Σαν σήμερα η Ελεονώρα Μελέτη και ο Θοδωρής Μαροσούλης έκαναν τον πρώτο τους γάμο, τον πολιτικό, κρυφά, με ελάχιστους καλεσμένους και την παρουσιάστρια σε προχωρημένη εγκυμοσύνη τότε στην κόρη τους την Αλεξάνδρα.
Επέτειος λοιπόν και ένα πολύ τρυφερό βίντεο με διάφορες κοινές τους φωτογραφίες από αυτά τα 7 χρόνια ποσταρίστηκε στα Social media και των δύο με την Ελεονώρα να το συνοδεύει κι από ένα μακροσκελές κείμενο που κυριολεκτικά τα λέει όλα:
«2250 μέρες έχουν περάσει από εκείνο το μεσημέρι, όπου μαζευτήκαμε λίγοι και καλοί για να συμφωνήσουμε μέσα σε δυο λεπτά πως για τα επόμενα χρόνια θα διαφωνούμε σε οτιδήποτε αρκεί τελικά να συμφωνούμε ειρηνικά ότι διαφωνούμε.
Κ το έχουμε καταφέρει… μέχρι στιγμής.
Εξαιρετικά διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι που μένουμε εκεί όσο και αν τσαντιζομαστε ο ένας με τον άλλο , οσο και αν τρωγόμαστε, ( πάντα με επίπεδο ) όσο και αν εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον αλλά πάντα στο πλαίσιο του σικ…
Γιατί δεν είναι όλα ινσταγκραμ.
Είναι αληθινή ζωή , με ρουτίνα και ομορφιές, με προβλήματα και λύσεις, διαφωνίες και συμβιβασμούς, δυσκολίες αλλά και δύναμη, πτώσεις αλλά και νίκες , προβληματισμούς και αποφάσεις. Με ελαττώματα αλλά και μοναδικές αξίες.
Γιατί τόσες χιλιάδες μέρες, τόσες χιλιάδες ώρες και εκατομμύρια λεπτά το επιλέγουμε ξανά και ξανά ο,τι και αν γίνεται να επιμένουμε.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είχα παντρευτεί…
Δύσκολο να έχεις το χώρο σου όταν μοιράζεσαι τα πάντα με τον άλλον.
Δύσκολο να μένεις όταν έχεις τάσεις φυγής.
Δύσκολο να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να νιώθεις ασφάλεια όταν γύρω σου υπάρχουν καλύτερες, νεότερες, ομορφότερες…
Δύσκολο να μπορείς να ξεδιπλώνεις την προσωπικότητα σου σε κάθε της έκφανση και ο άλλος να αντέχει γιατί του αρέσει και συμφωνεί..
Δύσκολο να συνηθίσεις τον τρόπο που σέρνει τη παντόφλα, που κόβει τα νύχια και τα αφήνει στον νιπτήρα, που φτιάχνει τη βαλίτσα του τόσο τακτικά όταν στη δίκη σου επικρατεί το χάος….
7 χρόνια.
Τώρα δεν αρχίζει η φαγούρα? Έτσι δεν λένε;
Δεν τη φοβάμαι τη φαγούρα. Πάντα βρίσκω με ακρίβεια αυτό το « λίγο πιο κάτω και δεξιά , λίγο ακόμα…Εκεί!»
Προχωράμε. Και όπου μας βγάλει»
