Στη -μάλλον αδιάφορη αρχιτεκτονικά- Νέα Φιλοθέη, το σπίτι της τετραμελούς οικογένειας της Eλενας Σταυροπούλου και του Χρήστου Καρρά ξεχωρίζει για την πρωτότυπη και βιομηχανική αισθητική του. Το ζητούμενο για την αρχιτέκτονα ιδιοκτήτρια, που έχει ειδικευτεί στον τομέα ενεργειακού σχεδιασμού, ήταν να δημιουργήσει ένα «πράσινο» σπίτι το οποίο να εντάσσεται με σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο, να έχει τη μέγιστη δυνατή επαφή με τη γη και ταυτόχρονα να είναι στο ελάχιστο ενεργοβόρο. Με γνώμονα τις αρχές της αειφορίας, το σπίτι σχεδιάστηκε ώστε εξωτερικά να θυμίζει μεγάλο ενιαίο κέλυφος, μέσα στο οποίο περικλείονται μικρότερα ανεξάρτητα «κιβώτια» που οριοθετούν τους επιμέρους ιδιωτικούς χώρους της κατοικίας, όπως τα υπνοδωμάτια ή τα μπάνια. Το αισθητικό στίγμα δίνουν τα υλικά που κυριαρχούν στην κατασκευή: το οξειδωμένο σίδερο, ο κόκκινος κέδρος και το μπετόν.
Η ιδέα για την επιλογή τους πηγάζει από την ελληνική κατασκευαστική πραγματικότητα: Η Ελενα Σταυροπούλου εμπνεύστηκε από την τυπική για το αστικό τοπίο εικόνα της ημιτελούς οικοδομής (σκυρόδεμα, μέταλλο και ξύλο), αλλά και από τα εξίσου χαρακτηριστικά χειροποίητα καλύβια της υπαίθρου. Αλλωστε, τα «ταπεινά» μαντριά πλέον αναγνωρίζονται από τη διεθνή αρχιτεκτονική κοινότητα ως κάποιες από τις πρώτες «πράσινες» κατασκευές του πλανήτη. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζουν παράδοξα ως ερεθίσματα, ωστόσο για την ίδια λειτούργησαν ως αρχέτυπα που μετουσιώθηκαν σε ένα σύγχρονο και βιώσιμο -από όλες τις απόψεις- σύνολο. Μάλιστα, η οικία έχει διακριθεί στο διαγωνισμό του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής. Και σε αυτό, πέρα από την αισθητική, σημαντικό ρόλο έπαιξε η οικολογική διάστασή της.
Η λογική της άνεσης και ευελιξίας διέπει και την επίπλωση του σπιτιού, που έχει επίσης σχεδιαστεί από την ιδιοκτήτρια. Στο ψηλοτάβανο καθιστικό τα τραπέζια και οι καναπέδες έχουν τροχούς, για να προσαρμόζεται η διάταξή τους ανάλογα με τις εποχές του χρόνου. Το καλοκαίρι ο ένας καναπές μετακινείται ώστε, ανοίγοντας τη τζαμαρία και τα κινητά σκίαστρα, το εσωτερικό και το εξωτερικό να ενοποιούνται. Αντίστοιχα, το χειμώνα η προσοχή στρέφεται γύρω από το τζάκι, που διαχωρίζει νοητά το καθιστικό από το χώρο του φαγητού και αποτελεί συμβολικά και πρακτικά την καρδιά του σπιτιού. Λόγω της λιτής αισθητικής του, ίσως κάποιος να μην περίμενε να μένουν σε αυτό το σπίτι δύο μικρά παιδιά. Κι όμως, τα δύο λειτουργικά παιδικά δωμάτια στον επάνω όροφο αποδεικνύουν πως ο μινιμαλισμός μπορεί να συμβαδίσει με τις απαιτήσεις και τις συνήθειες των μικρότερων. Εξάλλου, αυτό είναι το μεγάλο ατού αυτής της κατοικίας στη Νέα Φιλοθέη: Αποτελεί «δοχείο ζωής», που προσαρμόζεται και εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες της οικογένειας.
Κείμενο: Ελίνα Γιαννουλοπούλου, Φωτογραφίες: Κώστας Θωμόπουλος
