Ωφέλιμο και νόστιμο λαχανικό, το σπανάκι, με χαρακτήρα και ιδιαίτερη ένταση. Τόση, που χρειάζεται μαγειρική τέχνη να τιθασεύσει την γευστική του αυθάδεια και να αναδείξει τον ευγενικό χαρακτήρα του που κρύβεται από πίσω.

Η καλή σπανακόπιτα χρειάζεται μέτρο στη ποσότητα του σπανακιού και συνήθως αυτό επιτυγχάνεται μέσα απ’ τη λιτή χρήση του, σε λεπτές πίτες που η αναλογία φύλλου προς σπανάκι δημιουργεί ισορροπία.

%PHOTO1%

Οι καλοί μάγειρες όμως πέρα απ’ τη λεπτή σχετικά γέμιση στις πίτες τους χρησιμοποιούν γευστικά αντισταθμίσματα στην ένταση του σπανακιού. Συνήθως τα βρίσκουν σε αρωματικά χορταρικά όπως άνηθο, μάραθο, καυκαλήθρες, μυρώνια ή και σε άλλα υλικά όπως τυρί. Το σκέτο σπανάκι σε μεγάλη ποσότητα, παρόλο το απαραίτητο σοταρισμένο κρεμμύδι, μπορεί να γίνει κουραστικό στη μπουκιά, αν δεν ισορροπήσει με κάποιο συμπληρωματικό υλικό με έντονο χαρακτήρα. Και εκεί βρίσκεται όλη η τέχνη της κάθε συνταγής σπανακόπιτας, κατά την δικιά μου εμπειρία.

Όταν είδα πρόσφατα τη φίλη μου Μάνια Διαμαντοπούλου, ιδιοκτήτρια του εστιατορίου Οδός Ονείρων στον Πύργο της Ηλίας, να ανεβάζει ένα ποστ στο facebook με μια σπανακοπρασόπιτα με φέτα, ομολογώ ότι κάτι σκίρτησε μέσα μου. Η ιδέα του συνδυασμού του σπανακιού με πράσο ήταν κάτι που δεν είχα δοκιμάσει και καθώς έχω πολλή εμπιστοσύνη στο γούστο της, ήμουν σίγουρος ότι θα βγει κάτι καλό. Άλλωστε η Μάνια μπλέχτηκε στη μαγειρική επαγγελματικά, προερχόμενη από ερασιτέχνισσα οικιακή μαγείρισσα, όπως περίπου και εγώ και έτσι συχνά έχουμε την ίδια οπτική. Με ρίζες από τη Σίφνο τη ‘μαγειρομάνα’ και μεγαλωμένη σε καλό αστικό Αθηναϊκό σπίτι, η Μάνια έχει εξαιρετική αίσθηση γεύσης με το απαραίτητο υπόβαθρο κουλτούρας, κοινωνικότητας, αισθητικής και του je ne sais quoi, που χρειάζεται για να κάνει μαγαζιά επιτυχίες. Πράγμα που έκανε για χρόνια στην αγαπημένη μας Σίφνο, με το ομώνυμο μαγαζί«Οδός Ονείρων» πρώτα στον Αρτεμώνα, μετά στην Απολλωνία και στη συνέχεια στην Ηλεία, όπου αποφάσισε να ζει εδώ και λίγα χρόνια.

%PHOTO1%

Με έμπνευση λοιπόν την ιδέα πίσω απ’ την συνταγή της Μάνιας, αποφάσισα να πειραματιστώ με τον συνδυασμό σπανακιού-πράσου και λευκού τυριού ως τα βασικά στοιχεία της γέμισης της σπανακοπρασοτυρόπιτάς μου, η οποία βεβαίως σε τίποτα άλλο δεν μοιάζει με της Μάνιας όπως θα παρατηρήσετε.
Γιατί εκεί έκανα μια βασική επιλογή που ο περισσότερος κόσμος δεν θα έκανε ή δεν θα σκεφτόταν να δοκιμάσει, η οποία και αποδείχτηκε καταλυτική στο αποτέλεσμα.

Αντί να χρησιμοποιήσω φρέσκο σπανάκι, χρησιμοποίησα κατεψυγμένο. Γκραν Σουξέ!

Η σχεδόν κρεμώδης υφή του ψιλοκομμένου σπανακιού σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα υλικά στη γέμιση, δημιούργησε μια ιδιαίτερα εξευγενισμένη σπανακόπιτα με ισορροπίες που πέρα από γευστικά, λειτούργησαν και σε επίπεδο υφών.

Το σχόλιο ‘η καλύτερη σπανακόπιτα που έχω ποτέ φάει’ απ’ τη μάνα μου, δεν το αποσπάς εύκολα, αν δεν άξιζε πραγματικά το αποτέλεσμα.

Αλλά και σε συναδέλφους στο γραφείο που έδωσα να δοκιμάσουν, ομολογώ ότι τα σχόλια που πήρα ήταν ενθουσιώδη και όλα χαρακτήριζαν τη γεύση πολύ εξευγενισμένη, φίνα, με λεπτές ισορροπίες και σε τέλειο φύλλο.

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος δε ότι ήταν η χρήση του συγκεκριμένου κατεψυγμένου ψιλοκομμένου σπανακιού, σε ανάμιξη με πράσο και ανθότυρο, που απογείωσε την συγκεκριμένη σπανακόπιτα. Την έκανε ελαφριά και ευγενή. Με άλλα λόγια, η σπανακοπρασόπιτα αυτή απέκτησε σαφώς αστικό χαρακτήρα, χωρίς απώλεια γευστικής ταυτότητας.

Δες τη συνταγή με κλικ εδώ.

Περισσότερα θέματα και συνταγές από το Cusina di Caruso μπορείς να βρεις εδώ.