Ο πρόεδρος των Η.Π.Α. πραγματοποιεί μια επίσκεψη στην Ισπανία για να συμμετάσχει σε ένα διεθνές αντιτρομοκρατικό συνέδριο. Για μια ακόμη φορά οι τρομοκράτες, όμως, καταφέρνουν να τρυπώσουν στο blockbuster σκηνικό, αδρανοποιώντας τα high tech μέτρα ασφαλείας, με μοναδικό σκοπό την δολοφονία του Προέδρου. Οι μάρτυρες της επίθεσης είναι πολλοί, ανάμεσα τους ο φύλακας-άγγελος του Προέδρου (Ντένις Κουέιντ), ένας ριψοκίνδυνος τουρίστας (Φόρεστ Γουιτάκερ) και μια παραγωγός της τηλεόρασης (Σιγκούρνι Γουίβερ).
Η προσωπική σχέση που έχει ο σκηνοθέτης του «Σημείου Υπεροχής» Πιτ Τρέιβις με το συμπατριώτη του Πολ Γκρίνγκρας, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στη μεγάλη οθόνη. Η Μπορν σπιρτάδα, το κοφτό μοντάζ που αφήνει κάθε πλάνο μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα στη θέση του και οι νευρωτικές κινήσεις της κάμερας, προδίδουν την υπόγεια βρετανική συνομωσία. Όση ώρα ο Πιτ Τρέιβις παρουσιάζει τις οκτώ διαφορετικές εκδοχές των αυτόπτων μαρτύρων, τα πράγματα κρατιούνται σε ένα σχετικά καλό επίπεδο για ένα action movie. Οι συνεχείς επαναλήψεις του ίδιου γεγονότος μπορεί να κουράζουν μέχρι ενός σημείου, αλλά κάθε οπτική γωνία προσθέτει και ένα κομματάκι στο (μέχρι εκείνο το σημείο) συμπαθητικό σεναριακό παζλ. Όταν, όμως, τα υφαρπαγμένα από το «Ράσομον» τρικάκια αρχίζουν να στερεύουν, το «Σημείο Υπεροχής» μετατρέπεται σε ένα άκρως αδιάφορο δείγμα blockbuster γραφής. Ο πιστός μπάτσος που συνοδεύει τον Πρόεδρο είναι ο πιο έξυπνος και ικανός άνθρωπος στον κόσμο, οι τρομοκράτες είναι σκουρόχρωμοι και μουσουλμάνοι, ενώ το έλλειμμα ασφάλειας υπερκαλύπτεται από τον τυλιγμένο στην αστερόεσσα U.S.A.-τσαμπουκά. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, μιλάμε για άλλη μια αδιάφορη, πολυέξοδη και φαντεζί προσπάθεια απόδειξης της αρχής ότι «ο Πρόεδρος είναι παλικάρι», γιατί η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως.
Γιάγκος Αντίοχος
