Το «Punishment Park» αναφέρεται σε μια ομάδα αντιφρονούντων που συλλαμβάνονται κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, βάση ενός νόμου που έχει επιβληθεί από την κυβέρνηση Νίξον. Τα λαϊκά δικαστήρια (τα οποία απαρτίζονται από «ευυπόληπτους πολίτες») στέλνουν στη φυλακή αριστερούς, οικολόγους, φεμινίστριες, Μαύρους Πάνθηρες και οτιδήποτε άλλο «μολύνει» το καθαρό μικροαστικό τους περιβάλλον. Οι συλληφθέντες έχουν δύο επιλογές. Η μία είναι να περάσουν τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια στη φυλακή και η άλλη να περάσουν την τριήμερη δοκιμασία του «Punishment Park». Όλοι διαλέγουν τη σύντομη περιπέτεια του Πάρκου, χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Χωρίς μια σταγόνα νερό, οι «εσωτερικοί εχθροί» των Η.Π.Α. θα πρέπει να διασχίσουν 80 χλμ. μέσα στην έρημο για να φτάσουν σε ένα φρούριο όπου κυματίζει μεσίστια η αστερόεσσα που συμβολίζει την ελευθερία τους. Οι αστυνομικοί και η περίφημη για τα δημοκρατικά της κατορθώματα Εθνική Φρουρά θα αποτελέσουν τους θύτες του βίαιου ανθρωποκυνηγητού. Η «βόλτα Στο Πάρκο» θα καταγραφεί από ένα κινηματογραφικό συνεργείο, το οποίο ακολουθεί το ταξίδι προς την ελευθερία δύο ομάδων που προσπαθούν να φτάσουν στο σωτήριο αυτό κομμάτι από πανί.
Με ένα καστ από ερασιτέχνες ηθοποιούς (που επιλέχθηκαν κυρίως βάση των προοδευτικών τους ιδεών) και τη στεγνή φόρμα του ψευδο-ντοκιμαντέρ, ο Γουότκινς παρουσιάζει τη διαστροφή της πολιτικής εξουσίας και των βίαιων αντανακλαστικών που αυτή αποκτά όταν νιώθει ότι απειλείται. Με οπερατέρ να κρατούν κάμερες 16 χιλιοστών στο χέρι και χρησιμοποιώντας minimal φωτογραφία, το «Punishment Park» γίνεται ωμό και επιθετικό παραδίδοντας πεισματικά στον θεατή το νόημα στο πιάτο. Με μια ευθεία πολιτική άποψη (που μπορεί σε μερικούς να φανεί πλέον παρωχημένη), χωρίς μισόλογα, ισχυρούς συμβολισμούς και σικ ωραιοποιήσεις, ο Γουότκινς πρεσβεύει το ριζοσπαστικό ρεύμα του τέλους της δεκαετίας του ’60. Αναμφίβολα, το περιεχόμενο του «Punishment Park» αγγίζει εκτός από τα σύγχρονα παράδοξα της «δημοκρατίας» μας (βλέπε Γκουαντάναμο) και τα συντηρητικά δεσμά των κοινωνιών που κρύβονται πίσω από το φασισμό της άποψης του «μέσου πολίτη». Το φιλμ αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα ενός κινηματογράφου που είναι στρατευμένος, επικαλείται εικαστικά τον ρεαλισμό και που είναι αναπόφευκτο είτε να τον αγαπήσεις είτε να τον μισήσεις.
Γιάγκος Αντίοχος
