Από τη ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ

Του αρέσει να δίνει χαρά στον κόσμο. Ο Θωμάς Παλιούρας, που εδώ και 25 χρόνια σκορπάει το γέλιο, κέρδισε μια θέση στα Ρεκόρ «Γκίνες», γιατί παίζει επί 10 συνεχή χρόνια τον ίδιο ρόλο στο «Σεσουάρ για δολοφόνους». Το οποίο επίσης έχει μπει στα Ρεκόρ «Γκίνες» ως η «Μακροβιότερη θεατρική παράσταση στην Ελλάδα», καθώς φέτος παρουσιάζεται για 12η χρονιά! Πριν από αυτό, όμως, ήρθε αντιμέτωπος με το θάνατο πάνω στο σανίδι!

Ο λαός λέει πως πρέπει να περάσεις μια μεγάλη δοκιμασία για να έρθει στη συνέχεια κάτι καλό. Αυτό συνέβη και στον ηθοποιό Θωμά Παλιούρα, που μπορεί μεν να χάρηκε που πρόσφατα μπήκε στα Ρεκόρ «Γκίνες», έχοντας άλλον έναν ξεκαρδιστικό ρόλο στο ενεργητικό του, αυτόν του βοηθού αστυνόμου, αλλά 2 χρόνια πριν μια περιπέτεια υγείας τον έκανε να δει τη ζωή με άλλα μάτια!

Να αναθεωρήσει και πλέον να έχει μότο του το «Ζήσε την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία, γιατί κάποια θα είναι πραγματικά η τελευταία».

Η περιπέτεια που σημάδεψε τη ζωή του
Τον συναντήσαμε στο καμαρίνι του στο Θέατρο «Αποθήκη», όπου χωρίς να χάσει ούτε μια στιγμή το χιούμορ του, μίλησε πρώτη φορά για την περιπέτεια που σημάδεψε τη ζωή του.

«Λένε πως οι ηθοποιοί θέλουν να πεθάνουν πάνω στο σανίδι», ήταν η πρώτη του κουβέντα. «Εγώ δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι ο θάνατος θα με? φλέρταρε από την πλατεία! Κι όμως, συνέβη πριν από 2 χρόνια. Ήταν Κυριακή, στην πρώτη παράσταση, όταν? ήρθε να με πάρει! Ήταν, φαίνεται, θαυμαστής μου», είπε στο ΛΟΙΠΟΝ με το γνωστό του χιούμορ, που, όπως τονίζει, είναι αυτό που τον σώζει στις πιο δύσκολες καταστάσεις.

«Ξαφνικά ένιωσα έναν πόνο στο στήθος. Νόμισα ότι θα σωριαστώ στη σκηνή. Όμως, έσφιξα τα δόντια, γιατί έπρεπε να βγάλω την παράσταση. Δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό. Με το που έπεσε, όμως, η αυλαία δεν άντεξα άλλο. Με μετέφεραν στο νοσοκομείο κι εκεί κατάλαβα ότι για πρώτη φορά είχα παίξει σε... απόσταση αναπνοής με τον Χάρο».

Το όνειρο και οι δύσκολες ώρες
Ο ηθοποιός δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να αφήσει το κοινό να περιμένει. «Είπα στο γιατρό: "Κάντε μου μια ένεση για τον πόνο, να πάω να παίξω, να μην αφήσω τον κόσμο να φύγει απογοητευμένος από το θέατρο, και μετά επιστρέφω για τις εξετάσεις". Ο γιατρός όμως ήταν καταπέλτης: "Τι λέτε, εσείς έχετε υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Θα μπείτε στην εντατική". Τότε κατάλαβα τη σοβαρότητα της κατάστασης και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πώς θα το πω στην 82άχρονη μητέρα μου, Όλγα, η οποία είναι ο μόνος λατρεμένος άνθρωπος που έχω στη ζωή».

Δεν δείχνει να τον τρομάζει η ιδέα ότι πέρασε... ξυστά από το θάνατο. «Όχι, το θάνατο δεν τον φοβόμουν. Ούτε και τότε φοβήθηκα. Το μόνο που με τρομάζει στη ζωή μου είναι να μείνω ανήμπορος σε ένα κρεβάτι. Δεν μπορώ να βλέπω στα μάτια των ανθρώπων πόνο και δυστυχία, γι’ αυτό και παράτησα την ιατρική που σπούδαζα στο 5ο έτος. Έκλαιγα μαζί με τους συγγενείς για τον άνθρωπό τους που πέθαινε. Δεν το άντεχα αυτό. Έτσι, ακολούθησα το όνειρο που είχα από παιδί. Έγινα ηθοποιός για να δίνω χαρά στον κόσμο. Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό στη ζωή. Το χιούμορ που διαθέτω με βοήθησε για άλλη μια φορά. Ο κυρ-Θάνατος φαίνεται ότι δεν είχε ξαναγελάσει τόσο με τα αστεία μου και είπε να μη με πάρει μαζί του (Γέλια.)».

Φάρμακο η αγάπη του κόσμου
Προσπαθεί να κάνει όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη τη συζήτηση, αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται. Εκείνο τον καιρό πέρασε τη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του. Το παραδέχεται. Μία εβδομάδα που έμεινε στο νοσοκομείο ήταν για εκείνον σκληρή δοκιμασία. Ήθελε να ξαναγυρίσει σε αυτό που αγαπάει.

«Έλεγα στον εαυτό μου: "Είσαι δυνατός, πρέπει να το ξεπεράσεις γρήγορα. Η σκηνή και ο κόσμος, που σ’ αγαπάει, σε περιμένουν. Και πράγματι αυτά τα δύο "μαζί με το χιούμορ μου" με βοήθησαν να το ξεπεράσω. Αυτές τις δύσκολες ώρες κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχεις φίλους και να έχεις δώσει στον κόσμο χαρά. Δεν με πρόδωσαν ούτε οι φίλοι μου ούτε ο κόσμος. Η αγάπη τους μου έδωσε τη δύναμη να σηκωθώ γρήγορα από το κρεβάτι και να ξανανέβω στη σκηνή. Το θέατρο είναι η ζωή μου. Λατρεύω ό,τι κι αν κάνω στη δουλειά μου. Ιδιαίτερα αυτόν το ρόλο του βοηθού αστυνόμου που παίζω εδώ και 10 χρόνια και μπήκα στα Ρεκόρ Γκίνες. Αλλά πάνω απ’ όλα έχω εισπράξει μεγάλη αγάπη από τον κόσμο. Αυτό δεν το αλλάζω ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου».

Το δίδαγμα και η απόφαση
Άραγε αυτή η περιπέτεια του έμαθε κάτι; «Πολλά! Να νιώθω και να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Να δίνω σημασία στις μικροχαρές της ζωής. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Να θέλω να δίνω περισσότερα στο συνάνθρωπό μου. Να λέω: "Αφού είμαι καλά, μπορώ να κινήσω και βουνά". Να μετριάσω την τελειομανία μου. Τώρα ανεβαίνω με μεγαλύτερη διάθεση στη σκηνή για να χαρίσω γέλιο στον κόσμο. Και μπορεί να μην έχω παίξει κάποιους δραματικούς ρόλους που θα ήθελα, αλλά αυτή η ζεστασιά του κόσμου είναι για μένα όλη μου η ζωή. Δεν με ενδιαφέρει η δημοσιότητα, αλλά το ότι ο κόσμος με θεωρεί δικό του άνθρωπο. Ότι με σταματάνε στο δρόμο και με χαιρετάνε. Αυτό για μένα είναι επιτυχία».

Σε λίγο θα χτυπήσει το τρίτο κουδούνι. Ο Θωμάς πηγαίνει στο θέατρο μία ώρα νωρίτερα. Του αρέσει να μυρίζει το ξύλο του, να κάθεται στο καμαρίνι του και να ονειρεύεται. Όχι τον επόμενο ρόλο, αλλά τη χαρά που θα δώσει στον κόσμο.

«Πιστεύω ότι ήμουν καλός άνθρωπος, αλλά με αυτή την περιπέτεια έγινα καλύτερος. Τώρα θέλω να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου σε κάποιο ίδρυμα για παιδάκια που έχουν ανάγκη τη φροντίδα μας ή σε υπερήλικες που είναι μόνοι. Είναι πολύ σκληρό πράγμα η μοναξιά. Εγώ ευτυχώς δεν το ένιωσα αυτό. Είχα και έχω πολλούς δικούς μου ανθρώπους γύρω μου».

Μέσα από αυτή την περιπέτεια βγήκε πιο δυνατός: «Ο άνθρωπος κρύβει τεράστιες δυνάμεις μέσα του. Το μήνυμα που θέλω να στείλω στους ανθρώπους που υποφέρουν και το παλεύουν είναι να μην το βάζουν κάτω. Έχει πολλά δώρα για μας η ζωή. Είναι γλυκιά σαν τη σοκολατόπιτα, που ήταν το πρώτο πράγμα που ζήτησα όταν βγήκα από την εντατική!».