Συνήθως παίζει τον κακό, με αποκορύφωμα το ρόλο του κόμη Δράκουλα. Αυτή τη φορά στην ταινία «Ο σκοτεινός ιππότης» ερμηνεύει ένα ρόλο καλού, του αστυνομικού Τζέιμς Γκόρντον. Ο Βρετανός ηθοποιός, που υπήρξε παντρεμένος, μεταξύ άλλων, και με την υπέροχη Ούμα Θέρμαν, μας έχει συνηθίσει σε χαμαιλεοντικούς ρόλους και σε υπέροχες ερμηνείες και ούτε αυτή τη φορά θα διαψεύσει τις προσδοκίες των θαυμαστών του. Μαζί με το υπέροχο καστ είναι ένας ακόμη λόγος για να δείτε μεγάλοι και μικροί τη νέα ταινία του σκηνοθέτη Κρις Νόλαν. από τον Αλέξανδρο-Ρωμανό Λιζάρδο

Ο ήρωάς σας αναγκάζεται να πει ψέματα για να προστατέψει την οικογένειά του. Θα κάνατε κάτι ανάλογο για την ασφάλεια της δικής σας οικογένειας;

«Το έχω ήδη κάνει και θα το ξαναέκανα. Είναι περίεργο το αίσθημα της προστασίας και μερικές φορές μας βγάζει από τον κανονικό μας εαυτό. Το ψέμα είναι κάτι που με ενοχλεί, αλλά αν χρειαζόταν για το καλό της οικογένειας και τους καλούς μου φίλους, θα έφτανα και στο φόνο».

Ο Μπάτμαν δεν έχει όρια, εσύ έχεις;

«Ο χαρακτήρας μου έχει όρια και τα χρησιμοποιεί ανάλογα».

Η ερώτησή μου ήταν περισσότερο προσωπικής φύσης!

«Θεέ μου, έχω και δεν έχω. Στην καθημερινότητά μου θεωρώ ότι μπορώ να ελέγχω τις καταστάσεις. Έχω όμως πιάσει τον εαυτό μου να ξεπερνάει τα όρια, κυρίως όταν πρόκειται για κάτι που μου αρέσει. Μάλλον, λοιπόν, είμαι λίγο σαν τον Μπάτμαν».

Πώς αισθανόσουν ως νεαρός, που σε λένε «Όλντμαν» (Γέρος άνθρωπος);

«(Γέλια.) Έχω μια αστεία ιστορία να σου πω για αυτό. Είσαι νέος και μπορείς να καταλάβεις τη σκληρότητα των παιδιών και των εφήβων. Όμως, για έναν περίεργο λόγο δεν με ενοχλούσε πολύ. Κάποια στιγμή, μεγάλος πια, συνταξίδευα με έναν αρκετά μεγάλο κύριο, με τον οποίο... πιάσαμε την κουβέντα. Το όνομά του ήταν Γιάνγκμαν (Νεαρός). Αυτό μου φάνηκε ακόμα πιο περίεργο από το δικό μου! (Γέλια.)»

Οι ταινίες του Χάρι Πότερ σε επηρέασαν;

«Ήταν μια δεύτερη φύση. Τα παιδιά με αναγνωρίζουν όπως και να είμαι ντυμένος και μου συμπεριφέρονται με αφέλεια σαν να ήμουν ο χαρακτήρας. Έχει πλάκα και είναι τιμή να συμμετέχεις σε μια τέτοια ταινία».

Ανάλογη πλάκα είχε να είσαι και ο Δράκουλας;

«Μόνο πλάκα δεν είχε ο Δράκουλας. Ήταν μια ταινία για την οποία έπρεπε να συγκεντρωθώ και να διαβάσω πολύ, να καταλάβω την άλλη πλευρά του χαρακτήρα. Μπερδεύτηκα όσο σε κανέναν άλλο ρόλο. Προβληματίστηκα για το πώς πρέπει να τον αποδώσω».

Θα δάγκωνες τον Κόπολα (σ.σ.: που το σκηνοθέτησε) μετά τα γυρίσματα;

«Μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα, ένιωθα αμήχανος. Στην πορεία μόνο να αγκαλιάσω τον Κόπολα ήθελα. Μου έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και νομίζω ότι κι εγώ με τη σειρά μου του χάρισα ό,τι περισσότερο μπορούσα σε εκείνη τη φάση».

Θα... ξεζούμιζες κάποιον άλλο με την ιδιότητα του Δράκουλα;

«Προτιμώ να πίνω στις 5 το απόγευμα το τσάι μου από κάθε άλλο bloody χυμό (σ.σ.: παλιοχυμούς, χυμούς με αίματα λογοπαίγνιο)».

Έχεις συνεργαστεί και με τον Ντέιβιντ Μπάουι, δεν κάνω λάθος;

«Όχι, δεν κάνεις λάθος».

Τελικά, είναι μεγαλοφυϊα ή απλώς ήξερε να πουλάει καλά τον εαυτό του;

«Μεγαλοφυϊα... Μόνο αυτό! Είναι αυτό που ονομάζω καλλιτέχνης με όλες τις προεκτάσεις που μπορεί να πάρει η λέξη».

Αν ήσουν Μπάτμαν για μία μέρα, τι θα ήταν αυτό που θα σε έκανε να ξεπεράσεις τα όρια;

«Δεν θα ξεπερνούσα τα όρια για κανένα λόγο. Θα κουραζόμουν τόσο να βάλω τη στολή μου, που μετά εξουθενωμένος θα καθόμουν στον καναπέ και θα περίμενα να τελείωνε το γύρισμα. Θαύμαζα τον Κρίστιαν Μπέιλ, που άντεχε αυτή τη διαδικασία. Έμοιαζε εξουθενωτικό! Γιατί άραγε οι σούπερ ήρωες δεν φοράνε κάτι πιο βολικό;».

Τι θυμάσαι από τη συνεργασία σου με τον Χιθ Λέτζερ;

«Την ευγένεια και τη διακριτικότητά του. Την άνεσή του στη μετάλλαξη. Εύκολα από το ήσυχο παιδί που κανείς δεν καταλάβαινε την ύπαρξή του στο χώρο γινόταν το τέρας Τζόκερ. Μου λείπει το γέλιο του και θα λείψει σε όλους μας το μεγάλο του ταλέντο».