Μοιάζει με ειρωνεία τη στιγμή που ο αμερικανικός κινηματογράφος επιστρέφει -μετανιωμένος- στην εποχή που το σινεμά του Λιούμετ έκανε τη μεγάλη οθόνη να εκρήγνυται από ιστορίες που έμελλαν να μείνουν κλασικές («Σέρπικο», «Σκυλίσια Μέρα», «Το Δίκτυο»), ο ίδιος να επιστρέφει στα 83 του χρόνια με μία από τις καλύτερες ταινίες της ομολογουμένως άνισης καριέρας του. Είναι αλήθεια πως, εν έτει 2008, ο Λιούμετ θα μπορούσε να είχε σκηνοθετήσει το «American Gangster» καλύτερα από τον Ρίντλεϊ Σκοτ και θα είχε σε κάθε περίπτωση απογειώσει το «Μάικλ Κλέιτον» σε κάτι περισσότερο από μία σπουδή πάνω στο πολιτικό σινεμά των 70s.
Καθόλου παράξενο λοιπόν που η δική του ταινία τολμά να είναι πιο σκοτεινή και πιο αποτελεσματικά δηκτική από αυτές πολλών νεαρών «συναδέλφων» του. Μία ολοκληρωτικά κυνική ματιά πάνω στο ανώφελο κυνήγι της ευτυχίας που δεν φοβάται να παραδοθεί ψυχή και σώματι στο μελόδραμα, διακινδυνεύοντας τελεσίδικα τον όποιο ρεαλισμό της. Χτίζοντας την «τραγωδία» του με βάση ένα σενάριο δομημένο στη λογική του παζλ - μικρές ασύνδετες μεταξύ τους χρονικά σκηνές και άλλες τόσες συμπτώσεις της μοίρας που τελικά αφορούν την ίδια ιστορία- ο Λιούμετ «κομματιάζει» στην πραγματικότητα πολλά περισσότερα από το αμερικανικό όνειρο.
Με μία σκηνή σκληρού σεξ μόλις στην εναρκτήρια σκηνή που γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι διαδραματίζεται ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι (!), είναι σαφές πως η ληστεία που λειτουργεί ως κέντρο βάρους είναι μόνο η αφορμή για ένα οικογενειακό δράμα αρχαιοελληνικών διαστάσεων. Το οποίο δεν εξαντλείται μόνο στη σχέση των δύο φαινομενικά διαφορετικών αδερφών (Χόφμαν και Χοκ) και στην περίεργη σχέση τους με τη γυναίκα του ενός (Τομέι) αλλά και στη φροϋδική αναμέτρηση με τον πατέρα τους (Φίνεϊ). Ομηροι όλοι του προσωπικού τους δράματος θα γίνουν κοινωνοί μίας αναπόφευκτης κάθαρσης, έχοντας ωστόσο πριν πληρώσει με το πιο ακριβό τίμημα την ύβρη που έχουν διαπράξει.
Μανώλης Κρανάκης
