Ο Αντώνης Πρέκας έχει διαγράψει μία σημαντική πορεία στο χώρο της δημοσιογραφίας και της συγγραφής. Ασχολήθηκε με την ιστορία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης και εξέδωσε αρκετά βιβλία. Έχει εργαστεί κατά καιρούς σε μεγάλες πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδες, στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και σε περιοδικά. Οι απόψεις του για τα τηλεοπτικά γίνονται πάντοτε είδηση.
Γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου και σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, καθώς και υποκριτική στις δραματικές σχολές του Εθνικού Ωδείου και του Ωδείου Αθηνών. Ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία από το 1979. Παντρεύτηκε το 1993 τη δημοσιογράφο Έλσα Συμεωνίδου με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Κατερίνα το 1994 και τον Μιχάλη το 1997.
Ο Αντώνης Πρέκας μιλάει αποκλειστικά στο womenonly.gr και τον Γιώργο Μουλά για το τελευταίο του βιβλίο "Χαμαι- λεονταρισμοί και μεταμφιέσεις", για τη πανδημία, τα δελτία ειδήσεων και την επόμενη μέρα.
Παρακολουθώντας το προφίλ σας στο Facebook διαπιστώνω πως αγαπάτε το καλό ελληνικό τραγούδι. Θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας ένα αγαπημένο σας τραγούδι το οποίο να αντικατοπτρίζει τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε.
Αν ήταν να διαλέξω μόνο ένα αυτό θα ήταν το "Κάποτε θα ΄ρθουν να σου πουν¨που τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος , σε στίχους του Λευτέρη Παππαδόπουλου και μουσική Μίκη Θεοδωράκη.
Εναλλακτικά το "Μην απελπίζεσαι" ή αλλιώς "Κάνε λιγάκι υπομονή" του Βασίλη Τσιτσάνη και ¨Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί" ("Το τραγούδι της ξενιτειά " είναι ο τίτλος) με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση σε λόγια του Ερρίκου Θαλασσινού και μελωδία του Μίκη
Το σύνθημα των ημερών είναι αναμφίβολα το «Μένουμε σπίτι». Ποια θα είναι κατά τη γνώμη σας η μεγαλύτερη πρόκληση της επόμενης μέρας;
*Δεν θα είναι μία, θα είναι πολλές, Σε όλο τον πλανήτη και σε όλα τα επίπεδα.Την επόμενη μέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο , όπως τίποτα δεν ήταν ίδιο την επομένη, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ας πούμε. Μακάρι ως ανθρωπότητα ,ευκαιρίας δοθείσης, να βγούμε από αυτόν τον Μεσαίωνα που βιώνουμε τα τελευταία (τουλάχιστον) 25 με 30 χρόνια. Μια βαρβαρότητα - που όμοιά της μπορεί να μην έχει ξαναγνωρίσει ο πλανήτης στην διαδρομή της ιστορίας του. Να επαναξιολογήσουμε τον κώδικα αξιών μας, μετατοπίζοντάς τον από την θεοποίηση του κέρδους, την "Ύβρι" των Αγορών, την "ειδωλολατρία " των αριθμών και την αλαζονεία του έχειν και του φαίνεσθαι , στον έμπρακτο σεβασμό της ανθρώπινης Ύπαρξης και της προστασίας της Φύσης ως πρώτιστες προτεραιότητες. Επενδύοντας στα ιερά και τα όσια της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνίας της ανοχής και στα οφέλη που παράγονται από την υπεραξία του κοινωνικού κράτους, του κράτους πρόνοιας, ισονομίας και δικαίου.
Πως είναι η δική σας καθημερινότητα;
Φαντάζομαι όπως όλων. Ε, και με δουλειά από το σπίτι, αλλά και κάποιες (νόμιμες) μετακινήσεις Παιανία - Πειραιά για ραδιόφωνο στα Parapolitika 90,1
Η τηλεόραση βρήκε έναν σημαντικό λόγο ύπαρξης; Αναφέρομαι στα ενημερωτικά μηνύματα και πληροφορίες που μας βομβαρδίζουν - προστατεύουν.
*Μα αυτός ήταν,είναι και θα παραμείνει , στο μέτρο και της μελλοντικής λετουργίας της, ένας από τους βασικότερους ρόλους της. Να ενημερώνει. Όπως επίσης να ψυχαγωγεί και υπό μία έννοια να παράγει πολιτισμό. Να διαμορφώνει, δηλαδή, έθος και ήθη. Αν εν τοις πράγμασι ανταποκρίνεται στον ρόλο της και οι τρόποι που μετέρχεται για να τον δικαιώσει παραμένουν (και θα παραμείνουν) επίμαχα και αμφιλεγόμενα.. Είναι σαν το μαχαίρι. Δεν φταίει το μέσον, αλλά ο τρόπος που το χρησιμοποιείς. Σκοτώνεις ή κόβεις ψωμί, ας πούμε;. Μπορεί και τα δύο. Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα.
«Τρόμος» και δελτία ειδήσεων εν μέσω κορονοϊού. Θα μπορούσε να υπάρξει ένας διαφορετικός χειρισμός παρουσίασης των θεμάτων προς αποφυγή της τρομολαγνείας;
*Σαφέστατα ναι. Και αυτό συνιστά ένα τεράστιας σημασίας θέμα. Όπως αναφέραμε και παραπάνω το σύνολο τηλοψία μας εν μέσω κορωνο- καραντίνας βρίθει από ενημερωτικά προγράμματα σχετικά με την πανδημία. Άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο "τρομολαγνικά" . Σκοπίμως ή μη. Εμείς , όμως,ως τηλεθεατές "ελεύθερης επιλογής", τι πρέπει να κάνουμε τελικά;. Να τα παρακολουθούμε όλα, προσπαθώντας λεπτό προς λεπτό να επαναξιολογήσουμε την κατάσταση, αναζητώντας μια χαραμάδα (ή ένα... κούφωμα) ελπίδας, στην προσπάθεια να ξορκίσουμε τον φόβο μας;. Σαν κάτι υπερτασικούς που "παίρνουν" κάθε τέταρτο, ας πούμε, την πίεσή τους έχοντας την ψευδαίσθηση πως έτσι κρατούν στα χέρια τους τον έλεγχο για την πορεία της υγείας τους;. Ή μήπως να βοηθάμε τον εαυτό μας να "ξεκολλήσει" από το πρόβλημα, ψυχαγωγώντας τον με... αλλότρια;. Διότι, όπως τελικά απεδείχθη αναποτελεσματικά καταστροφικό να βασιστούμε στην "ανοσία της αγέλης¨προκειμένου να ξεπεράσουμε γρηγορότερα τον νέο ιό, ίσως και να είναι αναλόγως επικίνδυνη η "μη πρόληψη" έναντι του ελλοχεύοντος "φόβου της αγέλης" . Παρ΄ότι η μεταδοτικότητα του φόβου είναι ένα εξελικτικά παλαιό φαινόμενο το οποίο οι ερευνητές έχουν παρατηρήσει , όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και σε πολλά είδη του ζωικού βασιλείου και εξυπηρετεί το ένστικτο της επιβίωσης. Πρόκειται δηλαδή για “δώρο” της φύσης που λειτουργεί σαν καμπανάκι κινδύνου για να προλάβουμε ένα επερχόμενο κακό. Όπως ο... πυρετός ας πούμε σε περίπτωση "εχθρικής εισβολής " στον οργανισμό μας.
Λέτε ο ιός να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;
*Μακάρι ναι, Μπορεί, όμως και να μας αποξενώσει ακόμη περισσότερο. Αφήστε που οι άνθρωποι ξεχνάμε γρήγορα και ως άτομα και ως κοινωνίες. Πολλά θα εξαρτηθούν και από την κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα , γενικότερα, κατά την επόμενη πολύ σκληρή μέρα. Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε συνειδητοποιήσει πως ο κάθε εγώ είμαι Εσύ , πως ο κάθε εσύ είσαι εγώ. Πως όλοι είμαστε όχι μόνο ίσοι αλλά και 'ίδιοι και πως αθανασία δεν υπάρχει. Κανείς δεν είναι άτρωτος έναντι της φύσης. ούτε καν το ανθρώπινο είδος, με όση τεχνογνωσία και αν αποκτήσει. Ειδικότερα ως Έλληνες, δε, θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που έγραψε ο Μακρυγιάννης πως "Είμαστε στο Εμείς και όχι στο Εγώ". Το έγραψε σχεδόν 200 χρόνια πριν, επισημαίνοντας: "Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ»...".
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, οι καιροί ου μενετοί.
Πως κρίνετε την τηλεοπτική σεζόν ως τώρα;.
*Το ξεκίνημα ήταν ενδιαφέρον. Με την στροφή στην μυθοπλασία κυρίως και λίγο αργότερα με την επανεκκίνηση του mega. To θετικό είναι επίσης πως λόγω καραντίνας δεν πρόλαβε να... σκάσει μύτη και το "Μπιγκ Μπράδερ". Αλλά τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια... Ο "Αρμαγεδών" αναμένεται από Σεπτέμβρη και θα θυμίζει Αποκάλυψη του Ιωάννη, σε ένα τοπίο κινούμενης άμμου, στο οποίο μακροπρόθεσμα (μπορεί και νωρίτερα) πολύ λίγα θα θυμίζουν , όχι μόνο το χθες, αλλά και το ομιχλώδες σήμερα.
"Χαμαι- λεονταρισμοί και μεταμφιέσεις": Μιλήστε μας για αυτό το βιβλίο.
* Αντιγράφω από το "Σημείωμα του συγγραφέα": Το νέο μου αυτό βιβλίο την ουσία, αποτελεί την συνέχεια µιας – ας την πούµε έτσι - «σπουδαστικής προπαίδειας», η οποία ξεκίνησε µε το «Συµφωνίες και δωδεκάλογοι» (Ασκήσεις Συµφώνων, ενίοτε και ασυµφώνως προς το συµφωνηµένο Σύµφωνο) του 1988 και εξελίχθηκε µε το «Σπονδές Ασπονδύλων» (εκδόσεις Πατάκη) του 1996.
Πρόκειται για ένα «παιχνίδι παραλλαγής» επί χάρτου, που σκοπό έχει την συµµετοχή του αναγνώστη σε ένα απρόβλεπτο «κυνήγι θησαυρού» (ανάργυρου, όµως), µε κρυφές λέξεις – κλειδιά και εικόνες - γρίφους, σχεδόν χειροποίητες.
Τελικός, φιλόδοξος στόχος του, να «αναδυθούν», ως κάποιο είδος «παυσίφοβου» για το αγωνιώδες της Ύπαρξης, οι εξαίσιοι ήχοι και οι αέναες διαδροµές της Ελληνικής γλώσσας, η οποία εξακολουθεί να γοητεύει περιδιαβαίνουσα του κόσµου τις «άκρο- λαλιές» και να παραµένει ζώσα στην διαχρονική καθηµερινότητά µας. ∆ιαπερνώντας την ανεπαισθήτως, µέσα από τις "ενδοφλέβιες" λέξεις και τους κληρονοµικούς κώδικες των στίχων (ακόµη και των εν δυνάµει) ποιητών µας. Πηγάζοντας από τις επικές Ωδές του Οµήρου και εκβάλλοντας µέχρι τα αυτοσχέδια συνθήµατα στους τοίχους των κακόφηµων παρόδων των Εξαρχείων.
Υπό τον τίτλο «ΧΑΜΑΙ- ΛΕΟΝΤΑΡΙΣΜΟΙ και µεταµφιέσεις» και υπότιτλο «Στιχουργικά καλλιγραφήµατα και απόπειρες µίµησης Ποιητικών πράξεων σπουδαίων», θέλησα να ξεκαθαρίσω από την «βιτρίνα» της προκείµενης συλλογής, όχι µόνο την ταυτότητα των προθέσεών µου, αλλά και την γονιδιακή καταγωγή των «εκθεµάτων» της. Επί της ουσίας, αναζητώντας µεθόδους «προσαρµογής» και «επιβίωσης» , ως άλλος «χαµαιλέων», επιδόθηκα (καθόλου ανεπαισθήτως) σε µια διττή ιχνηλασία.
Από την μία, επιχειρώντας ως προς τον τρόπο γραφής , ποιητικές προσοµοιώσεις κατά µίµηση του ύφους άλλων (µε φόντο το πολυτονικό ανάγλυφο) και από την άλλη, χρησιµοποιώντας ως παράλληλο εικαστικό στοιχείο - «καµουφλάζ» την παµπάλαιη τεχνική των «καλλιγραφηµάτων» (ή «καλλιγραµµάτων) την οποία επανέφερε στο λογοτεχνικό προσκήνιο (πριν από περίπου 100 χρόνια) ο Γάλλος Απωλλιναίρ και την οποία έκτοτε, έχουν χρησιµοποιήσει εκατοντάδες δηµιουργοί. Ανάµεσά τους και ο Γιώργος Σεφέρης.
Ποιους στίχους από το βιβλίο σας θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας που να ταιριάζουν στη σημερινή πραγματικότητα;
Μάλλον τους παρακάτω με τίτλο "Διάλογος¨:
Δεν ξέρω να σου πω τι είναι η ευτυχία,
αν και θυμάμαι να συνάντησα
κι ευτυχισμένους ανθρώπους.
Μπορώ να σου μιλήσω για προσωρινές αλήθειες,
με ψυχοσταγείς λέξεις εν βρασμώ
ή να σου περιγράψω τελειωμένες ελπίδες.
Εικόνες όπως αυτή του νερού
που χάνεται κάτω από τις πέτρες
ή μέσα στην ψύχα της άμμου.
Μπορώ να σου μιλήσω
για τα αθώα παιδιά μέχρι να μεγαλώσουν.
Για ένθεους εραστές μέχρι να υπανδρονυμφευτούν δια βίου.
Πεπερασμένου και θνητού.
Για πολυμήχανες συνουσίες μέχρι να φτάσουν στην πάνυγρη κορύφωση
και για δυο τσιγάρα κάθε φορά. Ένα για πριν και ένα για μετά.
Για μάχες μέχρις εφέσιμων εσχάτων ώσπου να κερδηθούν.
Για περιούσια σπίτια μέχρι να οικοδομηθούν.
Για κάποιο νόστιμον ήμαρ
ή για ταξίδια προς την Παραδείσια ελευθερία μέχρι την αποβίβαση.
Μέχρι το πλοίο να πιάσει λιμάνι και να ρίξει άγκυρα.
Μπορώ να σου περιγράψω τον πλούτο
μιας θρασυκάρδιας πενίας που επαναστάτησε.
Ένα μονοκύτταρο εγώ που όταν διαιρείται,
πολλαπλασιάζεται κατά πως γίνεται με τη γύρη των βοτάνων.
Έμαθα να κάνω τη δοκιμή
- όπως θα τη λέγανε κι οι παλαιοί δάσκαλοι-
πάνω σε πράξεις με ενδοκρινή κλάσματα.
Αλλά η ύβρις βουλιμικών αριθμητών
διά της βλάσφημης ανορεξίας μοιραίων παρονομαστών
ισούται με προφάσεις πηλίκων εν αμαρτίαις
και άρα προ του τέλους της η επαλήθευση της ευτυχίας
παραμένει αναξιομακάριστος
