Nομίζω ότι αυτή η χρονιά ήταν από τις καλύτερές σου κινηματογραφικά. Υποδύθηκες τον Λουκά, τον πιο κοντινό φίλο της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου στην «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή, έπαιξες στο «Ενήλικοι στην Αίθουσα» του Κώστα Γαβρά, αλλά και στο «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα. Βραβεύτηκες επίσης με το βραβείο Ίρις Β΄ανδρικού ρόλου... Πολλές οι επιτυχίες.

H αλήθεια είναι ότι προερχόμουν θεατρικά από δύο όχι πολύ μεγάλες επιτυχίες εμπορικά και παρόλο που ήταν δουλειές που είχα ευχαριστηθεί πολύ, εισπρακτικά δεν πήγαν καλά. Αυτό με απογοήτευσε πάρα πολύ. Την ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα την είχα κάνει από το προηγούμενο καλοκαίρι και έτυχε να κάνω και την ταινία με τον Γαβρά που ήταν σημαντική η γνωριμία μου μαζί του. Εν μέσω όλων αυτών και γνωρίζοντας ότι δεν θα έπαιζα κάπου την επόμενη σεζόν ήρθε ξαφνικά η δουλειά της «Ευτυχίας» και μου βγήκε σε πάρα πολύ καλό γιατί να σου πω την αλήθεια, σκεφτόμουν να κάτσω να ξεκουραστώ - κάποιες φορές προέχει η ψυχική υγεία σου. Συνεργάστηκα με εξαιρετικούς καλλιτέχνες , γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους και γενικά το διασκέδασα πολύ. Φυσικά, το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.

Tι είναι αυτό που έκανε την «Ευτυχία» τόσο πετυχημένη ταινία;

Είναι από τα πράγματα που δεν μπορείς να ξέρεις. Πριν δηλαδή βγει η ταινία στις αίθουσες δεν ξέρεις με τίποτα αν θα πετύχει. Μετά μπορείς να κάνεις τον απολογισμό. Είναι διάφορες συγκυρίες, ενέργειες ανθρώπων, ηθοποιών, σκηνοθέτη, σεναρίου, τα οποία είναι τα βασικά συστατικά. Τελικά εδώ έδεσαν μεταξύ τους και βγήκε αυτό το αποτέλεσμα που είχε την ανταπόκριση του κόσμου. Για εμένα είναι μια καλή mainstream ταινία, κάτι που το έχω ξαναπει, φοβόμαστε να κάνουμε στην Ελλάδα γιατί πιστεύουμε ότι απέχει από τα φεστιβαλικά πρότυπα των ταινιών αλλά δεν είναι either-or. Χρειαζόμαστε τέτοιες ταινίες για να λειτουργήσουν και οι φεστιβαλικές. Η «Ευτυχία» δεν είχε στόχο την εμπορικότητα για αυτό και δεν ήταν μια δουλειά αρπακόλλα. Φυσικά, έπαιξε ρόλο και ο σκηνοθέτης ο οποίος πρόερχεται από τον κόσμο του σινεμά και ήξερε τι έκανε. Έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτή την επιτυχία ο Φραντζής.

Και τώρα τι γίνεται; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα που είσαστε δύο ηθοποιοί μέσα στο σπίτι;

Πολύ σκούρα τα πράγματα.

Κάποιοι συνάδελφοί σου όπως διάβασα έχουν ξεσηκωθεί ζητώντας να ληφθούν μέτρα…Έχετε σκοπό να κάνετε κάτι;

Όχι δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε κάτι γιατί έτσι και αλλιώς ο κλάδος μας ποτέ δεν ήταν ενωμένος.

Μήπως τώρα όμως είναι ευκαιρία να ενωθείτε;

Για να σου δώσω ένα παράδειγμα γιατί αυτές τις μέρες διαβάζω διάφορα στο facebook και φρικάρω. Όπως κάποιος έγραψε ότι και να μην γίνει τελικά το φεστιβάλ Αθηνών, να πληρωθούν τουλάχιστον οι συντελεστές. Κάποιοι άλλοι απάντησαν: «Δηλαδή μόνο αυτό σας νοιάζει; Το φεστιβάλ; Και ξέρουμε ποιοι είστε…Είστε οι κλίκες αυτοί που παίζετε!». Και ξεκινάει ένας πόλεμος κομματικός. Είμαστε ένας κλάδος που είναι αχταρμάς. Δεν υπάρχει σωματείο, ούτε κάποιο «διαβατήριο» για να μπορείς να λέγεσαι ηθοποιός ειδικά για τέτοια θέματα. Είναι πολύπλοκο και αν θέλουμε να το πιάσουμε από την αρχή, αυτό ξεκινάει από τις δραματικές σχολές. Το γεγονός ότι οι σχολές βγάζουν ανεξέλεγκτα ηθοποιούς. Για εμένα είναι δυο οι συνιστώσες. Η μία είναι το τι κάνουμε εμείς και ποια είναι η ευθύνη μας σε όλη αυτή την κατάσταση και η άλλη το τι κάνει η πολιτεία. Η πολιτεία ανέκαθεν μας είχε γραμμένους. Είμαστε ένας κλάδος που θεωρούμαστε -από όλες μα όλες τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει αλλά και στα μάτια του κόσμου - λίγο πλακατζήδες επειδή ασχολούμαστε με κάτι καλλιτεχνικό. Ότι κάνουμε το χόμπι μας επάγγελμα και πρέπει να πληρωνόμαστε για το χόμπι μας. Υπάρχει η νοοτροπία ότι ο ηθοποιός δεν είναι επάγγελμα και το αισθάνομαι και εγώ ότι υπάρχει αυτή η νοοτροπία.

Τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να γίνει τώρα με τον κορονοιό;

Είναι βέβαιο ότι τα θέατρα δεν θα μπορέσουν να δουλέψουν. Μην ξεχνάμε ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των εσόδων του θεάτρου προέρχεται από το μεγάλο ηλικιακά κοινό. Άμα δεν βρεθεί το εμβόλιο ή το φάρμακο δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσει άνθρωπος στο θέατρο. Ακόμα και αν γίνει αυτό που λένε, να κάθεται ο θεατής θέση παρά θέση, ποιος θα νοικιάσει ένα θέατρο 300 ανθρώπων για να βάλει μέσα 150 άτομα; Εγώ πιστεύω ότι μέχρι πριν από τα Χριστούγεννα δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει το θέατρο. Επομένως όλος αυτός ο κλάδος πρέπει κάπως να στηριχτεί. Αυτό που με στεναχωρεί όμως είναι ότι αφού αυτό που συμβαίνει δεν έχει αντίκτυπο στον κόσμο ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να παραπονιέται και έχει αντίκτυπο μόνο σε εμάς τους ανθρώπους που ασχολούμαστε με την τέχνη, μάλλον κάτι λάθος έχουμε κάνει εμείς όλα αυτά τα χρόνια. Το θέατρο για τον κόσμο είναι ψυχαγωγία. Δεν έχει γίνει ανάγκη. Πηγαίνει θέατρο απλά για να ξεσκάσει αλλά δεν είναι αυτός ο ρόλος του θεάτρου, εκεί θέλω να καταλήξω.

Πάνω από 100 συνάδελφοί σου έστειλαν το μήνυμα τους με ένα βίντεο που λέει «ο καλλιτέχνης δεν είναι άνθρωπος» υπενθυμίζοντας πως οι καλλιτέχνες είναι και αυτοί εργαζόμενοι και αξίζουν ίδια δικαιώματα με όλους. Εσύ πιστεύεις ότι αν το κράτος σας δώσει ένα επίδομα τύπου 800 ευρώ θα λυθεί το πρόβλημα;

Το πρόβλημα όχι δεν θα λυθεί γιατί κανείς δεν είναι εύκολο να ζήσει με 800 ευρώ, αλλά είναι μια πολύ καλή αρχή.

Υπήρξαν προτζεκτ δικά σου που ακυρώθηκαν λόγω του κορονοϊού;

Ακόμα δεν έχουν ακυρωθεί επίσημα αλλά ναι, υποτίθεται ότι τον Οκτώβρη θα ξεκινούσαμε γυρίσματα για μια ταινία μικρού μήκους που θα την σκηνοθετούσα εγώ αλλά όλοι οι συνεργάτες που έχω πάρει, λογικά θα κάνουν τότε άλλες δουλειές δηλαδή αυτές που ακυρώθηκαν. Δεν θα έρθει ο άλλος να παίξει σε μια ταινία μικρού μήκους αν πρέπει να παίξει σε μια μεγάλου μήκους εκείνη την περίοδο.

Αν τώρα γυριζόταν μια ταινία πόσο άνετα θα πήγαινες στα γυρίσματα;

Όχι πάρα πολύ εύκολα. Για όλους θα είναι πολύ δύσκολο και περίεργο. Θα πρέπει να κρατούνται αποστάσεις. Και εννοείται ότι ξεχνάμε τις ρομαντικές ταινίες. Δεν θα υπάρχουν φιλιά ή… θα φιλιούνται με χαρτί (γέλια). Όλος ο κόσμος είναι τρομαγμένος. Νομίζω ότι η τηλεόραση θα δουλέψει πολύ και μέσα στον Μάιο θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα σιγά-σιγά.

Πώς περνούσες με τη Βίκυ (Παπαδοπούλου) στην καραντίνα;

Μαγειρεύαμε πάρα πολύ όπως όλοι, κάναμε διάφορες γκουρμεδιές - ευτυχώς όμως δεν πήραμε κιλά, κάναμε και τη γυμναστική μας στο σαλόνι και πηγαίναμε για περπάτημα με το σκυλί. Η αλήθεια είναι ότι επειδή φέτος είχα πάρει την απόφαση να μην παίξω στο θέατρο για να γράψω δεν ήταν πολύ δύσκολη αυτή η περίοδος γιατί συνέχισα να γράφω, ήμουν δηλαδή πολύ ώρα μέσα στο σπίτι και απλά κάποιες συζητήσεις που έπρεπε να κάνω με τον συνεργάτη μου, τις έκανα μέσω Skype και δεν συναντιόμασταν από κοντά. Αυτή ήταν η διαφορά. Το φοβερό είναι που βλέπεις στο Νetflix σειρές και τους ηθοποιούς να μαζεύονται όλοι μαζί και λες «ώπα, τι κάνουν τώρα!». Κάτι σε πιάνει… Έχει περάσει στο υποσυνείδητο μας ότι δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό. Θα αφήσει το αποτύπωμά του και σωματικά και όσα χρόνια και αν περάσουν αυτό θα μείνει για πάντα στο μυαλό μας. Με την πρώτη πάλι είδηση που θα ακούσουμε στο μέλλον για κάποιον ιό θα υπάρξει αντίδραση από το ίδιο μας το σώμα. Θα θέλουμε από μόνοι μας να κλειστούμε μέσα. Όλα έχουν αλλάξει τώρα πια.

Φοβάσαι;

Φοβάμαι πάρα πολύ για τους δικούς μου ανθρώπους και για αυτό δεν τους έχω συναντήσει. Μόνο μια φορά είδα τους γονείς μου από το μπαλκόνι. Είναι πολύ τρομακτικό όλο αυτό. Και φυσικά δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει. Το καλό είναι ότι ο άνθρωπος προσαρμόζεται πάντα προκειμένου να επιβιώσει.

Τώρα που θα βγούμε από την καραντίνα τι θα κάνεις;

Θέλω να ευχαριστηθώ την Άνοιξη πρώτα απ’ όλα γιατί είναι η αγαπημένη μου εποχή. Θέλω να κάνω βόλτες στο πάρκο Συγγρού, γενικά πολλές βόλτες και να δω τους ανθρώπους μου από κοντά. Αλλιώς είναι να τους βλέπεις στο Messenger.

Υπάρχει αισιόδοξη πλευρά αυτού του πράγματος;

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια αισιόδοξη πλευρά αλλά σίγουρα υπάρχει μια διαφορετική πλευρά των πραγμάτων. Όλο αυτό προσωπικά με έκανε να είμαι πιο τρωτός, πιο μικρός, πιο θνητός. Γιατί εκεί που κάνεις σχέδια που λες θα κάνω ταινίες, θα πάρω βραβεία, ξαφνικά τρως το χαστούκι σου και λες «τι είναι τώρα όλα αυτά;». Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και μένεις μέσα γιατί ήρθε ένας ιός από την Κίνα. Θα είσαι η γενιά του κορονοιού. Αυτό θα είσαι.