Καλησπερα Θεια Λουκια. Θα προσπαθησω οσο πιο καλα μπορω να σε κανω να καταλαβεις το προβλημα μου. Λοιπον ειμαι σε μια σχεση εδω και 2 χρονια. Ειμαστε πολυ καλα, εχουμε μια ξεχωριστη και πολυ στενη σχεση μεταξυ μας. Ξερουμε πως οτι και να γινει αναμεσα μας θα μεινουμε μαζι με τον εναν η με τον αλλο τροπο. Το προβλημα ειναι πως το αγορι μου δεν εχει κανεναν φιλο. Οχι γιατι δεν μπορει να βρει φιλους αλλα γιατι δεν θελει. Πιστευει πως κανενας ανθρωπος δεν αξιζει εκτος απο εμενα και πως ολοι ειναι ασχημοι χαρακτηρες.
Το εχω συζητησει μαζι του και μου λεει πως δεν χρειαζεται κανεναν αλλον εκτος απο εμενα γιατι λεει πως εγω τον ξερω καλα ενω ο εξω κοσμος τον βλεπει σαν εναν κομπλεξικο κτλπ. Καταλαβαινω πως ειναι λιγο αντικοινωνικος, αλλα ειναι φυσιολογικο να μισει τοσο πολυ τον γυρω κοσμο; Νοιωθω αβολα και εγω ωρες ωρες πχ οταν συνανταμε εξω την παρεα μου με το ζορι χαιρεταει (αν χαιρετησει). Οταν συζητουσαμε αυτο το θεμα ηταν μεσα στην ανασφαλεια και ηταν τοσο ευαλωτος προσπαθουσα να μιλαω ηρεμα και με κατανοηση μαζι του γιατι ειναι ενα λεπτο ζητημα.
Κατα βαθος πιστευω πως εχει πληγωθει και για αυτο εχει χασει καθε ελπιδα απεναντι στον κοσμο. Εχω δει καθε του πλευρα και ξερω πως αμα το παρει με αλλο ματι θα εχει φιλους. Μια φορα μου ειχε παραδεχτει πως θα ηθελε να εχει μια αγοριστικη παρεα αλλα καθε φορα που τον προσεγγιζει καποιος αυτος απομακρυνεται γιατι λεει πως οι φιλιες ειναι ψευτικες και του αρκει που εχει βρει εμενα. Θα ηθελα να ακουσω την γνωμη σου πανω σε αυτο το θεμα, αν θα επρεπε να κανω κατι; Να το αφησω το θεμα; Θα εκτιμουσα πολυ την απαντηση σου. Σε ευχαριστω πολυ.
Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook
Μαρίνα μου, έχεις κάθε δίκιο να ανησυχείς! Η στάση του φίλου σου είναι πολύ επικίνδυνη για την ευτυχία μιας σχέσης, γιατί δείχνει πρώτον, έναν άνθρωπο με έντονες τάσεις παθολογικής εξάρτησης και δεύτερον, ένα άτομο ιδιαίτερα εγωκεντρικό και ανώριμο συναισθηματικά. Όπως καταλαβαίνεις, αυτά τα δύο χαρακτηριστικά του σίγουρα θα έχουν αρνητικές συνέπειες και στη δική σου ψυχολογία σε βάθος χρόνου -κάτι που ήδη έχει αρχίσει να συμβαίνει απ' ότι φαίνεται στο μήνυμα σου.
Βλέπεις, στην αρχή μιας σχέσης μπορεί να σου φαίνεται γλυκό, ρομαντικό και κολακευτικό να εξαρτάται ο άλλος 100% συναισθηματικά από σένα. Όταν όμως περάσει ο καιρός αυτή η εξάρτηση γίνεται ασφυκτική, σχεδόν εκβιαστική κι αυτό δεν σου επιτρέπει να νιώθεις ελεύθερη και ισότιμη μέσα στη σχέση σου, καθώς τα δικά σου συναισθήματα αρχίζουν να βαραίνουν λιγότερο από τα δικά του.
Γιατί αν ένας άνθρωπος πληγώνεται «πάντα» από τους άλλους, σημαίνει ότι δεν έχει αναπτύξει τις κοινωνικές δεξιότητες και την ενσυναίσθηση του δηλ. την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική κατάσταση των άλλων -και να τους συμπονά όταν χρειάζεται- ενώ ταυτόχρονα έχει υπερβολικές απαιτήσεις από εκείνους, με αποτέλεσμα μια ατελείωτη σειρά παρεξηγήσεων που τελικά οδηγούν στην απομόνωση του από το περιβάλλον του.
Μένοντας μαζί του λοιπόν, αργά ή γρήγορα, θα δημιουργηθεί μια ισορροπία εις βάρος σου, όπου εκείνος θα έχει ολοένα και μεγαλύτερες συναισθηματικές απαιτήσεις, θα αρχίσει να ζηλεύει τους φίλους σου και τις κοινωνικές σου συναναστροφές -ακόμα και να γίνει λεκτικά ή σωματικά βίαιος- ενώ εσύ θα νιώθεις εγκλωβισμένη σ' αυτή τη σχέση καθώς θα έχεις επενδύσει πολλά για να την διακόψεις αλλά ταυτόχρονα θα πνίγεσαι κοντά του.
Με άλλα λόγια, έχεις μπλέξει με ένα άνθρωπο που έχει ψυχολογία δίχρονου παιδιού και για να συνυπάρξεις αρμονικά μαζί του -ιδιαίτερα σε φάση συμβίωσης- θα πρέπει να παίζεις συνέχεια τον διαμεσολαβητή ανάμεσα σε εκείνον και το περιβάλλον σας, ώστε να βάζεις τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις και να ερμηνεύεις τον κόσμο σε εκείνον, ακριβώς όπως κάνει μια μητέρα με το παιδί της.
Όσο χαριτωμένο κι αν σου φαίνεται αυτό τώρα, σίγουρα θα σε κουράζει όλο και περισσότερο αργότερα καθώς οι υποχρεώσεις σου θα αυξάνονται και οι ρόλοι που θα αναλαμβάνεις θα γίνονται πιο απαιτητικοί (αν π.χ. κάνετε οικογένεια μαζί). Ωστόσο, δεν θα μπορείς να τον πιέσεις ούτε και να τον πείσεις να κάνει φίλους, γιατί η ρίζα του προβλήματος του είναι βαθιά και σύνθετη και δεν μπορεί να διορθωθεί με μια δυο συζητήσεις.
Τώρα, πέρα από το να κάνεις τη μαμά του, θα μπορούσες να προσπαθήσεις να τον πείσεις να απευθυνθεί σε κάποιον καλό ψυχοθεραπευτή ο οποίος θα τον βοηθήσει να λύσει του κόμπους που τον κρατούν αιχμάλωτο της ανασφάλειας του, να ωριμάσει περισσότερο και να γίνει πιο κοινωνικός τελικά. Βέβαια, η πιθανότητα να δεχτεί εκείνος κάτι τέτοιο είναι σχεδόν μηδενική, αφού όσο νιώθει καλυμμένος από τη δική σου παρουσία δεν έχει κανένα λόγο να προσπαθήσει να εξελιχθεί συναισθηματικά και το αναμενόμενο είναι να αντισταθεί. Αλλά δεν χάνεις τίποτα να κάνεις μια προσπάθεια, ενώ παράλληλα θα πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι πολύ καλά αν πράγματι μπορείς να μείνεις μαζί του στο απώτερο μέλλον...
