Η αντιμετώπιση κάθε εκπροσώπου του γυναικείου φύλου ως πλάσμα επικίνδυνο, εκδικητικό και μοιραίο για κάθε άντρα φαντάζει, πλέον, προκατειλημμένη, κοντόφθαλμη και απαρχαιωμένη. Εκ πρώτης όψεως, αυτές οι «Συνωμοσίες» μοιάζουν να πέφτουν στην παγίδα αυτής της φαλλοκρατικής, στερεότυπης αντίληψης: ο ήρωας τους στοιχειώνεται από θηλυκά αυταρχικά, ψυχρά, πονηρά και αμείλικτα, που τον εμπαίζουν και τον εξευτελίζουν. Καθώς όμως απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα και αποκαλύπτουν ως μοναδικό τόπο εξέλιξής τους το υποσυνείδητού του Αλέξη, οι γυναίκες τους αποκτούν πιο ανθρώπινες διαστάσεις.

Με έδρα μια Αθήνα εκτός τόπου και χρόνου, αλλόκοτα ερημική και ήσυχη, και κινητήριο δύναμη ένα αναπάντεχο και αυτοσαρκαστικό χιούμορ (που συχνά αναγάγει το αποτέλεσμα σε υγιή κωμωδία), τα επί της οθόνης δρώμενα προσδιορίζονται ως η αναδρομική έκφραση όλων των φόβων των ανασφαλειών και των αποριών ενός συγκεκριμένου άντρα. Ενός ανθρώπου που λίγο μετά τα μισά (ή λίγο πριν το τέλος;) της ζωής του επανεξετάζει την αναπόφευκτα περίπλοκη σχέση που έχει με τη σύζυγο, την αδερφή, την κουνιάδα, την ανιψιά, αλλά και τον γιο, τον γαμπρό και τον πατέρα/πεθερό του για να αναρωτηθεί αν στάθηκε αντάξιος της έκδηλης, τελικά, αγάπης τους. Κρίμα, που όλα τα παραπάνω δεν κινηματογραφούνται με ένα πιο πρωτότυπο, φρέσκο ή τολμηρό τρόπο.

Ιωάννα Παπαγεωργίου