Μία απίστευτη ιστορία που έζησαν παραμονές Χριστουγέννων και τον Πακιστανό που έσωσε τη ζωή της οικογένεια του περιέγραψε ο Γιώργος Λιάγκας στο άρθρο του στην RealLife. Ένας Πακιστανός, υπάλληλος σε βενζινάδικο της επαρχίας, γλίτωσε σύσσωμη την οικογένεια από βέβαιο τροχαίο δυστύχημα!!!
Διαβάστε πώς περιγράφει το περιστατικό ο Λιάγκας στο άρθρο του:
«Καθημερινά θαύματα ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ επέλεξα να περάσω τις γιορτές των Χριστουγέννων στην περιφέρεια. Και φέτος είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πως οι άνθρωποι εκεί είναι καλύτεροι. Με λιγότερες κακίες και μικροψυχίες, πιο ανοιχτόκαρδοι, πιο χαμογελαστοί. Είτε βρίσκομαι στα μέρη μου, στη Λάρισα, είτε -όπως φέτος- στα μέρη της γυναίκας μου, εισπράττω φιλοξενία και ένα είδος καλοσύνης που σπάνια συναντάς στην Αθήνα. Είναι οι ρυθμοί τέτοιοι στην πόλη που σε κάνουν να ξεχνάς την ανθρώπινη φύση σου. ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ Χριστουγέννων, ταξιδεύοντας για Μακεδονία συν γυναιξί και τέκνοις, σταμάτησα για ανεφοδιασμό σ’ ένα βενζινάδικο έξω από τη Λαμία. Ο Πακιστανός υπάλληλος -ο δικός μου Άγιος Βασίλης- επέμενε, μέχρι που με κατέβασε με το ζόρι από τη θέση του οδηγού, για να μου δείξει κάτι: τα σχεδόν κατεστραμμένα δύο δεξιά λάστιχα. Προφανώς, από αστοχία υλικού, μιας και τα είχα αντικαταστήσει πρόσφατα, ζήτημα ήταν να άντεχαν κάποια λίγα χιλιόμετρα ακόμη, με συνέπειες που ούτε να φανταστώ δεν καταδέχομαι. Και μετά σου λένε να μην πιστεύεις στα καθημερινά θαύματα…ΑΛΛΑΞΑ αμέσως πορεία, μπήκα μέσα στην πόλη σε ώρα που τα μαγαζιά ήταν κλειστά και αυτό που έζησα ήταν μαγικό. Σταμάτησα σ’ ένα βουλκανιζατέρ και, επειδή δεν υπήρχαν λάστιχα στο συγκεκριμένο νούμερο, ένας ντόπιος, άγνωστος, προσφέρθηκε να μου δώσει τα δικά του για να συνεχίσω το ταξίδι, ενώ εκείνος θα παράγγελνε άλλα από την Αθήνα. Περιττό να πω ότι μέχρι να γίνει η αλλαγή, μαζεύτηκε κόσμος - άλλος για να φέρει γλυκά, άλλος φαγητό, άλλος για να πει μια καλή κουβέντα… «ΑΣ ΕΙΝΑΙ καλά η αναγνωρισιμότητα», θα πει κάποιος. Άδικο. Πολύ άδικο γι’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι βέβαιο πως θα έκαναν το ίδιο για οποιονδήποτε είχε βρεθεί στη δική μου θέση. Στις ώρες που απέμειναν μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, η εικόνα του Πακιστανού στο βενζινάδικο, του κυρίου Παναγιώτη που προσφέρθηκε να δώσει τα λάστιχα και της κυρίας Πόπης που έφερε τα παιχνίδια του δικού της παιδιού για να απασχοληθεί και μην αρχίσει να κλαίει το μωρό μου, έμειναν καρφωμένες στο κεφάλι μου. Όπως και η σκέψη του πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή όλων μας αν την απλοποιούσαμε και εκφράζαμε όλοι την ανθρωπιά που κρατάμε κρυμμένη μέσα μας. »
