Η ξένη λογοτεχνία είχε και έχει πολλές (με πρωταγωνιστές σαν τους Ηρακλή Πουαρό, Σέρλοκ Χολμς, Τζέιμς Μπόντ, Χάρι Πότερ?). Το σινεμά (με εκείνη του Ιντιάνα Τζόουνς ξανά επίκαιρη) και η τηλεόραση (με τα τρία CSI και τα τέσσερα Law & Order) επίσης. Ήρθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου για να αποκτήσει και η ελληνική τέχνη της ?μικρών ή μεγάλων διαστάσεων- κινούμενης εικόνας τη δική της επιτυχημένη? πολυμορφική σειρά.

Έτσι μετά τη πρωτότυπη Λούφα & Παραλλαγή, τη προπέρσινη συνέχειά της, Σειρήνες στο Αιγαίο, και την περσινή, τηλεοπτική σειρά που ενέπνευσε, το έπος του τι εστί στρατιωτική θητεία εν Ελλάδι συνεχίζεται φέτος με ένα νέο, κινηματογραφικό επεισόδιο. Μόνο που αυτή τη φορά πίσω από τη κάμερα δεν βρίσκεται ο Νίκος Περάκης, αλλά ο βραβευμένος για το ντεμπούτο του CCTV, Κατσίκης. Που αντίθετα με τον προκάτοχό του δεν οπλίζει τη ταινία του με ?υπόκωφες έστω- διαστάσεις κοινωνικοπολιτικών προβληματισμών. Αντίθετα φτιάχνει μια καθαρόαιμη κωμωδία απίθανων καταστάσεων και εξωφρενικών παρεξηγήσεων. Που με τη καταλυτική σύμπραξη των ολόφρεσκων ηθοποιών του αναδεικνύει το εύστοχο χιούμορ του, το οποίο δηλώνει συχνά, ξεκαρδιστικό παρών τόσο στους διαλόγους (σαν εκείνον που ξεκινάει με την ερώτηση «ξέρεις από windows;»), όσο και σε ολόκληρές σκηνές (όπως εκείνη κατά την οποία οι «γιωτάδες» αντιμετωπίζονται ως τούρκοι από εμβρόντητο καφετζή).

Μια κωμωδία επηρεασμένη από το ραπ σάουντρακ των Goin’ Through, με λανθάνουσες επαναστατικές, αντιεξουσιαστικές και αντιμιλιταριστικές νότες, που αν δεν σκόνταφτε σε ένα άτσαλο, άγαρμπο και κακοσκηνοθετημένο φινάλε θα ολοκλήρωνε τη θητεία της, με διακρίσεις και παράσημα.

Ιωάννα Παπαγεωργίου