Εχετε δει τρισδιάστατες ταινίες. Εχετε δει κινηματογραφημένες συναυλίες. Αν δεν δείτε το «U23D», δεν έχετε δει τίποτα ακόμα. Γιατί, όσο κι αν μερικοί από εμάς έχουμε γκρινιάξει για το πόσο η τεχνολογία έχει καταντήσει να αντικαθιστά το όραμα στο σινεμά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν περιπτώσεις που η ψηφιακή επανάσταση προσφέρει καθαρόαιμη μαγεία. Διαφορετικά πώς να εξηγήσεις ότι, να, αυτή τη στιγμή ο Bono τραγουδά μόνο για σένα. Στα δύο μέτρα.
Οι φανατικοί των U2 έχουν βρεθεί στο pit των συναυλιών, μπροστά στη σκηνή, λίγα μέτρα από το μικρόφωνο. Και γι αυτό ξέρουν ότι η εμπειρία της μηδαμινής απόστασης από το συγκρότημα που δίνει μερικά από τα καλύτερα live των ημερών μας είναι συνώνυμη της έκστασης. Φανταστείτε λοιπόν ότι η τελειοποίηση της τεχνικής της 3D, multi-camera, real-time παραγωγής (με δεκαοκτώ Sony F950 CineAlta ψηφιακές κάμερες που χειρίστηκε μία ομάδα 100 τεχνικών) μπορεί να μεταδώσει αυτή την ευφορία σε έναν κινηματογραφικό θεατή.
Οι κάμερες στέκονται μία ανάσα μακριά από τον ιδρώτα του Μπόνο, πάλλονται με το μπιτ του Ανταμ Κλέιτον, στροβιλίζονται γύρω από τα τύμπανα του Λάρι Μιούλεν, βουτάνε στο κοινό του Μπουένος Αϊρες που παραληρεί, αναδύονται μπροστά από τα ηλεκτρισμένα σολαρίσματα του Edge, γυρνούν 180 μοίρες και επιστρέφουν στο τεντωμένο χέρι του Μπόνο που συνοδεύει το «wipe your tears away» του «Sunday Bloody Sunday» με ένα χάδι στο μάγουλό σου.
Η κινηματογραφική αίθουσα, συνώνυμη με τη μυσταγωγική ησυχία, μετατρέπεται σε γήπεδο με το κοινό να τραγουδά και να ανάβει αναπτήρες. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επανάσταση.
Πόλυ Λυκούργου
