Το 2002, το «28 Days Later» του Ντάνι Μπόιλ έστρεψε τα μάτια του κινηματογραφόφιλου κοινού σε ένα υποτιμημένο είδος με φανατικούς οπαδούς που είχε όμως ακόμα την ταμπέλα του cult. Οι ταινίες τρόμου με ζόμπι ήρθαν πάλι στην μόδα, οι απέθαντοι βγήκαν παγανιά στους δρόμους και η διαθήκη του πατήρ Ρομέρο έμοιαζε να εκπληρώνεται πιο αληθινή από ποτέ. Μετά από εκείνη τη στιγμή οι ταινίες με ζόμπι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και να εξαπλώνονται όπως και η αρρώστια. Οι μολυσμένοι έφτασαν μέχρι και την Ελλάδα («Το Κακό») και τα αστικά κέντρα έπαψαν να είναι όπως τα ξέρουμε και έγιναν απρόσιτα για τους υγιείς θνητούς.

Την συγκεκριμένη συνταγή ακολουθεί και το γαλλικό «Οι Ορδές της Εκδίκησης»δίνοντας έμφαση στα ειδικά εφέ και ιδιαίτερα στα γαλόνια ψηφιακού αίματος που λερώνουν δεξιά και αριστερά. Το γρήγορο και προσεγμένο μοντάζ σε συνδυασμό με την γυαλισμένη και ακριβή παραγωγή και τα πολλά λίτρα χυμένου ιδρώτα στο post production προσφέρουν ένα άκρως επαγγελματικό και προσεγμένο θέαμα.

Η βαμπιροπάνκ αισθητική προσέγγιση ενισχύεται απ’ την συνεχή αιματοχυσία καθώς απέθαντοι και ζωντανοί είναι δημιουργικότατοι και σκοτώνουν μεχίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους, συμμετέχοντας έτσι σε ένα ατελείωτο φονικό χορευτικό. Κορυφαίος του χορού ο απόστρατος κοιλαράς παππούς που σκοτώνει με μπαλτά.

Δυστυχώς όμως η κλισέ πλοκή, οι βαρετοί διάλογοι και η έλλειψη των απαραίτητων προβοκατόρικων ατακών δεν αφήνουν τη ταινία να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω απ’ την απεικόνιση ενός συνεχούς λουτρού αίματος. Επιπροσθέτως, το αδιάφορο τέλος έρχεται για να επιστεγάσει την ρηχή και στείρα προσέγγιση που οι δημιουργοί της ταινίας αποφασίζουν να κάνουν στο θέμα. Ακόμη και οι λάτρεις του είδους μάλλον θα το βαρεθούν.

Κωστής Θεοδοσόπουλος