Αγέρωχα συνεπής αριστερός, οξυδερκής παρατηρητής της εποχής του, ο Κεν Λόουτς φαίνεται πως αντιμετωπίζει τη διαδρομή της ηρωίδας του στην αρένα της ελεύθερης αγοράς ως μια σταδιακή κατάβαση στην κόλαση. Θύμα της ταξικής καταπίεσης που μετατρέπεται ασυναίσθητα σε θύτη του σύγχρονου δουλεμπορίου, η Αντζι θα απολέσει όχι μόνο κάθε αίσθηση του μέτρου, αλλά και κάθε ελπίδα απόδρασης από τη λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Θα ήταν εύκολο και τελικά ανώδυνο να άρει τις αμαρτίες της ταινίας ως ο κλασικός αρνητικός χαρακτήρας, μόνο που στο φιλμ του Λόουτς δεν υπάρχουν χαρακτήρες. Είναι όλοι πιόνια στη σκακιέρα του θαυμαστού «ελεύθερου κόσμου». Οσο για την παρτίδα που παρακολουθούμε;

Ας μην περιμένει κανείς αισθητικές εκπλήξεις από το σινεμά του Λόουτς, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Συγκινητικά πιστός στη δύναμη του κοινωνικού ρεαλισμού που υπηρετεί επί δεκαετίες, ο Βρετανός σκηνοθέτης για άλλη μια φορά αναδεικνύει μέσα από την αυστηρή, σχεδόν «στεγνή» αφηγηματική του φόρμα το άκρως μεθοδικό, φτιαγμένο από μπετόν αρμέ σενάριο του Πολ Λάβερτι. Για να αντικρίσει, τελικά, μέσα από το μικροσκόπιο μιας μικρής ιστορίας το θρίλερ που εκτυλίσσεται πίσω από τις μεγαλοστομίες περί ανάπτυξης και οικονομικών θαυμάτων. Ενα σινεμά για υπομονετικά αυτιά παρά για αδηφάγα μάτια; Ε, τότε «τεντώστε τα αυτιά σας», όπως θα έλεγε και ο Στίβεν Φρίαρς.

Κωνσταντίνος Σαμαράς