Νεαρό μέλος οικογένειας με μακρά παράδοση στους αγώνες ταχύτητας εκδηλώνει την δική του λατρεία για τα γρήγορα αυτοκίνητα, χαράζοντας για τον εαυτό του μια θριαμβευτική πορεία πρωταθλητή στο τιμόνι.

Σε μια εποχή όπου η αντίληψη περί εμπορικού σινεμά παύει σταδιακά να παραπέμπει στην οποιαδήποτε έννοια τέχνης και μοιάζει περισσότερο με τεχνολογικό γκάτζετ, οι Γουατσόφσκι ονειρεύονται για τον εαυτό τους τον ρόλο των auteurs. Αφού σερβίρισαν με περισσή σοβαροφάνεια τις new age αμπελοφιλοσοφίες τους στην τριλογία του «Matrix», οι δυο αδελφοί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα προσχήματα που χώριζαν μέχρι τώρα τον κινηματογράφο από ένα βιντεοπαιχνίδι και να γυρίσουν το ύστατο video game της μεγάλης οθόνης, δίχως να απαιτούν την χρησιμότητα καμιάς κονσόλας. Ελα όμως που ούτε εκεί δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν, γιατί ο πρωταρχικός κανόνας ενός παιχνιδιού είναι η ενεργή συμμετοχή και η εμπλοκή στα επί οθόνης δρώμενα.

Εδώ το μόνο που μπορεί να κάνει ένας θεατής είναι να κοιτά αμέτοχος τις γοργές εναλλαγές των πλάνων που εξασφαλίζει ένα υστερικό μοντάζ και να στέκει αποχαυνωμένος μπρος σε μια πλημμυρίδα φαντεζί χρωμάτων που πνίγει το κάθε (βαρυφορτωμένο) πλάνο.
Για πόση ώρα μπορείς να αντικρίσεις, όμως, ένα αυτοματοποιημένο θέαμα που δουλεύει πυρετωδώς την πλήρη ψηφιακή μετατροπή των πάντων, αντί να επιχειρεί να δώσει έστω και μια υποτυπώδη υποψία ενδιαφέροντος στην προσχηματική πλοκή; Που αδιαφορεί για το πόσο ανόητη και φορτωμένη τρύπες είναι η ιστορία που διηγείται, ξεχειλώνοντάς την μάλιστα στην αδικαιολόγητη διάρκεια των δυο ωρών και δέκα λεπτών;

Που αντιλαμβάνεται με νηπιακή αφέλεια τη διαφορά ανάμεσα στους καλούς και τους κακούς της υπόθεσης, φορτώνοντάς τους επιπλέον με μερικούς από τους πιο παιδιάστικους διάλογους που συνέλαβε εσχάτως σεναριακή πένα; Και που εικονογραφεί τα πάντα επικαλούμενο μια φανταχτερή κόμικ αισθητική που σε σημεία μοιάζει ανυπόφορα κιτς και σε άλλα σε κάνει να πιστεύεις ότι οι εμπνευστές του φιλμ κατανάλωσαν υπερβολικές ποπ αρτ μερίδες και τώρα τις ξερνούν αδιάκοπα στην οθόνη;

Οσο ιλιγγιώδεις κι αν είναι οι ρυθμοί με τους οποίους κινείται και όσο εξόφθαλμος ο κόμικ διάκοσμος που με τόση σχολαστικότητα (για να μην πω χρήμα) χτίζει, το «Speed Racer» μένει από καύσιμα στην αφετηρία και μοιάζει πιο πλαστικό κι από το ψεύτικο σύμπαν στο οποίο βάζει τους ήρωές του να κινηθούν. Αν ήμουν δεκάχρονος πιτσιρικάς, ίσως και να το έχαβα αυτό το hi- tech ζαχαρωτό. Για σπάνια φορά, όμως, χαίρομαι που είμαι αρκετά πιο μεγάλος.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ