένεις από τους άλλους για την παράσταση-όνειρο ζωής, το «Ιts show time»;
«Αυτό που περιμένουν όλοι και λένε Μεταξόπουλε, τόσα χρόνια έκρινες τους άλλους τώρα ήρθε η σειρά σου να κριθείς. Να κριθώ. Μέσα μου είχα ένα όνειρο ζωής και κρίθηκα από τον ίδιο τον Πάνο. Πήγα κάποια βήματα μπροστά σαν καλλιτέχνης».
Ο χορός είναι η ζωή σου;
«Μέχρι να φτιάξω οικογένεια ήταν ο χορός. Τώρα είναι η οικογένειά μου, και δεν υπάρχει θέμα σύγκρισης. Όταν παίζω με τα παιδιά μου ασκώντας την υπομονή μου, είμαι ευτυχισμένος. Και όταν συνειδητοποιώ ότι είμαι ερωτευμένος με τη μητέρα των παιδιών μου. Η ζωή έχει τη μεγαλύτερη αξία από όλα. Και μέσα από την τέχνη μιλάς για τη ζωή και μπορείς να την κάνεις πιο όμορφη».
