Φευ, η πρόθεση ως σωστή νονά δεν είναι να συνταιριάσω την ωραία συνταγή του pandespani με την τραγική γλαφυρότητα οποιουδήποτε συγγραφέα, συμπεριλαμβανομένης της επικαιροφαγωμένης κυρίας Διβάνη, την οποία ούτε γνωρίζω ούτε έχω διαβάσει -οπότε no comment επί του έργου της. Ποιά νονά άλλωστε, χαραμίζει το βαφτιστήρι της, ακριβώς μετά τα βαφτίσια και τα γκουρμέ της αγουρολαδώματα? Στον τίτλο (μόρφωσης) εντοπίζεται το ενδιαφέρον και ο εξίσου –ένεκα αυτού- ‘βαθύς’ προβληματισμός, και στη γεύση βεβαίως εν προκειμένω, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα, καθότι εύκολα η διανόηση γίνεται σαλάτα.
Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό, γραμμένο στην έξοχη daily mail, στο ακαδημαϊκό τροκτικό, στην κατσαρίδα, τον αρουραίο ή ακόμα και στους νευρικο-ϋορκέζικους Times ότι προσωπικότητες όπως ο Τζόις, ο Κάφκα ή ο Χέμινγουέι όταν συστήνονταν έλεγαν κάτι του τύπου: ‘Hello, Ernest (ή Τζέιμς ή Φρανκ), I’m intellectual”… Τέτοια ήταν η αυτοπαρουσίασή τους, και μετά, ειδικά ο Χέμινγουέι τσούγκριζε υπομειδειών το ποτήρι του με το papa doble! Vivas.
Η ‘κατάσταση διανοούμενος’ δεν είναι τίτλος υψηλής πνευματικής καλλιέργειας που αποδίδεται (σε όσους τεσπα αποδίδεται) από τους άλλους, τους μη-διανοούμενους επειδή οι δεύτεροι αναγνωρίζουν κάτι παραπάνω στους πρώτους. Ηellooo… λάθος μέγα αν το πιστεύετε κι εσείς, στο οποίο σαφώς είχα υποπέσει η αδιάβαστη. Τον τίτλο, τον κοτσάρει –άμεσα ή έμμεσα- ο καθείς στον εαυτό του στο πλαίσιο του επαγγέλματος ή της μετεκπαίδευσης (μετράνε και τα σεμινάρια αλλά μόνο τα σοβαρά). Δείγμα νόμπελ δεν προαπαιτείται. Και ο τελευταίος social climber που τσακίζει τα ενσταντανέ του στο facebook δικαιούται εν δυνάμει τον τίτλο, πόσω μάλλον όποιος ετοιμόλογος εξασκεί την εξυπνάδα του τουϊτάροντας οτιδήποτε τούρθει στο κεφάλι, κατά προτίμηση πριν φτάσει να μετρήσει ως το πέντε –δέκα ήταν παλιά, αλλά οι εποχές κυρίες και κύριοι, τρέχουν να ξεπεράσουν τις εκδόσεις των smartphones.
Ο χρόνος, αυτός ο ανέκαθεν δυνάστης του χθες και του σήμερα, σπάνια εξανεμίζεται σε υπερφίαλα αποσιωπητικά. Όσος περισσεύει χάρη στην τεχνολογία, αναλώνεται εξαιτίας της επιρροής της. Έρμα εν ανεπαρκεία, commodity-αναλώσιμο. Ποιός προλαβαίνει να εξετάζει, ν’ αναλογίζεται, να διανοείται, όταν προέχει να δείξει διαδικτυακά την παρουσία του? Οι κλισέ τελείες εν σειρά δεν δηλώνουν ούτε εκκρεμή σκέψη, ούτε ατελές λόγω συγκίνησης νόημα υπό διερεύνηση, κάτι προς υπονοούμενο. Το εγώ υπερβαίνει τη σκέψη, γι’ αυτό και δεν σωπαίνει (να σκεφτεί ή να αισθανθεί-συναισθανθεί), τουιτάρει το μεγαλείο του και το ντεκοράρει με διανοουμενίστικη στίξη. 1-2 άντε 5 λέξεις, 70 τελείες και 40 θαυμαστικά. Extreme make over σαλάτα νοήματος.
Τα παλιά χρόνια, ο διανοούμενος σχετιζόταν εξ ορισμού με την κάπως απύθμενη φιλοσοφική σκέψη, καθότι ήταν αυτός ειδικά που σκεφτόταν σε βάθος. Την καθημερινή προσέγγιση του προβληματισμού που δεν απαιτούσε νοητική κατάδυση, ε... που να πάρει, την είχε στο τσεπάκι –δεν γίνεται να είσαι άσος στην κβαντική άμα δεν μπορείς να λύσεις εξίσωση με έναν κακόμοιρο (x) άγνωστο. Σωστά? Αυτός, ο παλιός-αλλιώς λοιπόν, εντελώς μεταξύ μας η κοζερί, ήταν επιπλέον απίστευτα παράξενος τύπος, γραφικός· ντιπ αλλόκοτος, weirdo κι ενίοτε ομφαλοσκόπος: άκουγε, συλλογιζόταν, καμιά φορά το κεφάλι του πάθαινε υπερθέρμανση γιατί κλεινόταν εκεί μέσα και μελετούσε ποιός ξέρει τί, θλιβόταν κάποτε και τούβγαινε σε αντικοινωνικότητα ή στο αντίθετο, ο παλιός-αλλιώς ήταν σκέτη σχιζοφρένεια· κι όταν μίλαγε ή έγραφε σοφίλιαζε τα ελλειπτικά νοήματα με την τσιγκουνιά λέξεων, πέταγε κάτι συμπυκνωμένο σαν δοκίμιο κι αν ήσουν αφηρημένος σε μπέρδευε. Περίεργα πράγματα, σας λέω, πιστέψτε με.
Σήμερα, όλ’ αυτά έχουν ευτυχώς απλουστευθεί. Δηλώνεις διανοούμενος και πάραυτα είσαι, πάει τέλειωσε. Ούτε αριθμός πρωτοκόλλου χρειάζεται, ούτε ΑΦΜ, ούτε ΑΜΚΑ. Για εκκεντρικές παραξενιές, φλιπαριστές πτήσεις στα βαθιά και αναχρονιστικά κολλήματα με κάτι μπανάλ έννοιες όπως η συνέπεια, τίποτ’ ανθρώπινες αξίες και άλλα τέτοια πασέ ούτε λόγος. Μπορείς να στοιβάζεις μπουλουκηδόν τα σχόλια, τις απόψεις επί παντός, το σύγχρονο ‘είναι’ σου θέλει πολύ χώρο να απλωθεί όχι κανα μικρό δικό του δωμάτιο, να υπάρχει τέλος πάντων άνετα το τιτλοφορεμένο ‘εγώ’ και οι followers. Βλέπε λοιπόν και την καταπληκτική διανοούμενη σαλάτα. Βαφτίστηκε πια, οπότε ανήκει κι αυτή στην πιο τρέντι επιφανή κάστα του διαδικτύου.
Αν ο τυχαίος προβληματισμός ξεχείλωσε τόσο δα καλοκαιριάτικα κι από ‘βαθύς’ έγινε ‘βαρύς’ (τα εισαγωγικά ισχύουν), συγνώμη φίλοι μου. Ένα γράμμα κακοκάθισε. Κι η συνολική εγωπάθεια βεβαίως, αλλά αυτά είναι ασήμαντα πράγματα, δεν πέθανε και κανένας. Συντομεύω άρα, προέχει ως γνωστόν η διανοούμενη συνταγή κι άλλη φορά θα γράψω για την ιστορία (και τη σπάνια συνταγή) της συγνώμης.
Καρπούζι και ντομάτα σε ολική επαναφορά. Η σοφιστικέ συνύπαρξη των δύο φαινομενικά αταίριαστων φρούτων -ναι, η ντομάτα έχει το παράδοξο να θεωρείται ακόμη φρούτο στη βοτανική-βασίζεται στην ανόμοια γλυκάδα τους και στον κοινό ζουμερό τους χαρακτήρα. Πετυχημένο γευστικά το αποτέλεσμα, ευχάριστα δροσιστικό και μάλλον λάιτ. Μονοσήμαντη χρωματικά, η σαλάτα δείχνει ωραία πληθωρική στο μπολ και στο τραπέζι. Αν την κάνετε, μπορείτε να παίξετε με τον βασιλικό (φωτό) και τη μέντα, αλλάζοντας το ένα φρέσκο αρωματικό υλικό με το άλλο ή συνδυάζοντάς τα.
Ταιριάζουν εξίσου. Δοκιμάστηκε επίσης με χοντροσπασμένα φιστίκια Αιγίνης (νοστιμότατα, αφιχθέντα απευθείας απ’ το νησί δια χειρός της φίλης μου Ιωάννας) και ο γευστικός τόνος ανέβηκε. Δεν φαίνονται σ’ αυτές τις φωτό, αλλά προστέθηκαν στην εκτέλεση.
Τελευταίο αλλά σημαντικό: Μην παραλείψετε τη ζάχαρη γιατί όπως και το αλάτι εδώ συντονίζει τη γεύση. Αφήστε που μια τόση δα παραξενιά αρμόζει σ’ ό,τι διανοουμενίζει (το ρήμα απλώς δεν υπάρχει).
Με δυο λόγια: Άκρως καλοκαιρινή σαλάτα που προκαλεί ξάφνιασμα σαν χαρούμενη γνώση. Ανεπιφύλακτα προτείνεται. Θα την απολαύσετε.
Προετοιμασία: 10 λεπτά. Η ποσότητα του καρπουζιού είναι λίγο περισσότερη από αυτή της ντομάτας. Σημειώνεται πως οι ντομάτες αποφλοιώνονται εύκολα αν βουτηχτούν για 30 δευτερόλεπτα σε βραστό νερό. Εύκολη και γρήγορη συνταγή.
Υλικά (για 4 άτομα)
Kαρπούζι από 2 μεγάλες φέτες, χωρίς τα σπόρια, κομμένο πρώτα σε κομμάτια και μετά σε κύβους 2 εκατ. (περίπου 5-6 φλ.)
4 ώριμες σφιχτές ντομάτες χωρίς τη φλούδα, κομμένες σε κύβους 2 εκατ.
1/3 από ένα μικρό κρεμμύδι, κομμένο σε πολύ λεπτές φέτες
1 φλ. βασιλικό πλατύφυλλο (20 φύλλα περίπου) ή μέντα, σε λεπτές λωρίδες
6 κ.σ. ελαιόλαδο
1 ½ κ.σ. ξύδι (κανονικό κόκκινου κρασιού)
1 κ.γ. ξίδι balsamico
2 πρέζες ζάχαρη
1 κ.γ. χοντρό αλάτι
χοντροσπασμένο πιπέρι
½ φλ. φιστίκια Αιγίνης χοντροσπασμένα
½ φλ. φέτα σε πολύ μικρά κυβάκια 0.5 εκατ. (προαιρετικά)
έξτρα βασιλικός για το σερβίρισμα
Ετοιμάζετε τη σαλάτα: Σε μπολ βάζετε τα κομμάτια της ντομάτας, του καρπουζιού, τον βασιλικό (ή τη μέντα) και το κρεμμύδι. Ρίχνετε το μισό αλάτι και ανακατεύετε για 1 λεπτό.
Αφαιρείτε το κρεμμύδι (όσο περισσότερο μπορείτε, χωρίς άγχος -γίνεται εύκολα γιατί είναι σε ροδέλες) από τη σαλάτα και το κρατάτε χωριστά.
Αναμιγνύετε καλά (σε σέικερ) το ελαιόλαδο, το ξίδι (κόκκινο και μπαλσάμικο), τη ζάχαρη, το υπόλοιπο αλάτι και πιπέρι. Αδειάζετε το μείγμα στη σαλάτα και ανακατεύετε. Δοκιμάζετε και διορθώνετε αν χρειάζεστε.
Σερβίρισμα: Μεταφέρετε σε μπολ σαλάτας (κάπως ανοικτό) ή σε πιάτα, προσθέτετε από πάνω τα φιστίκια Αιγίνης και τα κομματάκια φέτας (αν τα χρησιμοποιήσετε). Βάζετε χώρια στο πλάι το κρεμμύδι και 1-2 κορυφές βασιλικού. Έτοιμη. Τη δροσιά της νάχετε (μόνο το καλοκαίρι φυσικά ;p).
