Μέχρι να διαγνωστείς με καρκίνο του μαστού ήσουν τακτική στο ετήσιο check-up;

Όχι είχα να κάνω τρία χρόνια εξετάσεις. Όπως ξέρουμε όλοι ο καρκίνος είναι σαν ίωση. Όμως υπάρχουν πολλές μορφές καρκίνου που είναι ιάσιμες. Οι προληπτικές εξετάσεις μαστού μπορούν να σώσουν ζωές. Λένε ότι όταν φτάσεις στο σημείο να πιάσεις τον όγκο έχει προχωρήσει αρκετά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Πώς το καταλάβες και πώς το έμαθες ότι νοσείς;

Για πολλά χρόνια έκανα ψυχοθεραπεία συγκεκριμένα βιοσύνθεση και ακόμα εξακολουθώ να βλέπω ψυχολόγο. Η βιοσύνθεση είναι ένα κομμάτι της ψυχοθεραπείας που έχει να κάνει πάρα πολύ με το σώμα σου και πώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα που το επηρεάζουν. Για παράδειγμα βρίσκεσαι σε ένα meeting στη δουλειά και ενώ θες να μιλήσεις νιώθεις ότι μπλοκάρει ο λαιμός σου, σαν να έχεις έναν κόμπο. Αυτό είναι ψυχολογικό-κάτι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Είχα λοιπόν πάει διακοπές με τον άνδρα μου και ενώ ήμασταν καλά, χαλαρά και όμορφα, ένιωσα ότι κάτι έχω και μάλιστα του είπα ότι μόλις γυρίσουμε στην Αθήνα θέλω να πάω να κάνω εξετάσεις- μαστογράφία και υπέρηχο . Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλά ήταν κάτι που το ένιωσα.

Και;

Έτσι και έγινε με το που γυρίσαμε πήγα για μαστογραφία. Εδώ θέλω να πω ότι επέμενα πολύ για να το βρω γιατί το διαισθανόμουν όπως προείπα, βέβαια ο ακτινολόγος που μου βρήκε κάποιες αποτετανώσεις και στους δύο μαστούς, μου είχε πει ότι δεν είναι κάτι σοβαρό. Και το λάθος του ήταν που δεν με έστειλε να κάνω υπέρηχο γιατί στον υπέρηχο τελικά βρέθηκε ο όγκος. Έπειτα επιβεβαιώθηκε από τη βιοψία που έγινε ότι ήταν καρκίνος. Συγκεκριμένα μου τηλεφώνησε ο ακτινολόγος την ώρα που ήμουν στη δουλειά και μου το ανακοίνωσε.

Πού εργαζόσουν τότε και σε ποιον τηλεφώνησες δίχως σκέψη;

Τα τελευταία 20 χρόνια εργάζομαι στο χώρο του Digital. Τώρα είμαι Digital Key Account & Strategy Manager στην εταιρεία Aboutnet και εκείνη την περίοδο μόλις είχα ξεκινήσει τη συνεργασία μου εκεί. Τον πρώτο άνθρωπο που πήρα τηλέφωνο ήταν τον Πάνο, τον άνδρα μου και θυμάμαι τα 10 δευτερόπλεπτα κενού στη γραμμή. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν στείλε μου το τηλέφωνο του γιατρού, θέλω να τον πάρω να του μιλήσω εγώ ο ίδιος. Μην στα πολυλέω, μάζεψα όλες τις εξετάσεις μου και πήγα στον γιατρό μου τον κύριο Πεχλιβανίδη ο οποίος μου είπε ότι πρέπει να κάνω διπλή μαστεκτομή.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μετά από αυτά τα άσχημα μαντάτα;

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν στο γραφείο των γιατρών που μας έλεγαν επί δύο ώρες τι μπορεί να πάει στραβά. Δεν μας έλεγαν τα θετικά, μας έλεγαν μόνο τα αρνητικά.

Όπως;

Ότι μπορεί να χρειαστεί να πετάξουμε τις θηλές οπότε δεν θα έχεις θηλές και ίσως χρειαστεί να κάνεις τατουάζ, ότι μπορούν να μην πιάσουν τα expander και να πέσουν στο πάτωμα, ότι μπορούν να νεκρώσουν τα δέρματα και άλλα τέτοια…Δεν μπορείς να καταλάβεις το τι άκουγα. Και εγώ τους έλεγα: «Έχω καρκίνο! Αυτά γιατί μου τα λέτε; Έτσι και αλλιώς πρέπει να χειρουργηθώ, πρέπει να το κάνω είτε έχω 3% πιθανότητες είτε 95%. Δεν ήρθα στο γραφείο σας να σας πω ότι απλά δεν μου αρέσει το στήθος μου και φτιάξτε το».

Τι θυμάσαι από τις ημέρες του χειρουργείου;

Το πρώτο μου χειρουργείο ήταν 13 ώρες. Στα πλαίσια αυτού δεν θα ξεχάσω που καθόμουν στο καρεκλάκι για να με πάνε στο χειρουργείο και κλαίγαμε με τον σύντροφό μου ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ήμουν τρομερά φοβισμένη γιατί δεν ήξερα τι θα βρουν και σε τι κατάσταση θα είμαι όταν βγω από το χειρουργείο. Μέσα στην αίθουσα βέβαια τόσο ο αναισθησιολόγος όσο και η νοσοκόμα που δεν θυμάμαι καν ποια ήταν, προσπαθούσαν να με εμψυχώσουν. Μάλιστα η νοσοκόμα έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε: μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά. Όταν ξύπνησα με διαβεβαίωσαν ότι όλα πήγαν καλά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Έχεις μια κόρη που είναι σήμερα 12 ετών. Πόσο δύσκολο ήταν να της εξηγήσεις τι συμβαίνει;

Την Βιβή την είχαμε ενημερώσει πριν από το χειρουργείο. Άλλωστε ήξερε ότι κάνω κάποιες εξετάσεις. Της είπα ότι βγήκαν τα αποτελέσματα και ότι συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό και ότι τα αποτέλεσματα έδειξαν ότι έχω καρκίνο. Δεν μίλησε όταν της το είπα. Τη ρώτησα λοιπόν: «Ξέρεις τι είναι ο καρκίνος»; Μου απαντά: «Κάτι που μπορεί να πεθάνεις από αυτό» και με ρωτάει αμέσως: «Μαμά θα πεθάνεις από αυτό»; Τι της απάντησα; «Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι δε θα πεθάνω, μπορώ όμως να σου υποσχεθώ ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να ζήσω». Αυτή ήταν η συνομιλία μας. Της απάντησα με ψυχραιμία και με άλλη τόση ψυχραιμία με άκουσε. Τώρα που το σκέφτομαι αυτός ο διάλογος είναι πολύ συγκινητικός .

Ποιες ήταν οι σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου όλο αυτό το διάστημα;

Όταν σου χτυπά την πόρτα ο καρκίνος μπαίνεις σε μια διαδικασία που κάθε μέρα περιμένεις να σου δώσουν μια απάντηση για να δεις τι θα κάνεις παρακάτω. Μια διαρκή διαδικασία προσμονής και αναμονής και αγωνίας του τι κάνεις, πού βαδίζεις. Εγώ νόμιζα ότι το χειρουργείο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι αλλά δεν ήταν τελικά γιατί μπορεί να χρειαζόταν να κάνω χημειοθεραπείες. Ευτυχώς στη δική μου περίπτωση δεν χρειάστηκε. Υπάρχει μια εξέταση για τον καρκίνο του μαστού που λέγεται Oncotype με την οποία ουσιαστικά το 60% των γυναικών μπορεί να γλυτώσει την χημειοθεραπεία (τώρα την καλύπτει και ο ΕΟΠΥΥ). Αυτή η εξέταση στέλνεται στην Αμερική και σου δείχνει ποια είναι η καλύτερη θεραπεία βάση των χαρακτηριστικών του καρκίνου σου και τι πιθανότητες έχεις να νοσήσεις τα επόμενα χρόνια από μετάσταση. Βέβαια εγώ είχα μπει ήδη στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα κάνω με τα μαλλιά μου αν σε περίπτωση χρειαζόταν να κάνω χημειοθεραπείες. Σε καμία περίπτωση δεν θα φορούσα περούκα ούτε μαντήλι άντε το πολύ πολύ να έβαζα καμιά στέκα με κανένα λουλούδι στην καράφλα μου, όπως έλεγα στον άνδρα μου. Να κάθομαι να βγάζω την μπέμπελη με τις περούκες; Έχω υπάρξει πολύ όμορφη στη ζωή μου για να αισθάνομαι άσχημη με ξυρισμένο κεφάλι. Ύστερα, μετά από τα μαλλιά είχα να αντιμετωπίσω την ψυχολογία μου. Εκεί άρχισε να βγαίνει όλη η κούραση. Εδώ να πω ότι ο καρκίνος με βρήκε σε μια φάση όπου πενθούσα τον πατέρα μου.

Υπήρχε ιστορικό καρκίνου στην οικογένειά σου;

Στο στήθος όχι. Η γιαγιά μου είχε καρκίνο στο στομάχι. Στη δική μου περίπτωση ήταν μάλλον τυχαίο γεγονός.

Πόσο καιρό κράτησε όλος αυτός ο αγώνας;

Από τον Μάρτιο του 2019 και «τελείωσε» σχεδόν ένα χρόνο μετά με την ολοκλήρωση και του τελευταίου μου χειρουργείου. Να σου πω την αλήθεια με χαλάει πάρα πολύ που πρέπει κάθε εξάμηνο να κάνω εξετάσεις και εκνευρίζομαι πολύ με τους γιατρούς που είναι υπερβολικοί και ακολουθούν το πρωτόκολλο, γιατί θεωρώ ότι κάνουν κούρα στον καρκίνο και όχι στον άνθρωπο, αλλά τελος πάντων στην παρούσα φάση δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Πόσο σε άλλαξε αυτή η περιπέτεια και πόσο εύκολο είναι να δεις τα πράγματα με αισιοδοξία;

Θεωρώ ότι όποιος λέει «ζω μόνο το τώρα, το σήμερα» λέει ψέματα. Όταν έχεις παιδί, όταν έχεις οικογένεια, όταν είσαι φιλόδοξος άνθρωπος, βλέπεις πολύ μπροστά για διάφορα πράγματα. Εγώ δεν έχω στο μυαλό μου αυτό το «Ας το κάνω τώρα αυτό γιατί μπορεί σε ένα χρόνο να πεθάνω, ούτε καν». Μπορεί μέσα στην ημέρα εκεί που δουλεύω να σκεφτώ πόσο τον αγαπώ τον άνδρα μου και να τον πάρω τηλέφωνο να του το πω. Πριν δεν το έκανα γιατί έλεγα άστο μωρέ, αργότερα, γιατί έχω να στείλω αυτό το email. Τώρα ζω το τώρα διαφορετικά. Βλέπω την κόρη μου και είμαι πιο χαλαρή. Με αγκαλιάζει το παιδί μου και το ζω, τη νιώθω αυτή την αγκαλιά, δεν είναι μια τυπική αγκαλιά πια. Ας καεί και το φαγητό, δεν με νοιάζει πια. Ξυπνάω το πρωί και αισθάνομαι ευτυχισμένη που αυτός ο άνθρωπος με φιλάει, με αγκαλιάζει και μου λέει «αγαπούλα μου καλημέρα». Δεν μπορώ να στο εξηγήσω.

Ποιο είναι το μήνυμά σου στις γυναίκες του Womeonly.gr;

Να κάνετε προληπτικά εξετάσεις! Μην το ξεχνάτε ποτέ. Υπάρχουν τόσες μέρες που μπορείτε να το συνδυάσετε και να κάνετε την εξέταση κάθε χρόνο όπως για παράδειγμα την ημέρα των γενεθλίων σας ή την ημέρα του καρκίνου του μαστού. Κάντε το δώρο στον εαυτό σας και θα σας ευγνωμονεί!