Ο παραλληλισμός ανάμεσα στο μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων στο εξωτερικό πριν από μερικές δεκαετίες και το αντίστοιχο φαινόμενο των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα διακατέχει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βασίλη Δούβλη.
Χωρισμένο σε τρία μέρη (από την οπτική γωνία του Ηλία που επιστρέφει έπειτα από τριάντα χρόνια απουσίας, της πολύ νεότερης συζύγου του που ασφυκτιά στο απομονωμένο χωριό και ενός Αλβανού που βρίσκει δουλειά στο ταβερνάκι τους), αποφεύγει τους εύκολους χαρακτηρισμούς και ψύχραιμα προτείνει την πιο λογική -όχι όμως και αυτονόητη- ανάγνωση ενός θέματος που ακόμη προκαλεί ρατσιστικές εξάρσεις. Μέχρι την καταναγκαστική αίσθηση τραγωδίας που επιβάλλει το φινάλε, ο Δούβλης διατηρεί τόσο χαμηλούς τόνους, που θα έλεγε κανείς ότι το ταλέντο του χαραμίζεται σε οικεία-θέματα μάστιγες της εγχώριας παραγωγής όπως είναι τα ερωτικά τρίγωνα παντός είδους, οι χαμένες πατρίδες και η κατάρα της ελληνικής επαρχίας.
Με εξαιρετικές ερμηνείες και ένα ζηλευτό αισθητικό αποτέλεσμα που διόλου δεν προδίδεται από τις Super 16 καταβολές του, ο Δούβλης φέρνει εις πέρας το έργο του ακόμη κι όταν αυτό αναμετράται με όλα τα παραπάνω κλισέ. Δεν μπορεί ωστόσο παρά να αναρωτηθεί κανείς για το τι θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος σκηνοθέτης με ένα πιο προκλητικό υλικό.
Θανάσης Πατσαβός
