Συγγραφέας με παρελθόν στην παρανομία, ο Χοσέ Τζιοβανί αφηγήθηκε με το μυθιστόρημα του «Η Δεύτερη Πνοή» την απόδραση ενός φυλακισμένου και την ανάγκη του για το τελευταίο μεγάλο κόλπο. Σκηνοθέτης-γίγαντας που έχτισε με στυλ και ευλάβεια τους κώδικες ενός αυστηρά αντρικού σύμπαντος, ο Ζαν Πιερ Μελβίλ εντόπισε στο μυθιστόρημα του Τζιοβανί την οικεία τραγικότητα και υπέγραψε άλλη μια παραλλαγή της κατ ουσίαν μίας και μοναδικής ταινίας που γύριζε μέχρι τον θάνατό του.

Σκηνοθέτης ήσσονος αξίας αλλά με αξιοσημείωτη θητεία στον χώρο του γαλλικού νουάρ, ο Αλέν Κορνό θα δώσει μια τρίτη πνοή στη «Δεύτερη Πνοή», σε ένα εγχείρημα που είναι την ίδια στιγμή μεταφορά του Τζιοβανί, ριμέικ του Μελβίλ και φανταχτερή αναπόληση των 60s με αισθητική διαφήμισης. Γυρισμένο με ό,τι καλύτερο διαθέτει η high definition τεχνολογία, λουσμένο σε μια χρωματική παλέτα όπου κυριαρχούν το βαθύ κόκκινο και οι αποχρώσεις του κίτρινου, το φιλμ του Κορνό τελικά φορά έναν μανδύα α λα Ντικ Τρέισι για να τρέξει στις ταχύτητες του ασιατικού νουάρ α λα Τζον Γου. Και παρ όλο που ο παραπάνω αχταρμάς πολύ θα ήθελε να αυτοσυστηθεί ως πρόταση στο είδος (;) του νεονουάρ, το μόνο που καταφέρνει είναι να εγγραφεί στη λίστα των παράδοξων μεταμοντέρνων υβριδίων.

Κωνσταντίνος Σαμαράς