Τα τελευταία χρόνια η απουσία της από την τηλεόραση είναι αισθητή. Ωστόσο, με την ξαφνική εμφάνισή της σε ένα διαφημιστικό σποτ μαζί με τον Χρήστο Πάρλα κατάφερε για ακόμη μία φορά να «κλέψει» την παράσταση και να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω της.
Τη συνάντησα στο καμαρίνι της στο Θέατρο «Γκλόρια», στο οποίο ξεκίνησαν πρόσφατα οι παραστάσεις της ξεκαρδιστικής κωμωδίας «Σ αγαπώ στα ροζ».
Είχα πάντα την απορία, γιατί άραγε ένα τόσο φωτεινό και επιτυχημένο πρόσωπο της τηλεόρασης να μην το βλέπουμε σε κάποιο από τα δεκάδες σίριαλ που παίζονται στη μικρή οθόνη. Ίσως θα μπορούσα να το δικαιολογήσω εν μέρει αν η Μαρία Αλιφέρη είχε παχύνει, ασχημύνει ή είχε πάψει να λάμπει με το πέρασμα των χρόνων. Δεν συνέβη, όμως, κάτι τέτοιο. Αντίθετα, θα έλεγε κάποιος ότι η αγαπημένη ηθοποιός έχει βρει τον τρόπο να διατηρεί την εφηβική λάμψη της, να σε γοητεύει με το λόγο της και να σε κατακτά με το ήθος και την ευγένεια που εκπέμπει!
Κυρία Αλιφέρη, έχω διαβάσει ότι δεν υπήρξε θεατρική σεζόν που να μην έχετε παίξει στο θέατρο...
«Ούτε μία! Αν φανταστείς ότι δουλεύω από μαθήτρια στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με προσωρινή άδεια σαν εξαιρετικό ταλέντο, γιατί τότε ήταν απαραίτητη προϋπόθεση η άδεια, πέρασα από επιτροπή και ξεκίνησα θέατρο το 73-74».
Να μιλήσουμε για τη θεατρική παράσταση που αναφέρεται στο πολύ επίκαιρο θέμα της συμβίωσης των ομοφυλόφιλων.
«Είναι πολύ σύγχρονο έργο. Διαπραγματεύεται τις συζυγικές σχέσεις και την αντιμετώπιση των γονιών όταν μαθαίνουν ξαφνικά ότι ο γιος τους είναι ομοφυλόφιλος. Όλο αυτό σε μια πολύ χαριτωμένη κωμωδία. Το έργο των Ρον Κλαρκ - Σαμ Μπόμπρικ, που στο εξωτερικό ανέβηκε με τον τίτλο Norman is that you?, στην ελληνική απόδοση του Γιώργου Δοξαστάκη με σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου έγινε Σ αγαπώ με τα ροζ. Η αλήθεια είναι ότι τόσο το θέμα όσο και η πλοκή του σεναρίου εκπλήσσουν ευχάριστα το ελληνικό κοινό. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει σε ελληνική θεατρική σκηνή. Με τον τίτλο Η δικιά μας είχε ανέβει και το 1983 από το θίασο των Κάκιας Αναλυτή και Κώστα Ρηγόπουλου και ήταν ήδη προχωρημένο για την εποχή του».
Πώς εισπράττει το κοινό το έργο κυρίως τώρα, που είναι πολύ επίκαιρο λόγω της νομιμοποίησης της συμβίωσης;
«Υπάρχει μια διαφοροποίηση στον κόσμο. Υπάρχει μια συγκρατημένη αντίδραση, μια έκπληξη, επειδή ρίχνει μια θετική ματιά στο κεντρικό νόημα του έργου. Για παράδειγμα, εκεί που ακούγεται από το στόμα της μάνας, δηλαδή από μένα, η φράση: Αν αυτό είναι η ευτυχία του, ποιοι είμαστε εμείς που θα τον εμποδίσουμε;. Κάπου περνάει κάποια μηνύματα και βλέπεις ότι οι νεότεροι χαίρονται και οι μεγαλύτεροι συμφωνούν, αλλά με κάποιες επιφυλάξεις. Το σημαντικό είναι ότι μας βάζει όλους στον προβληματισμό πώς θα το αντιμετωπίζαμε, αν κάποτε συνέβαινε στη δική μας οικογένεια Η αντιμετώπισή μας θα ήταν σωστή ή λανθασμένη; Θα κερδίζαμε ή θα χάναμε το παιδί μας, αν καταδικάζαμε τις επιλογές του;
Εσείς πώς θα αντιδρούσατε αν βιώνατε αυτή την κατάσταση;
«Δεν θα κάνω τη μοντέρνα. Και δεν θα πω ότι θα το ήθελα, δεν θα με ένοιαζε καθόλου κ.λπ., αλλά αυτό δεν θα άλλαζε ίχνος από την αγάπη μου για το παιδί μου, αυτό δεν το συζητάω».
Τα νέα παιδιά πώς προσεγγίζουν το έργο;
«Πιο χαλαρά, αλλά και αυτό δεν αποτελεί κανόνα. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις και στους νέους και στους μεγάλους, άλλοι πιο χαλαρά και άλλοι πιο επιφυλακτικά. Είναι τόσο χαριτωμένος ο τρόπος που εξελίσσονται οι καταστάσεις και γεννιούνται τα ερωτήματα πάνω στα οποία καλούνται να απαντήσουν οι γονείς, που όλοι το διασκεδάζουν. Διδάσκει τους γονείς με χιούμορ και σωφροσύνη. Πάμε καλά και η παράσταση θα σταματήσει για το Πάσχα και θα συνεχίσουμε αμέσως μετά έως τα τέλη Μαϊου».
Εκτός από το θέατρο, διδάσκετε και σε δραματική σχολή, έτσι δεν είναι;
«Ναι, διδάσκω σε δραματικές σχολές εδώ και 9 χρόνια. Φέτος διδάσκω στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Θέατρο Μεσογείου».
Αυτή η δραστηριότητα σας φέρνει κοντά στα νέα παιδιά που ονειρεύονται ό,τι κι εσείς στο ξεκίνημά σας. Πώς είναι τώρα να βρίσκεστε στην έδρα και να τους μεταγγίζετε την υποκριτική τέχνη;
«Έλεγα ότι αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση που νιώθω στη σκηνή δεν θα μου την έδινε τίποτα άλλο. Σε πληροφορώ ότι μου τη δίνει η διδασκαλία. Δεν το φανταζόμουν. Νιώθεις υπευθυνότητα απέναντι στα παιδιά. Έχεις εμπειρία να τους μεταδώσεις».
Να υποθέσω πως το γεγονός ότι δεν αποκτήσατε παιδιά εξισορροπείται από τη σχέση σας με τα παιδιά αυτά;
«Βέβαια. Να σας πω και κάτι: και η οικογένεια και τα παιδιά θεωρώ ότι είναι αφορμές αγάπης, ακόμη και η δουλειά σου είναι αφορμή να αγαπήσεις το αντικείμενο, το κοινό, τους συναδέλφους σου, τον εαυτό σου. Το παιδί είναι μια αφορμή της ζωής για αγάπη.
Αν η αγάπη είναι ανιδιοτελής, δεν νομίζω ότι παίζει ρόλο αν αυτό το παιδί είναι δικό σου ή κάποιου άλλου. Μιλάμε για την ουσιαστική έννοια του όρου. Αγάπη σημαίνει δοτικότητα, προσφορά».
Υπήρξατε η εθνική παρουσιάστρια και ηθοποιός από τα 18. Πόσο εύκολο είναι να αναμετρηθείς με τη δόξα και να μείνεις σεμνός;
«Δοκιμαζόμαστε ανά πάσα στιγμή. Επειδή πιστεύω βαθύτατα ότι πάνω απ όλα είναι ο άνθρωπος, όλα είναι αφορμές για να γίνουμε καλύτεροι. Όλα, ακόμη και ένας γάμος, ένα παιδί, η δουλειά μας, αν δεν μας κάνουν καλύτερους, δεν έχουν νόημα να υπάρχουν».
Εκτός από το θέατρο και τη διδασκαλία, με τι άλλο ασχολείστε αυτή την περίοδο;
«Γράφω. Αυτή ήταν η μεγάλη μου διέξοδος από παιδί. Γράφω μυθιστόρημα και ποίηση. Παλιότερα βέβαια έγραφα και στίχους. Έχω δώσει μάλιστα και είμαι περήφανη γι αυτό στίχους μου στο μέγιστο Κώστα Χατζή και έχουν γίνει τραγούδια, όπως Ο σακάτης, Ο τσαγκάρης ο Μηνάς κ.ά.».
Σας χαρακτηρίζει μια γαλήνη σαν να μη δίνετε δεκάρα στο ότι κάποτε ήσασταν στη κορυφή και σήμερα δεν είστε τόσο μέσα στα πράγματα. Άλλοι κάνουν μια επιτυχία και αν μείνουν μια σεζόν εκτός τηλεόρασης, αρρωσταίνουν. Πώς το καταφέρνετε;
«Εγώ θα έλεγα ότι είναι ψάξιμο. Επειδή από παιδί όλα όσα μου συνέβαιναν τα περνούσα από ένα φίλτρο για να μάθω περισσότερο τον εαυτό μου και, αν βρω κάτι καλό, να το βγάλω προς τα έξω, ξέρω σε μεγάλο βαθμό τι θέλω, τι μου αρέσει, τι με κάνει ευτυχισμένη. Νιώθω γεμάτη, χορτασμένη, καλυμμένη. Πατάω γερά στα πόδια μου ανά πάσα στιγμή».
Τι όνειρα κάνετε για το μέλλον;
«Δεν ήμουν ποτέ το ψώνιο που θα ήθελα να παίξω τους Χ ρόλους για να δικαιωθώ, που θα μπορούσα σαν θεατρίνα να σου αναφέρω ένα σωρό, αλλά μεγαλώνοντας χαίρομαι αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή. Αυτό που με απασχολεί είναι να είμαι καλά με τον εαυτό μου, για να το πω πολύ απλοϊκά, και ό,τι ήθελε συμβεί. Έχω σχέδια, αλλά όχι εμμονές. Και αν δεν γίνει κάτι από αυτά που θα ήθελα, δεν μου αφαιρεί τίποτα. Είμαι καλυμμένη».
Σαν προσωπικότητα και σαν χαρακτήρας μοιάζετε αντιφατική με ένα επάγγελμα που ταυτίζεται με τα φώτα και τη δημόσια έκθεση. Έτσι δεν είναι;
«Αλήθεια είναι. Από την παιδική μου ηλικία ήμουν εσωστρεφής. Βέβαια, ήμουν και τολμηρή, διακινδύνευα, αλλά κατά τα άλλα... όστρακο».
Στη δουλειά σας κερδίσατε πολλά σε δόξα και χρήματα. Μέτρησαν αυτά στη ζωή σας;
«Καθόλου. Τίποτα απ όλα αυτά δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο, αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, αν δεν είσαι καλά μέσα σου».
Σήμερα, σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το Εγώ και τα υλικά αγαθά, πώς επιβιώνει αυτή η θεωρία της Μαρίας;
«Αυτή είναι η μάχη μας. Να ξεπεράσουμε το Εγώ μας. Αυτή η μάχη δεν θα κερδηθεί ούτε από ηγέτες και νόμους, αν ο καθένας δεν βάλει το λιθαράκι του... Να ξεπεράσουμε το Εγώ μας».
Η πείρα βοηθάει σ' αυτό;
«Αν αυτή η πείρα δεν έχει κίνητρο την αγάπη, δεν μπορείς να το κάνεις ούτε να το αναγνωρίσεις. Γιατί για να τον δεις τον άλλο, πρέπει να ξεχάσεις το Εγώ σου. Αν μπορείς να μείνεις πίσω, να δώσεις χρόνο στον άλλο, τότε όλα φτιάχνονται».
Στο χώρο που βρίσκεστε τα νέα παιδιά με μία επιτυχία καβαλάνε το καλάμι και κάνουν τα πάντα για να γίνουν διάσημα αμέσως. Πώς το βλέπετε αυτό;
«Τα παιδιά τα πνίγει ένα σύστημα που είναι έτσι διαμορφωμένο. Λίγο το κύτταρο της οικογένειας που έχει σπάσει, η παιδεία, η κοινωνία που δεν έχει αρχές, γίναμε άπληστοι, κανίβαλοι. Το σύστημα είναι τέτοιο, που τα παγιδεύει μέσα στην εικόνα μη υγιών προτύπων. Τα συνθλίβει. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη γενιά αυτή, όπως αυτή θα είναι υπεύθυνη για την επόμενη γενιά. Εμείς έχουμε κάνει λάθη σαν γονείς, σαν δάσκαλοι! Δεν φτιάξανε αυτά το σημερινό κόσμο, εμείς τον διαμορφώσαμε».
Γιατί δεν σας βλέπουμε στην τηλεόραση; Τόσες σειρές γίνονται.
«Κατά καιρούς κάποιες λιγοστές προτάσεις που μου έγιναν δεν με ενδιέφεραν. Αυτά που θα με ενδιέφεραν δεν σκοτώθηκα να πάω να τα προτείνω».
Τι απαντάτε σε όλους όσοι σας αγνοούν τηλεοπτικά;
«Τους κλείνω το μάτι και τους απαντώ: Σας αγαπώ».
Σας λείπει η τηλεόραση;
«Ναι, μου αρέσει. Την αγαπάω, την ξέρω και την έχω σεβαστεί. Κάτι πέρα από αυτά που έχω κάνει θα ήταν πρόκληση για μένα. Είμαι ανοιχτή και σε ακραία σατυρικούς ρόλους».
Στον κινηματογράφο;
«Όταν βγήκα στο χώρο της υποκριτικής, έπεσα στην πτώση του Φίνου. Δεν έχω εμπειρία από κινηματογράφο, αλλά θα ήθελα να αποκτήσω».
Πολλοί προσπάθησαν να σας μιμηθούν στην τηλεόραση, αλλά απέτυχαν
«Εγώ το γένναγα όλο το πράγμα. Η διαφορά του τότε από το τώρα είναι ότι σήμερα σερβίρονται όλα έτοιμα και ο παρουσιαστής έρχεται σαν διεκπεραιωτής. Εγώ τότε είχα πάει έξω, τα είχα παρακολουθήσει, ξημερωνόμουν όλη τη νύχτα να φροντίσω και την τελευταία λεπτομέρεια. Το ζούσα, το κατείχα από την κούνια του το πράγμα και αυτό περνούσε στον τηλεθεατή, νομίζω. Ίσως γι αυτό και τα ίδια παιχνίδια με ταλαντούχους ανθρώπους δεν πέτυχαν».
Συναισθηματικά είστε καλυμμένη;
«Ναι, ευτυχώς είμαι γεμάτη και μάλιστα με θυμώνει που κάποιοι παραπονιούνται από απληστία και τα θέλουν όλα. Κι έτσι χάνουν το παρόν. Νιώθουν ότι τους λείπουν πράγματα λες κι αυτά που έχουμε μας τα χρωστάει κάποιος. Δόξα τω Θεώ, είμαστε καλά».
Μια συμβουλή στα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί;
«Ήθος. Να μην ξεπουλάνε τον εαυτό τους. Επειδή είναι μια σειρήνα η δουλειά μας, να προχωράνε με αυτοσεβασμό».
ΑΡΙΑΝΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
