Υπερβολικά εξημερωμένη πρόσμειξη δράματος και ντοκιμαντέρ έχει ως αποτέλεσμα ένα αβέβαιο προϊόν αμφίβολων προθέσεων και ομιχλώδους προέλευσης (σύμφωνα με τα credits έχουν γίνει γυρίσματα στη Γαλλία, τη Ρουμανία και την Ιταλία). Αν και πολύ πιο αξιόλογο από τα άνοστα animation που έχουν βάλει στόχο να εξουδετερώσουν φέτος τα παιδιά σας, «Το Παιδί Και Η Αλεπού» ακροβατεί ανάμεσα στο αλαφροϊσκιωτο παραμύθι και το φυσιολατρικό ντοκιμαντέρ, χωρίς να καταφέρνει ποτέ να βρει την κατάλληλη ισορροπία.

Μικροκαμωμένο κοκκινομάλλικο κοριτσάκι συναντάει χαριτωμένη αλεπουδίτσα και περνάει το υπόλοιπο της ταινίας προσπαθώντας να την κάνει φίλη της με φόντο την αισθησιακή φθινοπωρινή βλάστηση του κοντινού δάσους. Η πλήρης απουσία των γονέων, που ακούγονται αλλά δεν εμφανίζονται ποτέ, και η ονειρική απεικόνιση της φύσης προσδίδουν στο εύκρατο πόνημα του Ζακέ (αντίθετα με το «Ταξίδι Του Αυτοκράτορα» που είχε γυριστεί στην Ανταρκτική) την αινιγματική ατμόσφαιρα παλιομοδίτικου παραμυθιού, με αποκορύφωση το κουκλίστικο δωμάτιο του κοριτσιού που είναι βγαλμένο κατευθείαν από το σύμπαν του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Ωστόσο η εξαντλητική αφήγηση που πνίγει τις όμορφες εικόνες σε μια συνεχή ροή ακατάσχετης φλυαρίας διαλύει βάναυσα το μυστήριο, μετατρέποντας όσα θα θέλαμε να αισθανθούμε βουβά σε υπερφίαλες λέξεις.

Δέσποινα Παυλάκη