Από την ΑΡΙΑΝΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Φίλιππος Σοφιανός θα αντικαταστήσει τελικά τον αδικοχαμένο Νίκο Σεργιανόπουλο στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά του Alpha «Η εξαφάνιση».

Τι συναισθήματα σας προξένησε το άκουσμα της τραγικής είδησης του θανάτου του Νίκου Σεργιανόπουλου;

«Ήταν ένα μεγάλο σοκ. Δεν σου περνάει ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί ένας συνάδελφός σου να βρεθεί έτσι όπως βρέθηκε ο Νίκος εκείνο το πρωί. Αυτά τα βλέπουμε στις ταινίες, έχουμε την εξοικείωση του Χόλιγουντ, αλλά δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι μπορεί να συμβεί στο κοντινό μας περιβάλλον. Είναι πολύ βίαιο, πολύ σκληρό και πολύ ωμό».

Παρακολουθούσατε τη σειρά;

«Όχι. Δεν παρακολουθώ γενικά τηλεόραση, λόγω υποχρεώσεων, ρυθμού ζωής. Βλέπω κανένα DVD, καμιά ταινία αργά το βράδυ, όταν φτάνω στο σπίτι στις δυόμισι, στις τρεις».

Ο Νίκος Σεργιανόπουλος ήταν ένας γνωστός ηθοποιός, καταξιωμένος...

«Αγαπητός».

Πιστεύετε ότι ήταν δικαιολογημένος αυτός ο απόηχος;

«Δεν φεύγει κανείς κάθε μέρα έτσι. Ήταν ένας πολύ extreme τρόπος, πολύ ακραίος, πολύ σοκαριστικός και σε ένα τέτοιο σοκ το πλατύ κοινό δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Αυτή η αντίδραση ήταν ευρέως φάσματος πλέον, νομίζω υπερβολική και σε καμία περίπτωση αναμενόμενη. Δεν ξέρω αν έχουν υπάρξει άλλες δολοφονίες καλλιτεχνών, δεν είχαμε παρόμοιο προηγούμενο στη χώρα μας».

Πολλοί σύγκριναν αυτή τη δολοφονία με του Ταχτσή. Εσείς τι λέτε;

«Όχι, δεν το νομίζω, γιατί ο Ταχτσής δεν ήταν ένας άνθρωπος στην προβολή. Ξέραμε το όνομα Ταχτσής, αλλά κανείς δεν ήξερε το πρόσωπό του. Εδώ είχαμε ένα πρόσωπο γνωστό και ένα παγόβουνο που βγήκε από κάτω για τη ζωή του Νίκου γιατί τη φύλαγε πάρα πολύ καλά, αποκαλύψεις, κρίσεις, σχόλια, επεμβάσεις και παρεμβάσεις, που δύσκολα μπορεί να χειριστεί ένα μέσο μυαλό. Δεν μπορεί να ανακαλύπτεις ξαφνικά μια άλλη πλευρά ενός ανθρώπου με τον οποίο έχεις περάσει χρόνια ολόκληρα, έχεις εξοικειωθεί μαζί του, έχεις μπει στο χιούμορ του, έχεις γελάσει μαζί του, τον έχεις αγαπήσει. Δεν μπορείς να το διαχειριστείς εύκολα».

Ποια είναι η θέση σου ως ανθρώπου και ως καλλιτέχνη αναφορικά με το γεγονός ότι αποκαλύφθηκαν τόσες προσωπικές πτυχές της ζωής του μετά θάνατον και αναλύθηκαν κατ επανάληψη;

«Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται, ακόμη και όταν είναι εν ζωή οι άνθρωποι, πόσο μάλλον μετά που έχει φύγει κάποιος. Όταν λέμε ιδιωτική ζωή, τι εννοούμε;

Ο καθένας δεν έχει δικαίωμα στην ιδιωτική του ζωή;».

Η δημόσια εικόνα θεωρείται ότι δίνει το δικαίωμα σε σχόλια και κριτική. Κι αυτό είναι το τίμημα της δημοσιότητας.

«Σε καμία περίπτωση. Είναι ένα εφαλτήριο που κάποιοι, όχι όλοι ευτυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση πάτησαν επάνω πολύ αιμοβόρα, σαρκοβόρα σχεδόν, και διέπραξαν την υπέρτατη τυμβωρυχία. Και εκεί τα μίντια έχουν τον πρώτο λόγο. Ο κόσμος είχε ένα αίσθημα απέναντι στον αγαπημένο του καλλιτέχνη, αυτό το λαϊκό αίσθημα απέναντι στον Νίκο θεωρώ ότι προσβλήθηκε βάναυσα. Ο Νίκος δεν είχε προσβάλει κανέναν, δεν είχε βγει ποτέ φάτσα κάρτα να πει εγώ κάνω αυτό κι αυτό κι αυτό. Φύλαγε σαν κόρη οφθαλμού τη ζωή του. Και απέφευγε τη δημοσιότητα. Δεν έδωσε κανένα δικαίωμα ποτέ. Αυτό δεν το σεβάστηκε κανείς. Και κάποιοι τον καθύβρισαν πριν ακόμη ταφεί».

Να πάμε στην πρόταση του Στράτου Μαρκίδη να αντικαταστήσετε τον Νίκο στο σίριαλ «Εξαφάνιση»... Πώς σας φάνηκε;

«Κεραυνός εν αιθρία!».

Χτύπησε το τηλέφωνο και σας έκανε την πρόταση;

«Όχι. Με τον Στράτο δουλεύαμε σ' τη σειρά Οι δρόμοι της οργής, που παίζει ο Άλκης Κούρκουλος και περνάω ως supporter για τον ΑΝΤ1. Είχαμε τελειώσει μάλιστα. Ήμουν τόσο απορροφημένος με το χαμό του Νίκου που θεωρούσα φυσικό ότι σταματάει η σειρά, ότι θα τελειώσει με ένα απότομο τέλος. Δεν ήξερα ούτε τι έχει γυρίσει ο Νίκος ούτε αν έχει κλείσει ο κύκλος. Αλλά εδώ τι έγινε... Υπήρχαν προεγκριμένα επεισόδια από το κανάλι για τη συνέχεια της σειράς. Δεν το ήξερα αυτό, επομένως δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό τι θα κάνει ο Στράτος. Άλλωστε, μετά το κακό ο Στράτος εξαφανίστηκε, περνούσε πολύ μεγάλο ζόρι. Για μένα δεν υπήρχε θέμα συνέχειας. Αυτό το ήξερε μόνο εκείνος, το κανάλι και οι άλλοι άνθρωποι που είχαν υπογράψει τα συμβόλαιά τους για τη συνέχεια της σειράς. Όταν μου έγινε η πρόταση, με ξάφνιασε, ούτε καν το περίμενα».

Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση μετά το ξάφνιασμα;

«Είπα: Ωχ όχι. Δεν μπορώ να το κάνω. Πάγωσα... Μου φάνηκε πολύ άγριο. Γιατί δεν είμαστε Αμερική εδώ, που τη μια μέρα χάνεται κάποιος και την άλλη μέρα βγαίνει μια ανακοίνωση ότι το ρόλο του τάδε παίζει ο δείνα και δεν τρέχει τίποτα. Μετά σκέφτηκα ότι η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί, the show must go on, που λένε, και είναι βασική αρχή στο επάγγελμά μας. Οι ηθοποιοί έχουμε παίξει έχοντας θάψει αγαπημένα μας πρόσωπα, έχοντας άρρωστα τα παιδιά μας, με σπασμένο πόδι, με γαστρορραγίες, με πυρετούς, με πνευμονίες. Επίσης, όταν μια παράσταση είναι στο απόγειό της και φέρνει κόσμο στο θέατρο, κάνει μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος να χαλάσει με ένα μαγικό τρόπο η παράσταση συνεχίζεται. Η ροή του σκηνικού χρόνου είναι αδιαπραγμάτευτη, δεν κόβεται. Ένας τραπεζικός μπορεί να μην πάει μια μέρα στη δουλειά του. Η τράπεζα δεν θα πέσει έξω. Ο διευθυντής του ΟΣΕ και να μην πάει μια μέρα, τα τρένα θα φύγουν. Ένας ηθοποιός όμως, αν δεν πάει στην παράσταση, αυτή δεν μπορεί να γίνει. Κάποιος άλλος πρέπει να το κάνει».

Τελικά;

«Η επόμενη σκέψη ήταν ψύχραιμη. Ας αντιμετωπίσω και αυτή την πρόταση σαν όλες τις άλλες που είχα στη ζωή μου και που τις έχω εξετάσει μόνο για το αν είναι ένας κακός ή ένας καλός ρόλος. Ζήτησα σενάρια, γιατί δεν ήξερα καν τη σειρά. Μάλιστα, ο Στράτος μου έδωσε 10 επεισόδια να τα δω στο dvd, αλλά δεν τα είδα. Αρνήθηκα να τα δω, γιατί με αγριεύει η εικόνα του Νίκου. Βλέπω τον Νίκο να παίζει και δεν μπορώ να λειτουργήσω, με στεναχωρεί... Προτίμησα να διαβάσω τα σενάρια. Και ήθελα, πάλι, να κρατήσω λιγάκι και τη φρεσκάδα του δικού μου του μυαλού, να μην έχω τις επιρροές, γιατί άθελά σου όταν βλέπεις κάτι, δεσμεύεσαι και πας προς τα εκεί. Διαβάζοντας δε το σενάριο, διαπίστωσα ότι είναι ένας πολύ σπουδαίος ρόλος, μια σειρά με πολύ καλή διανομή ήδη, πολύ καλούς συναδέλφους, με την εγγύηση που παρέχει ο Μαρκίδης στις παραγωγές του. Πρόκειται για μια πολύ σπουδαία ιστορία σήμερα το 2008 και το εννοώ, γιατί η τηλεόραση έχει γίνει μια περιπέτεια, έτσι όπως είναι. Έχουμε γυρίσει το Φιλί της ζωής μαζί, που κράτησε δυόμισι χρόνια και ήταν μια πολύ καλή συνεργασία. Προσπάθησα λοιπόν να κρατήσω επαγγελματική στάση. Ναι, μου αρέσει αυτός ο ρόλος, το σενάριο, οι συντελεστές και θα το κάνω».

Έχετε ξεκινήσει γυρίσματα. Πώς ήταν οι πρώτες φορές; Σίγουρα υπήρχε βαριά ατμόσφαιρα και θα είχατε μια ιδιαίτερη φόρτιση, εσείς ειδικά...

«Κατ αρχήν οι συνάδελφοι με αγκάλιασαν πραγματικά, δηλαδή ο Βερλέκης, η Δραγούμη, η Πολυχρονίδου, ο Ζαλμάς. Σίγουρα το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχαν αυτοί. Δηλαδή, είναι άλλο να περνάς 10 ολόκληρες ώρες την ημέρα για ολόκληρο χειμώνα με τον Νίκο, να παίζεις μαζί του, να φιλιέσαι μαζί του, να τσακώνεσαι και ξαφνικά να εμφανίζεται ένας άλλος. Το κλίμα και η ατμόσφαιρα είναι πολύ περίεργα. Βλέπεις το σενάριο και υπάρχουν σκηνές που είχαν ξαναγυριστεί με τον Νίκο. Ίδιος χώρος, ίδιες συνθήκες, άλλος ηθοποιός. Εκεί υπήρχε σιωπή».

Εσείς νιώσατε κάτι περίεργο; Ένα δέος στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα;

«Ναι, περίεργα, μυστήρια, και ξαφνικά δημιουργούνται διάφορες συναισθηματικές φορτίσεις, που ελπίζω να καταγράφονται στις σκηνές που θα δει ο κόσμος. Ξέρω σαν αρχή στη δουλειά μας ότι αυτά που σκεφτόμαστε ταξιδεύουν στη σκηνή, αυτό που σκέφτεται ένας ηθοποιός ταξιδεύει στην πλατεία με ένα μαγικό τρόπο. Δεν ξέρω αν γίνεται και στην τηλεόραση, θα φανεί. ΟΚ, όλοι ξέρουν τι γίνεται εδώ και προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Αυτός είναι ο καλός επαγγελματίας».

Μεταφυσική σύμπτωση να σας καλέσουν να παίξετε το ρόλο του Φίλιππου;

«Αυτό, πάλι, κάπου κουμπώνουν όλα αυτά. Ο ρόλος είναι πολύ σπουδαίος και βαθύς. Έχει πιασίματα, άκρες, διλήμματα, αδιέξοδα, έχει πολλές συγκρούσεις. Έχει πολλές ανατροπές, είναι εναλλασσόμενο ρεύμα με τρομακτικό ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό. Η Γκουρμπαλή έχει ξεπεράσει τον εαυτό της εδώ. Αυτό το σενάριο έχει πέρα από ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης και δεύτερο και τρίτο».

Ο κόσμος έχει ταυτίσει την εικόνα του Φίλιππου με τον Νίκο. Πιστεύετε ότι από εσάς θα περιμένει κάτι άλλο; Θα σας αποδεχθεί;

«Μια εκδοχή είναι να περιμένει να τον πείσω στο ρόλο μου.

Η άλλη εκδοχή, την οποία κατανοώ πλήρως, μπορεί να είναι δεν θέλω να δω κάποιον άλλο στο ρόλο που μου άρεσε κάποιος άλλος. Αν εμένα μου αρέσει ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ σε ένα ρόλο, δεν θέλω να τον αντικαταστήσουν και να τον παίξει κάποιος άλλος, δεν θέλω να τον δω. Εκεί τι κάνει; Γυρίζει το κουμπί και δεν το βλέπει. Είναι και αυτή μια μαθηματική πιθανότητα. Όπως και το να απογειωθεί. Η σειρά αυτή, με τέτοιο βάρος και τέτοια φόρτιση, δεν θα ακολουθήσει μια μέτρια οδό. Έχει μεγάλο ρίσκο. Τεράστιο. Τρέμω γι αυτό».

Εσείς, ένας δοκιμασμένος κι έμπειρος ηθοποιός;

«Νομίζω ότι αν δεν έτρεμα κάθε φορά που έπαιζα έναν τέτοιο ρόλο, αν δεν φοβόμουν τον κάθε ρόλο που αντιμετώπιζα, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι. Δεν θα είχα γίνει αυτός που είμαι. Τρέμω, φοβάμαι και προσέχω πολύ, προσεκτικά και με την όποια σύνεση μου δίνουν η ωριμότητα και η ηλικία μου. Η σειρά έχει κάνει επιτυχία και δεν είναι καθόλου εύκολο κάθε Τετάρτη στις 22.00 τα βλέμματα 3-4.000.000 ανθρώπων να είναι στραμμένα επάνω σου. Είναι μεγάλη ευθύνη».

Άρα περιμένει κάτι από σας και αυτό σας δημιουργεί μεγαλύτερη ευθύνη;

«Αν σε μια κανονική πρόταση που δεν είχε την επιβάρυνση αυτή, ούτε το παρελθόν αυτό είχα άγχος, πριν αρχίσει η σειρά, που έφτανε στο 5, τώρα έχω 55. Γιατί η σειρά έχει ήδη κριθεί, έχει ήδη τα μεγέθη της και έρχεται ένας καινούργιος ηθοποιός και περιμένουν, αν θα ενταχθεί, θα αφομοιωθεί σε αυτή τη σειρά. Εγώ πάντως θα το παλέψω με όλη μου τη δύναμη. Έχω ένα λόγο παραπάνω να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου. Να είμαι δύο φορές πιο προσεκτικός. Να μελετήσω περισσότερο από άλλες φορές. Δεν έχω περιθώρια να αφήσω να χαθεί ούτε ένα πλάνο».

Πολλοί πιστεύουν στη μετέπειτα ζωή. Τι μήνυμα θα έστελνες στον Νίκο Σεργιανόπουλο, αν είχες τη δυνατότητα να κάνεις κάτι τέτοιο;

«Εγώ θα το στείλω το μήνυμα και ο Νίκος θα το πάρει. Θα το πάρει και νομίζω ότι θα τον κάνω να νιώσει καλά. Δεν θα τον προδώσω δηλαδή Θα τον σεβαστώ όπως του πρέπει».