Εξάλλου, το νεαρό μοντέλο ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είδε τον Γιγουρτάκη ζωντανό, αφού ήταν μαζί του στο σπίτι. Και τώρα σε συνέντευξη της στο περιοδικό "ΕΓΩ" λύνει τη σιωπή της και αποκαλύπτει όσα έγιναν εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Τι θυμάται από το βράδυ εκείνο
«Τα πάντα. Το ζω κάθε μέρα. Στο μπάνιο μου, την ώρα που τρώω, την ώρα που οδηγώ. Είχαμε τσακωθεί θυμάμαι, όπως άλλωστε συνέβαινε συχνά. Είχαμε μια σχέση παθιασμένη. Στα άκρα. Αρρωστημένη. Με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου διαμαρτυρήθηκε ότι δεν αισθανόταν καλά. Με κάλεσε ξανά και μου είπε ότι έχει αρρυθμίες, πόνο στην πλάτη και τσιμπήματα στο στήθος. Πήρα το αυτοκίνητο και σε πέντε λεπτά ήμουν εκεί. Όταν άνοιξε την πόρτα και τον είδα ήταν χλωμός και φαινόταν ταλαιπωρημένος. Του ζήτησα να πάμε σε γιατρό αλλά δεν δέχτηκε. Θεώρησε ότι ήταν άλλη μια κρίση. Πέσαμε για ύπνο στις 06:00 το πρωί».
Όπως λέει λίγο παρακάτω: "Άκουσα μέσα στον ύπνο μου ήχους. Ξύπνησα και τον είδα στην άκρη του κρεβατιού, διπλωμένο, να βγάζει αφρούς από το στόμα. Έβαλα το χέρι μου και προσπάθησα να του επαναφέρω τη γλώσσα που είχε γυρίσει. Του μιλούσα. Κάλεσα παράλληλα το 166. Το ασθενοφόρο, ενώ υπήρχε στη Βούλα διαθέσιμο, έφτασε σε 20 λεπτά. Λίγο πριν φτάσουν οι διασώστες, ο Νίκος είχε ηρεμήσει. Τοποθέτησαν στο σώμα του το μηχάνημα ανάνηψης. Η φωνή του ενός “δεν ανταποκρίνεται” έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό μου».
Η ζωή της μετά τον θάνατο του Γιγουρτάκη
«Κλείστηκα στον εαυτό μου. Για περίπου έξι μήνες δεν έβγαινα από το σπίτι. Δεν ήθελα να δω κανέναν. Όλο αυτό το διάστημα βγήκα μόνο τρεις φορές για να πάω σε ένα μέρος που πηγαίναμε μαζί. Εκεί μιλούσα μόνη μου και αισθανόμουν ότι επικοινωνούσαμε».
Αποκαλύπτει, δε, ότι πήγε σε ψυχολόγο και για μεγάλο διάστημα έπαιρνε αντικαταθληπτικά, αλλά σταμάτησε διότι κατάλαβε ότι έχει ψυχή και άμυνες και μπορεί από μόνη της να τα καταφέρει. Σήμερα, η Λάσπα ολοκληρώνει τις σπουδές της κι ετοιμάζεται να κάνει την πρακτική της. Παραδέχεται ακόμη ότι με τους γονείς του αδικοχαμένου Νίκου δεν έχει επαφές, διότι ήταν επίπονο και για τις δύο πλευρές...
«Αποφασίσαμε από κοινού να το σταματήσουμε, γιατί ήταν επίπονο. Τόσο για εμένα, όσο και για εκείνους».
